Kebab mobiel

Het is dubben wat we aan moeten bij vertrek. Het wordt een warme dag maar om 8 uur is het pas 7 graden. Geen jas maar wel een lange broek. Theo kiest voor de korte broek met beenwarmers. We verlaten de "wel aardige" gîte op het ongezellig erf en moeten gelijk al van de weg af door hoog nat gras en modderpaadjes. Dat is iets wat Theo altijd probeert te vermijden ivm. natte schoenen, sokken en broek, en hij twijfelde nog of hij niet de langere D-weg zou nemen, maar hij loopt gezellig met ons mee en heeft nu dus natte kousen. Hij kan er wel om lachen. Alles droogt snel in de zon en als we na een uurtje in de zon Saint-Foy-la-Grande inlopen is bij iedereen alles al weer droog. Dit plaatsje ligt prachtig aan de rivier La Dordogne en via de brug lopen we de grens over van de Dordogne naar de streek de Gironde.
Voor 8 mei, bevrijdingsdag in Frankrijk, zijn we al gewaarschuwd door Jean-Paul in Coquille. Iedereen is vrij en alles is dicht. Misschien een enkele supermarkt dat nog s 'ochtends open zou kunnen zijn of een klein barretje maar dan houdt het op. Daarom hebben we enkele dagen geleden voor vanavond al een slaapplaats geregeld maar we moesten nu eigenlijk wel wat inkopen doen. De kerk met mooi hoekje voor Pelgrims, met beeld van St. Jacques en tekstjes over de Camino om mee te nemen, is wel open en vlak erbij een ook een "Tabac", waar we koffie nemen. De ober vertelt ons dat een paar straten verder een winkel is, maar of die open is weet hij niet. Proberen dan maar. Theo bleef nog een poos in het uitgestorven stadje en wij gaan weer verder zuidwaarts, via de Proxi (open, yes!).
Eerst loopt een engelsman een poos met ons mee. Sinds een jaar woont hij hier en hij is blij dat Macron heeft gewonnen. Verder is het voor hem nog afwachten wat de Brexit voor hem gaat betekenen. Spannende tijden. Hij vertelt ook dat er vlak voor ons een vrouwelijke grijze pelgrim loopt waarvan hij gezien heeft dat ze in een tent in het bos heeft geslapen.
Later halen we deze dame, Michelle, in als ze staat te praten met een "tegenligger" wandelaar.
We horen van ze dat Michelle vanavond op hetzelfde adres slaapt als wij, dus die zien we nog en van de sportieve "tegenligger" die eruit ziet als een zeer professionele wandelaar horen we dat hij een gemiddelde loopt van 36 km per dag. Ongelofelijk.
In Pelllegrue aangekomen kunnen we boven het toeristenbureau in de opvang terecht via een code. Stempel zit in een houten doosje en kunnen we zelf pakken en de 20 euro, voor twee personen, moeten we erin doen. Gérard, we hadden al ergens gehoord dat hij vandaag weer is begonnen met pelgrimeren en dat dit zijn eerste overnachting zou zijn, was er al. Wij mogen in het stapelbed op de ene kamer en Theo, Michelle en Gérard slapen in de keuken in stapelbedden. Goed geregeld.
Wat is St. Jacques ons vandaag weer behulpzaam. Zoals gezegd alles dicht. Vanuit ons kamertje kunnen we zien dat het restaurant ook dicht is. Soep maken uit een pakje dat we vanochtend hebben gekocht is een optie, maar we lopen toch even naar buiten om iets te zoeken. Staat er pal voor ons toeristenbureau een mobiele kebabwagen. Veel mooier kon deze dag niet eindigen.