Geschiedenisles

Tijdens het ontbijt nog even gekletst met Veronique en Nicolas. Ze zijn oprecht geïnteresseerd en willen graag het fotoboekje zien dat we van de kinderen hebben gekregen. Als Veronique hoort dat de examens voor Lynn begonnen zijn, pakt ze een stift en papier en schrijft daarop 'Allez Lynn'. De foto met haar en de voorgehouden tekst is een paar minuutjes later via whatsapp bij Lynn. Sorry Lynn, het was een beetje vroeg.
Even later zijn we weer op weg en pakken we het laatste deel van de route van de oude spoorbaan weer op richting Rochefort. De bossen waarin we lopen beginnen op de Veluwe te lijken met veel zandgrond en heide.
Als we later in het volgende bos op de grond aan ons stokbroodje met kaas en paté zitten, worden we overvallen door een vette wolkbreuk. We kunnen nog maar net op tijd de poncho's over ons en de rugzak heen trekken en staan vol in de wind en regen. Gelukkig duurt dit "buitje" maar 10 minuten en drogen we onder het lopen, in de dan weer stralende zon, snel op. Ach, het was maar water.
Als je sterren voor een refuge zou moeten geven dan kun je de overnachtingsplaats van vandaag met 5 sterren beoordelen. Madame Martine verwelkomt ons en heeft alles netjes geregeld. Een plaats voor de schoenen en rugzak, wasmand en wasmachine en een bed dat breder is dan dat we thuis gewend zijn en niet te vergeten een massage apparaat voor de voeten. 'Maximaal 20 minuten', zegt ze. Geen idee wat er daarna gebeurt want Nico is er na 10 minuten gekietel onder de voeten al klaar mee en Cécile begint er niet eens aan. Na het douchen en de was ophangen kunnen we met de benen omhoog in haar prachtige grote tuin en horen we van Martine dat ze uit Lille komt en sinds enkele jaren met retraite is. Ze is ooit gestart met de Camino maar moest het na 7 dagen opgeven ivm. te veel pijn in de knieën.
Zij heeft daarna een andere weg gekozen om iets te betekenen voor Pelgrims, is verhuisd van Lille naar zuid frankrijk en heeft dus deze refuge, voor 10 pelgrims opvang, opgebouwd. Alles regelt en doet ze zelf!
Er komt nog een andere pelgrim aan. York, uit Duitsland. Hij is in Nevers begonnen dit jaar, heeft nu nog 2-3 weken en wil in september voor het laatste deel terugkomen. York is nu tijdens de Camino aan het vasten. Iets wat de gastvrouw helemaal niet zint. En dat steekt ze niet onder stoelen of banken. 'Het is niet normaal om tijdens zo'n inspanning te vasten en een belediging voor de franse gastvrouwen', zegt ze. We weten niet precies wat de achtergrond is van zijn vasten, maar we genieten zeker niet minder van onze kippenbouten met Egyptische rijst, terwijl York een waterig soepje naar binnen werkt.
Martine vertelt tijdens het eten dat het departement 'Les Landes', waar we nu zijn, een van de grootste, maar ook de dunst bevolkte is van Frankrijk. Het is hier allemaal zandgrond en er groeit niets als je niet elke dag sproeit. Ooit is het hier zee geweest. Fossielen met schelpafdrukken zijn er het bewijs van. Napoleon 3 heeft voor zijn geliefde, hoe heette ze ook alweer, allemaal grote bomen laten planten. Zij moest vanwege haar gezondheid regelmatig naar Biarritz waar het klimaat veel aangenamer was. Deze bomen zogen water op en hierdoor veranderde de vegetatie van woestijn naar meer vruchtbaar land.
Helaas heeft hier in 1999 een tornado huisgehouden en de bomen, die in de zandgrond slecht verankerd zijn, als domino's omgeduwd. Er is nu veel jonge aanplant maar het duurt 50 jaar voor een boom rendabel is.
Martine heeft ook een alternatieve route voor morgen uitgewerkt. De oorspronkelijke gaat via Mont-de-Marsan maar daar huist de franse luchtmacht. 'Moet je niet heengaan', zegt ze stellig. 'Allemaal dezelfde huizen voor de militairen en geen bijzonder centrum'. We laten ons overtuigen, mede omdat de route iets korter is en de volgende slaapplaats dan heel bijzonder is.