De Páramo
Door: Cécile en Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
08 Juni 2017 | Spanje, Hospital de Órbigo
Na een kilometer vanaf ons slaapplekje kiezen we deze keer de alternatieve route. Hij is welliswaar enkele kilometers langer maar nu lopen we niet langs de drukke N-weg, het is een stuk rustiger wat pelgrims betreft en dat vinden we heerlijk. We wanen ons bijna in Frankrijk.
De route gaat door de droge hoogvlakte van de Páramo. De Páramo zou een oase van bloemen zijn met oa. orchideeën en lavendel, met wijnvelden, maar dat is helaas niet wat wij zien. Wel zien we in de verte de Montes de León. Flinke bergen waar we doorheen zullen gaan en waar we ons op verheugen. Op zulke dagen zijn we hele stukken in gedachten, met onszelf bezig, aan het nadenken en fantaseren over van alles en nog wat of helemaal los en lopen we gewoon. We stappen vandaag stevig door, hebben een ontbijtje voor 3 euro met koffie en een groot glas zumo de naranja, en tappen halverwege vers water bij een bron, op advies van twee oude mannetjes. Ze zitten met elkaar, in de schaduw te keuvelen en lijken pelgrims op te wachten om hen dat advies te geven.
In Hospital de Órbigo komen we aan, nadat we over de langste brug(1434) van de Camino Frances zijn gelopen, met 19 bogen en waar een mooi waargebeurd historisch verhaal aan vastzit, over ridder Suero de Quiñones en zijn geliefde.
We zien Nicolai weer, na een dag of 4 en dat is echt een verrassing. We maakten ons al zorgen over hem omdat hij de laatste keer pijn had onder zijn voet, waaraan hij is geopereerd, en we hadden gehoord dat hij erg langzaam liep. Gelukkig gaat het hardstikke goed en loopt hij met twee leuke meiden en een jongen, Dan, uit Nieuw-Zeeland.
De route gaat door de droge hoogvlakte van de Páramo. De Páramo zou een oase van bloemen zijn met oa. orchideeën en lavendel, met wijnvelden, maar dat is helaas niet wat wij zien. Wel zien we in de verte de Montes de León. Flinke bergen waar we doorheen zullen gaan en waar we ons op verheugen. Op zulke dagen zijn we hele stukken in gedachten, met onszelf bezig, aan het nadenken en fantaseren over van alles en nog wat of helemaal los en lopen we gewoon. We stappen vandaag stevig door, hebben een ontbijtje voor 3 euro met koffie en een groot glas zumo de naranja, en tappen halverwege vers water bij een bron, op advies van twee oude mannetjes. Ze zitten met elkaar, in de schaduw te keuvelen en lijken pelgrims op te wachten om hen dat advies te geven.
In Hospital de Órbigo komen we aan, nadat we over de langste brug(1434) van de Camino Frances zijn gelopen, met 19 bogen en waar een mooi waargebeurd historisch verhaal aan vastzit, over ridder Suero de Quiñones en zijn geliefde.
We zien Nicolai weer, na een dag of 4 en dat is echt een verrassing. We maakten ons al zorgen over hem omdat hij de laatste keer pijn had onder zijn voet, waaraan hij is geopereerd, en we hadden gehoord dat hij erg langzaam liep. Gelukkig gaat het hardstikke goed en loopt hij met twee leuke meiden en een jongen, Dan, uit Nieuw-Zeeland.
-
09 Juni 2017 - 23:36
Nolly:
Wat leuk te lezen in jullie laatste blog dat dit gedeelte terug doet denken aan Frankrijk. De rust en uitgestrektheid zal soms ook lekker zijn, een dag ieder voor zich en toch samen. De gedachten die dan dieper kunnen gaan, over jezelf, over de relatie, over de kinderen, over de toekomst. Heel goed!! En gewoon ff geen andere pelgrims, hoe leuk het ook is ze telkens weer te ontmoeten. Zoals bv Nicolai die je na vier dagen weer treft en je er toch blij van wordt dat hij het ook nog steeds volhoudt ondanks z'n pijntjes!
Ik noteerde zojuist de datum van Lynns verjaardagsfeestje en zag tot m'n verbazing dat jullie over veertien dagen 'al klaar' zijn, waarschijnlijk volgend weekend al als Robin en Lynn naar jullie toe komen!! Hoe geweldig is dat en tegelijkertijd zal het moeilijk zijn te stoppen. Nog maar ff niet aan denken.
Jullie moeten nog de bergketen Monted de Léon trotseren en zelfs dat vinden jullie nog leuk en uitdagend! Jullie zijn gewoon verslaafd geworden, dit is dan de eerste tocht maar volgens mij bij lange na niet de laatste!! De tijd zal het leren.
Ik vind het iig 'reteknap' wat jullie tot nu toe gepresteerd hebben tijdens deze eerste doch enorme uitdaging, vol enthousiasme hierover geblogd hebben, jullie ervaringen gedeeld hebben en ons, als lezers, meegenomen hebben in jullie avontuur en ons zelfs mede pelgrims hebt laten ontmoeten. Ik er enorm van genoten, zoals waarschijnlijk alle volgers, en geniet tot het laatste verslag!
Vermoeidheid zal vast wel toeslaan op z'n tijd, probeer energie te plukken van alles wat je ziet en van iedereen die je tegenkomt zodat je tot het laatste uur kunt blijven genieten.
Hou jullie haaks en tot het volgende blog! Liefs wah, XXX.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
