Je bekijkt de reis...
Cécile en Nico naar Santiago de Compostela
Reisverslag Dag allemaal
20 juni 2017
|
Aantal keer bekeken
1421
Aantal reacties
13
Santiago de Compostella,
Spanje
a
A
Dag allemaal
Nog even... terugblikken op gisteren en vandaag echt afsluiten
Gisteren, de aankomst in Santiago, is inderdaad een gekke dag geworden. We hadden verwacht veel bekenden weer te zien, maar dat was alleen het geval met Dieneke en Clarissa, moeder en dochter uit Mijdrecht. We feliciteren elkaar hartelijk en onder het genot van sangria vertellen ze dat ze vroeg genoeg gearriveerd waren om de H. Mis bij te wonen, en het wierookvat ging!
Nadat we onszelf ontdaan hadden van de rugzak wilden we in de pelgrimsoffice de Compostela, het officiële pelgrimscertificaat, gaan halen en treintickets regelen, alleen zat het een en ander een beetje tegen. Een wachtrij van meer dan een uur voor het diploma vonden we te lang en we besloten regelmatig langs te lopen voor een gunstiger tijdstip waarop de rij hopelijk minder lang zou zijn. Dan wachten voor de treintickets! Er stond een rijtje van 6 mensen maar na een half uur wachten, een zuchtend en steunend meisje achter het buro en nog steeds 6 mensen voor ons, bleek internet eruit te liggen. Daarna werden er mensen enorm traag geholpen, moest een ticket geannuleerd worden omdat het meisje de verkeerde reisdatum had ingevuld en kroop er een idioot voor. Grote consternatie natuurlijk. "Wat heb jij op de camino geleerd?", werd er gevraagd waarna hij stevig wegbeende en een bevriende medepelgrim voor hem het kaartje liet betalen. Na twee uur waren wij aan de beurt. Hè, hè, eindelijk. Echter, internet viel weer uit en het bureau sloot. Ach, we laten ons niet meer gek maken. We zijn lekker een hapje gaan eten en daarna in 20 minuutjes naar het station gelopen want we willen het liefst toch rustig aan, relaxed, met de trein terug naar huis. De bussen rijden trouwens niet in verband met een staking, dus mensen die met de bus naar fisterra wilden of naar huis, zitten hier 2 dagen vast.
Na informatie te hebben ingewonnen op het station bleek de beste optie 21 juni via Barcelona(12 uur) naar Parijs te zijn. Ook hier bij het loket een lange rij en een "erg coöperatieve" ambtenaar, maar om 19.30 hadden we alles geregeld. De Compostela ook, want tegen sluitingstijd was de wachttijd op het pelgrims bureau geslonken tot 5 minuten. We hebben voordat we terugkeerden naar ons hostel nog wat door enkele toeristische straatjes in het echt mooie Santiago gelopen met het idee om vandaag wat te bezichtigen, de mis in de kathedraal bij te wonen en hopelijk nog wat bekenden te zien.
Vandaag beginnen we met ontbijt bij de straat richting pelgrims poort. We zien hier de een na de andere pelgrim de laatste loodjes afleggen en heel soms kennen we er een van gezicht. Ongelofelijk dat het maar door gaat, dag in dag uit. Nico is van de statistieken en leest op Google dat er vorig jaar ca.260.000 pelgrims Santiago de Compostela hebben bereikt, te voet, te paard of op de fiets.
Als we opnieuw omhoog lopen, richting de kathedraal zien we Mark en zijn zoon Railly, die overgekomen is vanuit Francisco. Wat geweldig vinden we dat! We omhelzen en feliciteren elkaar en het is zo leuk dat we in ieder geval hén treffen. Zij hebben de laatste kilometers samen gelopen en hebben in tegenstelling tot hun aanvankelijke plan gisteren en niet in die vreselijk saaie massa Albergue geslapen, maar zijn de laatste 5 km. doorgelopen. Het is goed te zien dat beiden trots zijn op elkaar en enkele verhalen worden aan Railly verteld. Dan komt Chayenne onder de arcade voorbij. Wat leuk en wat heeft zij een andere uitstraling dan de eerste keer dat we aardig zagen. Misschien hebben onze gesprekken haar wel meer rust gegeven. Felicitaties ook voor haar, maar zij gaat door naar Fisterra.
We lopen bijtijds samen met Mark en Railly de kathedraal in om een mooi plekje te zoeken voor de ceremonie. Mark weet dat we in de zijbeuk moeten gaan zitten want áls het wierookvat gebruikt wordt gaat hij dwars door de kerk. De pelgrimsmis wordt dagelijks om 12.00u gehouden en de kerk zit ook vandaag helemaal vol. We schatten 700 mensen.
We kunnen de mis in het spaans en de latijnse liturgie een beetje volgen, maar we genieten vooral van de mooie zang van een non. Tijdens het te communie gaan zien we bekenden, Marnix, Frank, Georgia, Sammie en Maria. Geweldig. Dit is ook het moment waarbij we onze gedachten alle kanten op vliegen. Ze gaan naar onze familie, vrienden en kennissen, zieken en overleden naasten, naar dankbaarheid en een geluksgevoel dat we dit avontuur hebben mogen en kunnen beleven en naar elkaar.
Mark straalt van geluk als de "swingers" richting het zware touw lopen waarmee het wierookvat in beweging moet worden gebracht. " Are they going to do it!", vraagt hij nog vertwijfeld en roept dan helemaal happy, "YES" , als ze met 7 man ritmisch aan het touw trekken en het vat van de ene zijbeuk naar de andere kant laten schommelen, over de hoofden van de pelgrims. We zijn getuige van een ietwat commerciël geworden ritueel maar voor ons is het indrukwekkend, zeker ook door het luid klinkende orgelspel en de zingende non. Mark stoot ons aan en ook bij hem wordt een traantje weggeveegd.
Een mooiere afsluiting hadden we niet kunnen wensen. Na afloop omhelst en feliciteert iedereen elkaar en op het kerkplein, aan de noordkant, praten we na en zien we nog meer bekenden.
De middag gebruiken we om souveniertje te kopen en om in het park te picknicken en te niksen. Heerlijk, lekker napraten en we hebben het gezellige vooruitzicht om 's avonds met Marnix te eten. Hoe toevallig kan het zijn dat we daarvoor onze lieve belgische medepelgrims Gilbèrt en Hugo ontmoeten, na het eten Mark en Railly nogmaals treffen en onze "jonge" medepelgrims, zoals oa. Rebecca, David, Alexandra en Theresia weer zien, bij een laatste keer over het kerkplein vóór de kathedraal lopen. Enthousiasme en hartelijkheid alom en natuurlijk de knuffel en felicitaties. Zij genieten hun behaalde prestatie, van muziek, wijn en elkaar. De uitnodiging om erbij te komen zitten moeten we helaas afslaan. Het is inmiddels laat en morgenvroeg moeten we op tijd op voor de trein naar Barcelona.
We zijn nu op weg naar huis en dit was onze laatste blog over het avontuur, onze camino.
We hebben met plezier geschreven over de dagen dat we onderweg zijn geweest en bovenal over de ontmoetingen met al die bijzondere mensen die klaarstaan voor pelgrims of zelf pelgrim zijn. Het zijn veelvuldige, persoonlijke verhalen geworden en dat maakt de Camino ook zo bijzonder. Het gaat niet over afstand of wedstrijd maar over het onderweg zijn.
Alle lieve reacties, op welke manier dan ook, die we van jullie teruggekregen hebben, betekenen veel voor ons. Dank jullie wel daarvoor. Het heeft ons gesterkt om door te gaan en door te schrijven.
We gaan jullie hopelijk snel weer zien.
Cécile en Nico
Gisteren, de aankomst in Santiago, is inderdaad een gekke dag geworden. We hadden verwacht veel bekenden weer te zien, maar dat was alleen het geval met Dieneke en Clarissa, moeder en dochter uit Mijdrecht. We feliciteren elkaar hartelijk en onder het genot van sangria vertellen ze dat ze vroeg genoeg gearriveerd waren om de H. Mis bij te wonen, en het wierookvat ging!
Nadat we onszelf ontdaan hadden van de rugzak wilden we in de pelgrimsoffice de Compostela, het officiële pelgrimscertificaat, gaan halen en treintickets regelen, alleen zat het een en ander een beetje tegen. Een wachtrij van meer dan een uur voor het diploma vonden we te lang en we besloten regelmatig langs te lopen voor een gunstiger tijdstip waarop de rij hopelijk minder lang zou zijn. Dan wachten voor de treintickets! Er stond een rijtje van 6 mensen maar na een half uur wachten, een zuchtend en steunend meisje achter het buro en nog steeds 6 mensen voor ons, bleek internet eruit te liggen. Daarna werden er mensen enorm traag geholpen, moest een ticket geannuleerd worden omdat het meisje de verkeerde reisdatum had ingevuld en kroop er een idioot voor. Grote consternatie natuurlijk. "Wat heb jij op de camino geleerd?", werd er gevraagd waarna hij stevig wegbeende en een bevriende medepelgrim voor hem het kaartje liet betalen. Na twee uur waren wij aan de beurt. Hè, hè, eindelijk. Echter, internet viel weer uit en het bureau sloot. Ach, we laten ons niet meer gek maken. We zijn lekker een hapje gaan eten en daarna in 20 minuutjes naar het station gelopen want we willen het liefst toch rustig aan, relaxed, met de trein terug naar huis. De bussen rijden trouwens niet in verband met een staking, dus mensen die met de bus naar fisterra wilden of naar huis, zitten hier 2 dagen vast.
Na informatie te hebben ingewonnen op het station bleek de beste optie 21 juni via Barcelona(12 uur) naar Parijs te zijn. Ook hier bij het loket een lange rij en een "erg coöperatieve" ambtenaar, maar om 19.30 hadden we alles geregeld. De Compostela ook, want tegen sluitingstijd was de wachttijd op het pelgrims bureau geslonken tot 5 minuten. We hebben voordat we terugkeerden naar ons hostel nog wat door enkele toeristische straatjes in het echt mooie Santiago gelopen met het idee om vandaag wat te bezichtigen, de mis in de kathedraal bij te wonen en hopelijk nog wat bekenden te zien.
Vandaag beginnen we met ontbijt bij de straat richting pelgrims poort. We zien hier de een na de andere pelgrim de laatste loodjes afleggen en heel soms kennen we er een van gezicht. Ongelofelijk dat het maar door gaat, dag in dag uit. Nico is van de statistieken en leest op Google dat er vorig jaar ca.260.000 pelgrims Santiago de Compostela hebben bereikt, te voet, te paard of op de fiets.
Als we opnieuw omhoog lopen, richting de kathedraal zien we Mark en zijn zoon Railly, die overgekomen is vanuit Francisco. Wat geweldig vinden we dat! We omhelzen en feliciteren elkaar en het is zo leuk dat we in ieder geval hén treffen. Zij hebben de laatste kilometers samen gelopen en hebben in tegenstelling tot hun aanvankelijke plan gisteren en niet in die vreselijk saaie massa Albergue geslapen, maar zijn de laatste 5 km. doorgelopen. Het is goed te zien dat beiden trots zijn op elkaar en enkele verhalen worden aan Railly verteld. Dan komt Chayenne onder de arcade voorbij. Wat leuk en wat heeft zij een andere uitstraling dan de eerste keer dat we aardig zagen. Misschien hebben onze gesprekken haar wel meer rust gegeven. Felicitaties ook voor haar, maar zij gaat door naar Fisterra.
We lopen bijtijds samen met Mark en Railly de kathedraal in om een mooi plekje te zoeken voor de ceremonie. Mark weet dat we in de zijbeuk moeten gaan zitten want áls het wierookvat gebruikt wordt gaat hij dwars door de kerk. De pelgrimsmis wordt dagelijks om 12.00u gehouden en de kerk zit ook vandaag helemaal vol. We schatten 700 mensen.
We kunnen de mis in het spaans en de latijnse liturgie een beetje volgen, maar we genieten vooral van de mooie zang van een non. Tijdens het te communie gaan zien we bekenden, Marnix, Frank, Georgia, Sammie en Maria. Geweldig. Dit is ook het moment waarbij we onze gedachten alle kanten op vliegen. Ze gaan naar onze familie, vrienden en kennissen, zieken en overleden naasten, naar dankbaarheid en een geluksgevoel dat we dit avontuur hebben mogen en kunnen beleven en naar elkaar.
Mark straalt van geluk als de "swingers" richting het zware touw lopen waarmee het wierookvat in beweging moet worden gebracht. " Are they going to do it!", vraagt hij nog vertwijfeld en roept dan helemaal happy, "YES" , als ze met 7 man ritmisch aan het touw trekken en het vat van de ene zijbeuk naar de andere kant laten schommelen, over de hoofden van de pelgrims. We zijn getuige van een ietwat commerciël geworden ritueel maar voor ons is het indrukwekkend, zeker ook door het luid klinkende orgelspel en de zingende non. Mark stoot ons aan en ook bij hem wordt een traantje weggeveegd.
Een mooiere afsluiting hadden we niet kunnen wensen. Na afloop omhelst en feliciteert iedereen elkaar en op het kerkplein, aan de noordkant, praten we na en zien we nog meer bekenden.
De middag gebruiken we om souveniertje te kopen en om in het park te picknicken en te niksen. Heerlijk, lekker napraten en we hebben het gezellige vooruitzicht om 's avonds met Marnix te eten. Hoe toevallig kan het zijn dat we daarvoor onze lieve belgische medepelgrims Gilbèrt en Hugo ontmoeten, na het eten Mark en Railly nogmaals treffen en onze "jonge" medepelgrims, zoals oa. Rebecca, David, Alexandra en Theresia weer zien, bij een laatste keer over het kerkplein vóór de kathedraal lopen. Enthousiasme en hartelijkheid alom en natuurlijk de knuffel en felicitaties. Zij genieten hun behaalde prestatie, van muziek, wijn en elkaar. De uitnodiging om erbij te komen zitten moeten we helaas afslaan. Het is inmiddels laat en morgenvroeg moeten we op tijd op voor de trein naar Barcelona.
We zijn nu op weg naar huis en dit was onze laatste blog over het avontuur, onze camino.
We hebben met plezier geschreven over de dagen dat we onderweg zijn geweest en bovenal over de ontmoetingen met al die bijzondere mensen die klaarstaan voor pelgrims of zelf pelgrim zijn. Het zijn veelvuldige, persoonlijke verhalen geworden en dat maakt de Camino ook zo bijzonder. Het gaat niet over afstand of wedstrijd maar over het onderweg zijn.
Alle lieve reacties, op welke manier dan ook, die we van jullie teruggekregen hebben, betekenen veel voor ons. Dank jullie wel daarvoor. Het heeft ons gesterkt om door te gaan en door te schrijven.
We gaan jullie hopelijk snel weer zien.
Cécile en Nico
Foto's bij verslag (3)
Reacties (13)
21 juni 2017 21:23 | Door: Nolly
Ik heb het gevoel een weekje gemist te hebben van jullie omdat ik nu pas, na vijf dagen, in de gelegenheid ben om me bij te lezen! Soms is het niet anders en is er geen iPad of pc binnen bereik ( extra oppassen bij Floor, zij moest voor haar werk naar het buitenland)maar nu ben ik weer helemaal 'bij' en heb genoten van de laatste vijf verhalen. Van de ontmoeting met jullie meiden Robin en Lynn, heerlijk moment, van de dame van 75 die elke dag probeert 10 km te lopen, geweldig toch, van de kaart van Marietje, zó lief, van het besef dat het einde van deze droom in zicht komt, beetje onwerkelijk nog èn van alles en wat er nog tussendoor loopt. En dat is veel, heel veel, de bekenden, de onbekenden, de natuur met de laurier met bloemen die opvalt. De hitte, de kou, de luchtvochtigheid, de overweldigende schoonheid van de natuur, de goedheid van pelgrims, de lekkere sangria, de snurkgeluidjes van slaapgenoten. Zóveel kilometers zonder extreme pijntjes, de scheenbeenontsteking bij Cecile die gelukkig niet ernstiger werd, de brase van Nico die z'n werk heel goed heeft gedaan, de rugpijn die verdreven werd uit Nico's rug, jullie rugtassen die al die tijd meegesjouwd werden. Zóveel om respect voor te hebben, ook veel om jaloers op te zijn, wat ik al eerder schreef, prachtige ontmoetingen met evenzo prachtige mensen die jullie levens verrijkt hebben want deze 'eerste' tocht naar Santiago de Compastello vergeten jullie natuurlijk nooit meer! Wie weet volgen er nog meerdere maar de eerste keer maakt toch meestal de meeste indruk.
En dan plotsklaps lees ik in de een na laatste blog dat jullie het einddoel bereiken, een moment wat zelfs mij ontroerde bij het lezen ervan. De vertraagde pas die je automatisch neemt bij de laatste kilometers alsof je de finish nog wat wilt uitstellen, alsof je het moment van afscheid wilt vertragen. VAN HARTE PROFICIAT lieverds met dit bereikte doel! Chapeau, ik ben enorm trots op jullie want jullie gingen ervoor en hebben deze klus geklaard. GEWELDIG!!!!!
Misschien zijn jullie al lekker in de Morelstraat bij jullie gezin terwijl ik deze laatste woorden type, haha, daarom sluit ik nu af met een groot 'DANK JULLIE WEL' voor het mogen meebeleven, via deze blog, van jullie uitdaging! Ik heb hier enorm van genoten en zal het zelfs gaan missen maar uiteraard ben ik blij dat jullie weer heelhuids thuis zijn.
Dikke knuffel voor jullie alletwee en WELKOM THUIS! XXX
21 juni 2017 22:20 | Door: Ton en Joyce
Bij gebrek aan WiFi onderweg nu jullie laatste blogs gelezen. Proficiat wat een prestatie samen de Camino gelopen op jullie eigen manier. GEWELDIG ! Een goede terugreis en we zien jullie gauw.
Lieve groet, Ton en Joyce
21 juni 2017 22:21 | Door: Ton en Joyce
Bij gebrek aan WiFi onderweg nu jullie laatste blogs gelezen. Proficiat wat een prestatie samen de Camino gelopen op jullie eigen manier. GEWELDIG ! Een goede terugreis en we zien jullie gauw.
Lieve groet, Ton en Joyce
22 juni 2017 08:37 | Door: Helma
Hey Nico en Cecile,
En dan ben je na een weekje Ibiza thuis, de eerste nacht weer lekker in je eigen bed geslapen en dan als eerste de laatste reisverslagen lezen...
Ten eerste natuurlijk nog de felicitaties voor Lynn en daarna direct er achteraan de felicitaties voor jullie.
Mijn complimenten TOPPERS zijn jullie.
Een belevenis die jullie je verdere leven meenemen en waarschijnlijk nog vele malen herinnert zal worden. Maar ook een reis die een andere kijk op het leven zal geven.
Mooi, puur, back to basic.
Inmiddels zijn jullie ook weer thuis en zie ik jullie vandaag of morgen in ons dorp.
Xx Helma
22 juni 2017 09:37 | Door: Jacqueline Crijns
Dag Cecile en Nico,
Jullie zijn al gearriveerd!!!! Van de week nog aan jullie gedacht, waar zouden ze zijn? Wat een geweldig avontuur hebben jullie gehad. Helemaal eruit en onderweg zijn...Geniet heerlijk na met familie en vrienden!
Tot gauw, groetjes Jac
22 juni 2017 09:42 | Door: Dineke
Hallo Nico en Cecile,
Leuk jullie blog gevonden te hebben. Was echt een belevenis de camino. Wij zijn nu nog in Muxia . Maar ik ga thuis jullie verhalen nog nalezen. Was echt fijn jullie in Santiago nog weer tegen te komen . Groetjes Dineke en Clarissa .
22 juni 2017 20:56 | Door: Martine
Wauw!! Wat een prestatie!! Gefeliciteerd Nico en Cecile, wat een tijd hebben jullie erop zitten, geweldig!
Geniet nog lekker na en ook weer van ons mooie Maas en Waal en niet onbelangrijk ; je eigen bed..!!!! Rust uit en laat de gedachten nog even mooi varen naar de afgelopen 3 maanden. Tot gauw!
23 juni 2017 20:10 | Door: Caminofrans
Het was fijn om jullie onderweg te ontmoeten. Mocht je ooit nog meer informatie willen hebben, kijk dan eens op caminofrans.waarbenjij.nu/
gegroet,
caminofrans
24 juni 2017 16:06 | Door: Arnold
Dank je voor jullie mooie en enthousiaste verhalen. We gaan jullie snel weer zien maar eerst voor jullie rust en lekker afbouwen van dit avontuur. groetjes Arnold en Jeanet
24 juni 2017 20:04 | Door: Gerard
Hi Cecile en Nico,
Een hele mooie belevenis, die leuk was om te volgen door de leuke verslaglegging. Het eindpunt is bereikt. Het nagenieten kan gaan beginnen. Dit zal vast nog wel heel lang doorwerken op een leuke manier. Mooi om op terug te kijken.
Geniet er nog van en tot ziens, Yvonne en Gerard
25 juni 2017 14:33 | Door: Fred en Mieke
Welkom thuis Nico en Cecile,
Wat een super prestatie hebben jullie geleverd. Wij hebben jullie verhalen met veel plezier gelezen. Al die bijzondere ontmoetingen en die levensverhalen van pelgrims. Deze reis staat ongetwijfeld in jullie geheugen gegrift. Eentje om altijd aan terug te denken. Fijn dat tijdens jullie reis Lynn is geslaagd. Hartelijk gefeliciteerd allemaal. Nu vooral nagenieten!
26 juni 2017 18:46 | Door: Marjolein Dubbelaar
Vandaag heb ik weer een keertje jullie reisverslag gecheckt. Blijken jullie al in SdC gearriveerd te zijn en weer thuis te zijn ! Ik had jullie graag persoonlijk omhelst op het plein bij de kathedraal van SdC. Bij deze omhels ik jullie alsnog in gedachte. Morgen loop ik zelf Santiago binnen. Ik denk met veel plezier terug aan onze ontmoetingen rond Chablis. Het ga jullie goed !
28 juni 2017 14:55 | Door: Paul Ursem
Hallo Cecile en Nico,
vandaag heb ik genoten van jullie laatste verslag, ben er later ingekomen op advies van mijn broer Henk Ursem. Samen hebben wij in 2015 vanuit Alkmaar gelopen. We zeiden tegen elkaar: eens maar nooit weer.
Gaan volgend jaar Route del Plata lopen, we hebben er weer zin in gekregen.
Jullie verslagen zijn helemaal voor mij/ons geschreven: nuchter, kort en bondig en zonder veel "geestelijke" rugzakken.
Het is heel leuk om mede pelgrims te volgen die dezelfde route lopen en/of hebben gelopen.
Geniet van julliue prestatie, het viel ons uiteindelijk mee, maar onvergetelijk.
Sportieve groet,
Paul Ursem