De dagen voor het lichaam
Door: Cécile en Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
27 Maart 2017 | Frankrijk, Wasigny
Afscheid nemen is soms lastig. We hebben het idee dat we hier misschien nog eens komen, in juni of december als er "wijnweken" en Jean en Marie een soort wijnhandelaren zijn. Ze vertelden ook nog even dat er bij hen ongeveer 2 pelgrims per dag voorbij komen, maar dat dat er in Spanje wel 2 per minuut zijn. Oei, en onze rust dan?
Er ontstaat s' ochtends al een klein ritueel. Na het ontbijt, schoenen aan, rugzak op, betalen en een stempel. We starten steeds met de jas aan, vanmorgen was het trouwens -1 graden, en na een half uurtje is het er al te warm, vooral als we direct een heuvel moeten nemen. De jas gaat dus uit en de eerste plaspauze voor Cécile is ook daar. Na ca. 2 uur de eerste (wederom plas-) pauze, waarbij Nico's broekspijpen eraf gaan en de truitjes uit gaan.
Onderweg komen we weinig mensen tegen. Één keer stopt een auto op een landweggetje, met een oude en jonge meneer. "Ah, naar Santiago! Wij zijn Belgen en op retraite. Jullie moeten die heuvel op want daar is een mooie Carmelkapel! Veel succes met de voetreis". Erg aardig. We denken dat het twee paters waren. Maar we zijn maar niet omgelopen naar dat kapelletje.
In Signy-L'Abbaye hebben we wel een ommetje gemaakt om in de St. Michael kerk een kaars aan te steken voor Henriëtte en voor de lieve familie Eeuwes-Janssen. Het is vandaag 7 jaar geleden dat Nico's zusje stierf.
Onderweg moet Cécile vandaag wel erg veel plassen. Vreemd. Wat is er aan de hand. Ze heeft 3 dagen een tabletje voltaren, 12,5 mgr. genomen tegen een ontstekingsachtige reactie bij haar grote teen, en dat vandaag niet meer gedaan. En waarom had Cécile er niet eerder aan gedacht, maar wat weten we van Voltaren? MC weet het ook. Het houdt vocht vast! Ik had al dikkere benen boven de schoenen de laatste 2 dagen, wat ik niet snapte; maar dat vocht is er allemaal uit, hoor! Gelukkig.
In Wasigny komen we als eerste een dame, Annie met een jonge hond, tegen. Altijd even aftasten, maar hij deed niks. Ze woont hier enkele maanden en vroeg al gelijk of we bij Jos gaan slapen. In de hallen van Wasigny komen twee gezellige meisjes van 11 jaar ons vragen waar we slapen en ze maken zich zorgen omdat ze denken dat we nog hele maal naar Jos, 4 km verderop, moeten lopen. We leggen uit dat we Jos zo bellen en dat hij ons met de auto op komt halen en ons morgen weer op dit plekje afzet. We vragen aan de kletstantetjes of er een kruidenier is of bakker ofzo, maar er is inderdaad alleen een bakker. Ze lopen met Cécile mee om de weg te wijzen en een snoepje te krijgen terwijl Nico Jos belt.
Bij de boulangerie natuurlijk geen "vrouwenspullen" te koop, maar gelukkig heeft de dochter van de bakkervrouw ze wel ergens liggen. En voor een pelgrimdame wil ze die wel pakken. Zo kan Cécile bij haar een volle doos kopen.
Jos heeft Nico al opgehaald en na Cécile opgepikt te hebben rijden we naar zijn boerderij in Grandchamps. Jos heeft die 25 jaar geleden gekocht, samen met zijn eerste vrouw. De eerste drie jaar reed hij op en neer vanuit Tilburg om de boerderij bewoonbaar te maken maar dat was hij op een gegeven ogenblik zat. Hij heeft zijn baan opgezegd en is in Frankrijk als zelfstandige begonnen met het opknappen van woningen voor nederlanders. Hij geeft al 15 jaar onderdak aan pelgrims. Rond de 250 per jaar. Jos heeft geen TV maar is zeker niet los van de wereld, mede dankzij de gasten. Hij is iemand die helemaal zijn hart heeft gevolgd en nog doet en zeker ook het nodige heeft meegemaakt. Hij blijkt een diepzinnige geest te hebben en kan uren zitten filosoferen, maar waar het op neer komt is dat hij vindt dat je dicht bij jezelf moet komen en van jezelf moet houden.
De eerste 10 dagen, voor het lichaam hè Henk, zitten erop. De volgende 10 dagen zijn voor de geest.
Er ontstaat s' ochtends al een klein ritueel. Na het ontbijt, schoenen aan, rugzak op, betalen en een stempel. We starten steeds met de jas aan, vanmorgen was het trouwens -1 graden, en na een half uurtje is het er al te warm, vooral als we direct een heuvel moeten nemen. De jas gaat dus uit en de eerste plaspauze voor Cécile is ook daar. Na ca. 2 uur de eerste (wederom plas-) pauze, waarbij Nico's broekspijpen eraf gaan en de truitjes uit gaan.
Onderweg komen we weinig mensen tegen. Één keer stopt een auto op een landweggetje, met een oude en jonge meneer. "Ah, naar Santiago! Wij zijn Belgen en op retraite. Jullie moeten die heuvel op want daar is een mooie Carmelkapel! Veel succes met de voetreis". Erg aardig. We denken dat het twee paters waren. Maar we zijn maar niet omgelopen naar dat kapelletje.
In Signy-L'Abbaye hebben we wel een ommetje gemaakt om in de St. Michael kerk een kaars aan te steken voor Henriëtte en voor de lieve familie Eeuwes-Janssen. Het is vandaag 7 jaar geleden dat Nico's zusje stierf.
Onderweg moet Cécile vandaag wel erg veel plassen. Vreemd. Wat is er aan de hand. Ze heeft 3 dagen een tabletje voltaren, 12,5 mgr. genomen tegen een ontstekingsachtige reactie bij haar grote teen, en dat vandaag niet meer gedaan. En waarom had Cécile er niet eerder aan gedacht, maar wat weten we van Voltaren? MC weet het ook. Het houdt vocht vast! Ik had al dikkere benen boven de schoenen de laatste 2 dagen, wat ik niet snapte; maar dat vocht is er allemaal uit, hoor! Gelukkig.
In Wasigny komen we als eerste een dame, Annie met een jonge hond, tegen. Altijd even aftasten, maar hij deed niks. Ze woont hier enkele maanden en vroeg al gelijk of we bij Jos gaan slapen. In de hallen van Wasigny komen twee gezellige meisjes van 11 jaar ons vragen waar we slapen en ze maken zich zorgen omdat ze denken dat we nog hele maal naar Jos, 4 km verderop, moeten lopen. We leggen uit dat we Jos zo bellen en dat hij ons met de auto op komt halen en ons morgen weer op dit plekje afzet. We vragen aan de kletstantetjes of er een kruidenier is of bakker ofzo, maar er is inderdaad alleen een bakker. Ze lopen met Cécile mee om de weg te wijzen en een snoepje te krijgen terwijl Nico Jos belt.
Bij de boulangerie natuurlijk geen "vrouwenspullen" te koop, maar gelukkig heeft de dochter van de bakkervrouw ze wel ergens liggen. En voor een pelgrimdame wil ze die wel pakken. Zo kan Cécile bij haar een volle doos kopen.
Jos heeft Nico al opgehaald en na Cécile opgepikt te hebben rijden we naar zijn boerderij in Grandchamps. Jos heeft die 25 jaar geleden gekocht, samen met zijn eerste vrouw. De eerste drie jaar reed hij op en neer vanuit Tilburg om de boerderij bewoonbaar te maken maar dat was hij op een gegeven ogenblik zat. Hij heeft zijn baan opgezegd en is in Frankrijk als zelfstandige begonnen met het opknappen van woningen voor nederlanders. Hij geeft al 15 jaar onderdak aan pelgrims. Rond de 250 per jaar. Jos heeft geen TV maar is zeker niet los van de wereld, mede dankzij de gasten. Hij is iemand die helemaal zijn hart heeft gevolgd en nog doet en zeker ook het nodige heeft meegemaakt. Hij blijkt een diepzinnige geest te hebben en kan uren zitten filosoferen, maar waar het op neer komt is dat hij vindt dat je dicht bij jezelf moet komen en van jezelf moet houden.
De eerste 10 dagen, voor het lichaam hè Henk, zitten erop. De volgende 10 dagen zijn voor de geest.
-
28 Maart 2017 - 08:47
Jose:
fijn om te horen dat de problemen met de grote teen en het vocht zijn opgelost!!
jullie genieten nog volop, dat is mooi. ongelofelijk dat er zoveel mensen dezelfde route lopen als jullie, daar had ik geen idee van.
wij wensen jullie nog heel veel wandelplezier met onderweg prachtige plaatjes en bezienswaardigheden om ons over te kunnen vertellen, lieve groet -
28 Maart 2017 - 22:41
Jose :
mooie foto's , die van Nico bij de kaarsjes ontroerde me xx -
28 Maart 2017 - 23:09
Marie-cecile:
Wat ? alweer 10 dagen weg. kan niet waar zijn. Ongelooflijk. Daarom zien jullie er zo lekker relaxed uit .( ondanks ongemakken...)Cecile .ik mis je wel hoor in ons drutense team maar de tijd vliegt dus binnen no time ben je weer terug maar daar moet jij vooral niet aan denken.
Geniet van het samen zijn, van de natuur, de zon en alle mensen die jullie ontmoeten.
-
29 Maart 2017 - 00:35
Henk Murraij:
Heerlijk onderweg. En los van..........
Het lichaam heeft zich bewezen en zijn aan elkaar gewend geraakt.
10 dagen voor de geest en daarna is alles voor de ziel.
Wat zit ik jullie verhalen, ietwat sjaloers te volgen.
Geniet.
Enne...... Jacobus regelt alles.
Het is all-inn zak mar zeggen.
Dikke zoen
bon camino
-
29 Maart 2017 - 06:41
Wilma Arts:
Hoi Nico en Cecile
Wat een mooie avonturen maken jullie mee. Gelukkig werkt t weer mee.
Goed om te lezen dat t allemaal goed met jullie gaat en welke bijzondere mensen jullie onderweg ontmoeten.
Veel plezier met jullie wandelavontuur en fijn dat we het op deze manier kunnen volgen
-
29 Maart 2017 - 10:20
Fred Wouters:
Het gaat goed met jullie twee,mooi om te horen.
Fijn dat jullie zo hartelijk worden ontvangen.
Cecile hopelijk is die ontsteking van je teen snel over.
Die belevenissen doen jullie goed en je krijgt er goeie zin van,leuk hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
