Feestje gemist

Het plan was om samen met Mark zijn 75ste verjaardag te vieren in Pereje. Er wordt echter 36 graden voorspeld dus we sturen hem bij het opstaan maar een berichtje met felicitaties en de boodschap dat we een plaatsje eerder stoppen. 23km. is genoeg voor vandaag. We kiezen wel voor de "omweg", ipv. langs de N-weg en kunnen daardoor genieten van wijnvelden en leuke dorpjes in dit bergachtige gebied. Het lijkt erop dat hier weer meer geld te besteden is door de mensen dan in het gebied rondom León. De huizen zijn beter onderhouden met mooiere tuinen met fleurige bloemen en de straten meer bestraat.
Erg leuk is dat we Mitte en Thomas weer tegenkomen. Zij liepen een stuk achter ons en we handen niet verwacht dit deense stel nog te ontmoeten. Dan vertellen ze over hun lange wandeldag van eergisteren. Wanneer ze in Foncebacón na aankomst op bed een dutje hadden gedaan zag Mitte "bedbugs" boven zich. Wanneer ze ze doodsloeg kwam er bloed uit en hadden haar waarschijnlijk al te pakken gehad, die bedwansen. Dat is ook onze nachtmerrie dus we kunnen ons goed voorstellen dat ze hun spullen bij elkaar hebben gescharreld en per direct zijn gaan lopen naar de volgende plaats. Om 21.50u kwamen ze daar pas aan, 10 minuten voor sluitingstijd en hebben alle spullen moeten wassen. Nu snappen we wel waarom ze weer gelijk met ons lopen. Verder horen we dat de deense die gevallen was in Astorga daar enkele dagen moet blijven in verband met het verwijderen van hechtingen. Ze was nog steeds behoorlijk door van slag.
Nico probeert onderweg nog een keer contact te maken met Mark, maar dat lukt helaas niet. Vinden wel sneu voor hem. Straks zit hij in zijn eentje in Pereje.
In Villafranca del Bierzo vinden we een heel leuk plekje bij O Ave Fenix. Een sfeervolle herberg, gerund door vrijwilligers, die door de Jomanda-fan was aanbevolen. Het is er leuk maar we twijfelen omdat we op een zaal met 15 komen. Dan komt er iemand, die wij steeds "de italiaan" noemde, vanwege zijn uiterlijk, en zegt: "special persons, VIPS", en we mogen met zijn 2 in een kamer voor 8 en een bed uitzoeken. We kiezen allebei, uiteraard, de 2 onderste van de 4 stapelbedden. De italiaan is een Speedy Conzalez, hij heeft ons wel 20 keer ingehaald en loopt zeer lichtvoetig. Hij is op eenjarige leeftijd vanuit Portugal met zijn ouders in Frankrijk terecht gekomen en na 27 jaar "barwerk" was hij het zat en is hij rond gaan trekken, ook in Nederland. Hij zegt dat wij hem misschien kennen. Hij heeft namelijk in de krant in Maastricht gestaan omdat hij een ongeluk had veroorzaakt met zijn Mercedes, geen gewonden maar wel een pui aan gort, door met alcohol achter het stuur te kruipen. Hij kreeg een gevangenisstraf van enkele jaren maar deze werd uiteindelijk omgezet naar 3 maanden. Nu loopt hij alleen nog overal naar toe als het er maar warm is. Van Barcelona naar Santiago en terug of naar Madrid en terug. Als we zijn verhaal hebben gehoord noemen we hem Forrest (Gump). In de herberg waar we nu zijn hebben ze een paar dagen vrijwilligers te kort, dus daarom helpt Forrest hier totdat er weer genoeg zijn! Wat een verhaal en wat een leven.
We kunnen de hele middag en avond heerlijk in de tuin zitten met gratis fruit en drank en eten voor een kleine bijdrage en we ontmoeten al die tijd door zoveel mensen met hun eigen verhalen.
Gérard en Edwards die vanaf Nurnberg gestart zijn in 2009 met hun Camino en deze in etappes doet. Een 22 jarige duitse die nog zoekende is met wat ze wil in het leven en wil worden en eigenlijk niet tegen de druk kan van haar omgeving, die vindt dat ze nu eens een keuze moet maken. Een Hongaarse, die na haar studie 3 jaar au-pair is geweest in het westen, en na de camino terug gaat naar Hongarije, maar zich daar niet meer thuis voelt.
Ze vond Nederland en de Scandinavische landen de fijnste plekken om te wonen.
Dan ontmoetingen we Laura(60) met wie we een poos nederlands spreken. Tot 8 jaar heeft ze in Nederland gewoond, daarna tot haar 11de in Bordeaux, en daarna in de USA. Daar vond ze het verschrikkelijk en ze is op haar 18de teruggekomen en in Frankrijk gebleven. Gestudeerd, getrouwd en kinderen gekregen en opnieuw getrouwd. We hadden haar en haar franse echtgenoot onderweg al begroet en blijkbaar heel hartelijk, want ze vond ons zo "positief onderweg zijn". Haha. Ze is zelf gewoon heel hartelijk en aardig, maar natuurlijk is het zeker leuk om te horen.
Met het eten zitten we aan tafel met pool Josef(60, geluidsopnames van de nachtegaal), columbiaanse Maria(30, werkzaam bij de wereldbank in Washington, mn. werkgebied in Z.-Amerika), nederlandse Sammie(28, werkt in Utrecht ) en amerikaan Carl(25, na 3 jaar werken ontslag genomen en nu al 8 maanden over de wereld reizend). (leeftijden geschat). Het wordt teveel om te beschrijven nu, maar het is zo boeiend, steeds weer, om ieders verhaal, soms mooi, soms verdrietig over, werk, familie ('s) interesses, hobby's, wensen of wat dan ook te horen.
's Avonds Mark toch nog aan de lijn gehad. Hij vierde zijn feestje, zonder ons, maar gelukkig met aardige "new friends" van de Camino. Ook Nico's zusje Karin is vandaag jarig. 51 jaar is ze alweer en dit keer is het kleintjes gevierd met enkele lieve zusjes.