De strookjes
Door: Nico en Cécile
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
04 Juni 2017 | Spanje, Ledigos
We horen al enkele dagen dat vandaag een moeilijke dag gaat worden. Het is één lange rechte weg en er is niets te koop. Nu zijn we al wel iets gewend maar voor de zekerheid nemen we, voor de eerste keer hier in Spanje, wat eten extra mee.
In ons boekje staat dat het gebied páramo genoemd wordt, hetgeen koud, leeg gebied betekent en dat het er bijzondere eentonig en eenzaam is. Het wordt ook de desert genoemd omdat vooral in de zomermaanden de zon dag in dag uit ongenadig brandt op de dorre stoppelvelden.
Vandaag is het geen warme dag, we hebben zelfs sinds 20 dagen de jas weer aan en er staat een zeer stevige wind, gelukkig schuin in de rug. Alles is nog groen of staat mooi in bloei. De akkers met granen gaan ook goed en halverwege (na 9 km.) is er toch een geïmproviseerde picknickplaats waar ook een barretje is. Het valt ons dus best mee, ook omdat we "de railway" hebben gehad, maar het lijkt wel of iedereen vandaag genoeg heeft aan zichzelf. Prima, dan lopen wij lekker met zijn tweetjes. We hebben het erover wat we met de strookjes voor de moeilijke momenten gaan doen. Behalve de twee die we echt nodig hadden zitten er nog een stuk of 30 in het zakje. We besluiten dat we er elke dag 2 of 3 gaan lezen. Iedereen heeft de tijd genomen om iets op te schrijven en ons zo een hart onder de riem te steken dus dat mogen we niet verkwisten.
Onderweg zien we twee pelgrims terug lopen. Één loopt waarschijnlijk naar huis, dat doet een enkeling, en de ander is Marie-lin, een oudere française die we al een paar keer gesproken hebben. "Oublier les batons' en "C'est le Camino", roept ze dapper. Dat is zo, maar wel balen voor haar dat dat net hier gebeurt en met deze forse wind, die ze nu tegen heeft..
Vandaag hebben we weinig keuze wat slaapplaats betreft en het wordt een alberque in de plaats, met de nog mooiere naam dan gisteren, Torredillos de los Templarios. (valt niet te onthouden).
We slapen met 8 op de kamer en we moeten allebei boven in het stapelbed. We horen twee fransen tegen elkaar zeggen dat ze morgen om 5 uur willen vertrekken en een dame ligt tijdens haar middagdutje al lekker te snurken. Dat beloofd wat te worden vannacht. Mark(75) uit Amerika, die we steeds opnieuw tegenkomen, we hebben hem voor het eerst ontmoet in Zabaldika, als buurman van Cécile is nu de onderbuurman van Nico. We zien het aan de hoed uit Oregon die op dat bed ligt. Zijn reactie is geweldig als hij de kamer opkomt, eerst verbazing en dan zo hartelijk. Weer bijkletsen natuurlijk. Hij heeft echt veel last van zijn voeten, de blaren zijn erg pijnlijk en als Cécile ernaar kijkt belooft ze dat ze, bij uitzondering, zijn voeten zal verzorgen. Leuk voor hem is dat een zoon (25) naar Spanje komt op 19 juni, en hem opwacht in Santiago. Hij begrijpt helemaal hoe wij ons voelen dat 2 van onze dochters komen.
Als we na een poosje bijkomen op het terras weer op de kamer komen stelt Mark ons nog even voor aan twee andere kamergenoten. Haha, een moeder en dochter uit Nederland. Vooral de dochter zat er even helemaal doorheen en ze zijn na aankomst lekker op bed gaan liggen en daar gebleven.
De voetbehandeling van Mark valt niet mee. Kapotte blaren over kapotte blaren. We zullen verdere details besparen, maar hopelijk hebben we de verbandspullen niet (meer) voor onzelf nodig want er gaat wel wat van op. We hebben veel bekijks van anderen en ze maken foto's . Als Mark na een uur weer comfortabel op zijn voeten kans staan en lopen noemt hij Cécile "The angel of the Camino" , en dat is niet de eerste keer dat ze zo wordt genoemd. Hij nodigt ons uit voor het avondeten en wil persé onze maaltijd betalen. Één van de twee fransen wil ook dat Cécile naar zijn voeten kijkt. Ze geeft advies maar daar blijft het echt bij. Ze zou hier zo aan het werk kunnen.
Het wordt een gezellige avondje met Mark en en de fransen waarbij wij tevens als vertalers fungeren. Later op de avond komt ook Cees, een engelsman erbij. Eerst moeten we voor hem een kamer regelen voor de volgende dag, want hij spreekt geen woord spaans en later genieten we met zijn allen van zijn engelse humor.
In ons boekje staat dat het gebied páramo genoemd wordt, hetgeen koud, leeg gebied betekent en dat het er bijzondere eentonig en eenzaam is. Het wordt ook de desert genoemd omdat vooral in de zomermaanden de zon dag in dag uit ongenadig brandt op de dorre stoppelvelden.
Vandaag is het geen warme dag, we hebben zelfs sinds 20 dagen de jas weer aan en er staat een zeer stevige wind, gelukkig schuin in de rug. Alles is nog groen of staat mooi in bloei. De akkers met granen gaan ook goed en halverwege (na 9 km.) is er toch een geïmproviseerde picknickplaats waar ook een barretje is. Het valt ons dus best mee, ook omdat we "de railway" hebben gehad, maar het lijkt wel of iedereen vandaag genoeg heeft aan zichzelf. Prima, dan lopen wij lekker met zijn tweetjes. We hebben het erover wat we met de strookjes voor de moeilijke momenten gaan doen. Behalve de twee die we echt nodig hadden zitten er nog een stuk of 30 in het zakje. We besluiten dat we er elke dag 2 of 3 gaan lezen. Iedereen heeft de tijd genomen om iets op te schrijven en ons zo een hart onder de riem te steken dus dat mogen we niet verkwisten.
Onderweg zien we twee pelgrims terug lopen. Één loopt waarschijnlijk naar huis, dat doet een enkeling, en de ander is Marie-lin, een oudere française die we al een paar keer gesproken hebben. "Oublier les batons' en "C'est le Camino", roept ze dapper. Dat is zo, maar wel balen voor haar dat dat net hier gebeurt en met deze forse wind, die ze nu tegen heeft..
Vandaag hebben we weinig keuze wat slaapplaats betreft en het wordt een alberque in de plaats, met de nog mooiere naam dan gisteren, Torredillos de los Templarios. (valt niet te onthouden).
We slapen met 8 op de kamer en we moeten allebei boven in het stapelbed. We horen twee fransen tegen elkaar zeggen dat ze morgen om 5 uur willen vertrekken en een dame ligt tijdens haar middagdutje al lekker te snurken. Dat beloofd wat te worden vannacht. Mark(75) uit Amerika, die we steeds opnieuw tegenkomen, we hebben hem voor het eerst ontmoet in Zabaldika, als buurman van Cécile is nu de onderbuurman van Nico. We zien het aan de hoed uit Oregon die op dat bed ligt. Zijn reactie is geweldig als hij de kamer opkomt, eerst verbazing en dan zo hartelijk. Weer bijkletsen natuurlijk. Hij heeft echt veel last van zijn voeten, de blaren zijn erg pijnlijk en als Cécile ernaar kijkt belooft ze dat ze, bij uitzondering, zijn voeten zal verzorgen. Leuk voor hem is dat een zoon (25) naar Spanje komt op 19 juni, en hem opwacht in Santiago. Hij begrijpt helemaal hoe wij ons voelen dat 2 van onze dochters komen.
Als we na een poosje bijkomen op het terras weer op de kamer komen stelt Mark ons nog even voor aan twee andere kamergenoten. Haha, een moeder en dochter uit Nederland. Vooral de dochter zat er even helemaal doorheen en ze zijn na aankomst lekker op bed gaan liggen en daar gebleven.
De voetbehandeling van Mark valt niet mee. Kapotte blaren over kapotte blaren. We zullen verdere details besparen, maar hopelijk hebben we de verbandspullen niet (meer) voor onzelf nodig want er gaat wel wat van op. We hebben veel bekijks van anderen en ze maken foto's . Als Mark na een uur weer comfortabel op zijn voeten kans staan en lopen noemt hij Cécile "The angel of the Camino" , en dat is niet de eerste keer dat ze zo wordt genoemd. Hij nodigt ons uit voor het avondeten en wil persé onze maaltijd betalen. Één van de twee fransen wil ook dat Cécile naar zijn voeten kijkt. Ze geeft advies maar daar blijft het echt bij. Ze zou hier zo aan het werk kunnen.
Het wordt een gezellige avondje met Mark en en de fransen waarbij wij tevens als vertalers fungeren. Later op de avond komt ook Cees, een engelsman erbij. Eerst moeten we voor hem een kamer regelen voor de volgende dag, want hij spreekt geen woord spaans en later genieten we met zijn allen van zijn engelse humor.
-
05 Juni 2017 - 20:26
Kitty:
Hallo Cecile en Nico,
Fijn dat je de verbandspullen niet zelf nodig hebt voor de blaren, maar dat je ze mag gebruiken op andermans voeten ;-) En het verbaast me niets dat ze Cecile de engel van de Pelgrims noemen.
Wat een lief gebaar naar Jieun, ik hoop ook oprecht dat het gaat lukken.
Lieve groeten en wandel ze!
Kitty xxx -
05 Juni 2017 - 22:26
Nolly:
Allereerst doe ik jullie de hartelijke groeten van 'Petra van tante Truus', ik sprak haar vanmiddag. Ze wenst jullie veel succes met het laatste gedeelte! Haar man Erik en vriend Jos lopen nu twee maanden maar moeten nog een heel eind. Petra denkt nog wel zo'n tijd terwijl ze het eigenlijk niet meer zo leuk vindt thuis zonder d'r man! Hij heeft trouwens z'n wilde krullen verloren bij 'n kapper tijdens de tocht en is grijs ipv blond haha!!
Hoe wisselend kunnen jullie dagen zijn, dat houdt het uiteraard ook mooi.
De ene dag ontmoet je 'herkenbare gezichten' en zit het weer mee zoals ook het slaapplaatsen zoeken bij aardige nonnen. En zo lopen jullie grotendeels alleen in een frisse wind en slaap je met een heel stel pelgrims in stapelbedjes!!
Zelfs Cecile heeft haar zorg nog kunnen bieden aan kapotte, door blaren gekwelde voeten van Mark die je de mooie titel geeft van 'engel van de camino'. Dat geeft je toch vleugels Cecile!!!
Ik hou het kort vandaag, ik moet nog wat op de pc doen. Daarom voor morgen weer een bijzondere dag met hopelijk wat meer zonnewarmte!
Voor nu welterusten, XXX . -
05 Juni 2017 - 22:28
Martine:
Zelfs daar als zuster aan het werk Cécile! Leuk. Fijn hoor dat jullie voeten zo gaaf blijven, nieuwe schoenen doen wonderen ;-) Wat een geweldig mooie tocht maken jullie ervan als ik jullie verhalen lees en wat vliegt het voorbij zeg. Alweer juni. Ik hoop dat jullie de laatste wkn nog volop genieten en er alles uithalen , maar daar twijfel ik niet aan.
Hou vol en succes en veel plezier met de laatste loodjes..!! Groetjes uit Leeuwen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
