Thee Sezanne

Helemaal de tijd aan onszelf vanochtend. We zijn in ons huisje op onszelf, hebben de tijd aan onszelf en kunnen ontbijten en gaan wanneer we willen. Ook wel eens lekker. Corinne, de eigenaresse die er tegenover woont, komt wel even langs om 2 stokbroden en 8 eitjes klaar te leggen voor de gasten van vanavond, maar daarna is ze, hup, gelijk weer weg. Geen blik in de slaapkamer of keuken. Waarschijnlijk is dat "nature ferme", want zo schoon was het allemaal niet.
We moeten in Frankrijk, of eigenlijk sowieso niet, geen vooroordelen hebben. We mogen niet afgaan op wat we zien, aan de buitenkant. De binnenkant ziet er vaak zoveel mooier of beter uit! We hebben dat gezien bij huizen; aan de buitenkant een abominabel waardeloze toestand maar van binnen netjes, ruim en comfortabel. We hebben dat ervaren met de mensen; soms wat chaotisch, soms wat onverzorgd, soms wat direct, maar van binnen hebben ze stuk voor stuk hartjes van goud. Vanochtend maken we het mee, bij het ontbijt met voedingswaren; we denken, stokbrood dat er al een dag ligt, dat zal wel droog zijn. Niks van waar. Gewoon lekker en goed te eten. Op vettig voelende jampotten met deksels met bruine plekjes en een etiket met "abricot 2007" op de buitenkant, zit binnenin heerlijke bessenjam. Het is soms niet zoals het lijkt en soms is het gewoon zoals het is. Haha, allemaal goed.
In ons boekje staat de waarschuwing dat we eraan moeten denken om in Captieux boodschappen te doen want de volgende winkel is er pas over 32 km., dus dat doen we.
De weg gaat over een voormalige spoorweg. Uren en uren rechtuit lopen, vlak, vaak mooi beschut door de bomen en een fijne temperatuur. We zien een hertje, eekhoorntjes, een konijntje en veel salamanders wegschieten. Verder is het een geweldige route met in een soort trance te komen, en vooral ook door het ritmische tikken van de stokken én de stilte van de natuur. Af en toe zeggen we wat maar niet veel. Één fietser, Karim, komt ons achterop en maakt even een praatje. Hij fietst nu de Camino omdat hij lopende te veel klachten kreeg van zijn reuma, maar het ging hem veel te snel op de fiets.
De dag vliegt om en voor we het weten zitten we tegenover de kerk van Bourriat in een bar aan bier en koffie. Cécile wilde graag thee maar dat is niet te krijgen bij de 80-jarige eigenaresse, die tevens leverancier is van de eerste levensbehoeften voor de mensen in de wijde omgeving. Maar geen thee dus!
We worden door Veronique met de auto opgehaald want de boerderij staat ca. 4 km. van de route en onderweg wijst ze gelijk aan waar we morgen de oude spoorweg weer op kunnen pakken zodat we niet eerst terug hoeven naar Bourriat.
Veronique en Nicolas wonen samen met hun 14-jarige zoon in een kleine gemeenschap. Ze wonen achteraf, rustig in het groen en maken alles zo een beetje zelf. Dat moet ook wel want we horen dat ze low budget moeten leven omdat ze beide, als begeleiders van zeer moeilijk opvoedbare kinderen uit principe hun baan hebben opgezegd. Ze vonden dat de overheid veel te weinig ondersteuning en hulp geeft aan deze kinderen.
Samen met andere bewoners van het gehuchtje zorgen ze voor oa. moestuin, bijen, sportvelden en elkaar.
Als we net gearriveerd zijn krijgen we "Thé Sesanne", gemaakt van kruiden uit eigen tuin en al snel komen enkele buurtjes ook wat drinken. En, zoals dat gaat in Frankrijk bij ontmoetingen tussen fransen onderling, wij krijgen ook 2 kussen.
Voor Cécile maakt Veronique een warm voetenbadje. Heerlijk even extra aandacht voor de voetjes.
Bij het avondeten krijgen we in een groot glas, een donkergroen voorgerecht, koud, een soort shake. Moeilijk te raden wat het is, maar er zitten van allerlei groenten en kruiden in waaronder prei, spaanse peper, ui, knoflook, mint en salie. Gezond, fris en lekker. Het is gezellig en we hebben het weer getroffen bij lieve mensen.
Emile wil graag engels oefenen en vertelt dat hij badminton speelt. Dat is natuurlijk kaasje voor ons en wij vertellen het verhaal dat wij elkaar hebben leren kennen op badminton. Mooi herinneringen ophalen. Helaas kunnen we geen partijtje spelen want Emile heeft zijn arm in het gips en het wordt al laat. Na nog een thé du lit, hier de thé sesanne wensen we elkaar bonne nuit.