We gaan weer klimmen

Een koffie en het croissantje in een barretje om 7 uur brengt ons een beetje tot leven op deze nieuwe dag.

Al snel verlaten we de hoofdweg van Fiorenzuola d'Arda en gaan de landweggetjes op. Die zijn heerlijk rustig en we hebben geen last van het voorbij razende verkeer. In Castelnuovo Fogliani rijst het grote kasteel al vanuit de verte boven alles uit. Het is wel een stukje klimmen, de eerste keer sinds een groot aantal dagen, om er te komen.

Iets voor de middag zijn we in Fidenza en we nemen de tijd om de kathedraal de San Donnino te bezoeken. Deze heilige wordt hier in grote mate vereerd.

Als soldaat in de tijd van de Romeinen is hij door een keizer onthoofd. Hij heeft zijn hoofd in zijn handen genomen en heeft daarna nog enkele meters gelopen. Dit mag terecht als een wonder beschouwd worden. Waar hij is neergevallen, liggen nu zijn beenderen en zijn hoofd, in de crypte, onder het altaar van de kathedraal.

Fidenza is volgens het boekje een eindpunt van een etappe, maar omdat de etappe van morgen 32 km. is, gaan we vandaag een stukje verder, naar Costamezzana.

We lopen Fidenza uit door een lange laan onder grote beuken bomen. Zo mag de hele route vandaag wel zijn van ons. We zien langs de weg een rood-witte soort EHBO-kist liggen op een tafeltje met een grote pelgrim erop. We openen de box en erin ligt een schrift waarin we een boodschap kunnen achterlaten. Dat doen we natuurlijk graag voor alle ons bekende pelgrims die nog volgen.

De klimspieren hebben een aantal dagen vrij gehad maar ze moeten vandaag weer aan het werk. Het landschap is aan het veranderen. Het is veel groener allemaal en door het klimmen en dalen hebben we weer prachtige vergezichten.

We hebben water nodig en Cécile ziet twee vrouwen buiten zitten en roept, in het italiaans alsof ze nooit anders heeft gedaan, of we water kunnen krijgen. Één van hen komt naar het hek en vertelt dat het een kinderopvang verblijf is met 33 kinderen. Iets verderop is een basisschool met 70 leerlingen. Over twee dagen gaat de school weer beginnen en ze heeft er weer zin in, aan haar enthousiaste reactie af te lezen

De laatste 5 km. is het even doorbijten, zoals wel vaker, dan gaat het verstand op nul en wordt in een straf tempo de afstand overbrugd.

Als we voor het hek staan, stapt een oudere man net tot de auto. "Alberto ?", vraagt Cécile. Nee, hij wijst naar het huis achter het hek en geeft aan dat hij voor ons gaat kijken. We kunnen verder komen en de dochter van Alberto brengt ons naar ons plekje. We begrijpen dat Alberto er vandaag niet is. En op maandag is het enige restaurant gesloten, maar er staat eten in de keuken voor het avondeten en ontbijt voor morgenvroeg.

Er is al een Franse pelgrim, Joël. Ze heeft een blessure aan haar hak. Blaren van de wrijving. Door de nieuwe schoenen? Geen idee. Dat is maar bijzaak als ze vertelt dat ze haar man van 66 in april is verloren aan kanker. Vier jaar geleden hebben ze samen een deel van de route gelopen en ze wil het nu verder oppakken.

Er heeft zich nog een zesde pelgrim telefonisch aangemeld en we zitten te denken wie dat zou kunnen zijn.

Chiara is al binnen en van

Marcia, de braziliaanse, weten we dat ze ook komt.

Haha, dan horen we een bekende stem. Alessio komt aanlopen met een grote glimlach. Hij zou stoppen maar zijn voeten voelde vanmorgen zo goed dat hij zijn echte wandelschoenen heeft aangetrokken en er nog één dag aan vast heeft geplakt. Echt de laatste zegt hij, morgen gaat hij terug naar Fidenza. Jaja, eerst zien en dan geloven

Alessio en Joëlle willen van de beperkte ingrediënten die er zijn wel het eten maken. Al snel ontstaan er geanimeerde gesprekken want zowel Italië als Frankrijk wil baasje in de keuken spelen. Ze besluiten ieder een gang te maken.

Als we bijna aan tafel gaan, komt Marcia uit Brazilië aan met de tong op de schoenen. Ze kan direct aanschuiven. Het is een prima pasta geworden van Alassio en gebakken ei met tomaten van Joëlle. In Italië wordt de pan dan ook nog met een snee brood zo schoon mogelijk achter gelaten. Die taak nemen Nico en Marcia graag op zich. Morgen gaan Chiara en Alessio naar huis. Chiara woont in het gebied van de Marcke, en Alessio in Toscane. Nu toch definitief voor Alessio. We zullen ze missen.