Het wordt vlakker

Na het vertrek uit het klooster van de zusters van Brigida in Farfa maken we de laatste serieuze klim van onze reis, naar Fara, en we hebben daar een prachtig uitzicht op de vallei van de Tiber. Bij helder weer kunnen we Rome zien liggen maar het is daarvoor helaas iets te heiig.

We lopen door de streek waarin de oudste olijfboom van de wereld, met een omtrek van 7 meter, staat. We zouden er wel naartoe willen maar dat is 1,5 km. van de route. Dat hebben we er niet voor over, we zien zat andere mooie olijfbomen. We nemen liever een pauze in Canneto met een koffie, een spremuta en een cake.

We gaan verder door de olijvenstreek, meest over land-en graspaden. Net als we denken, hier komt echt niemand, horen we een autootje, achter ons. Niet te geloven, maar de Fiat Panda komt overal, ditmaal wederom met jagers erin.

Als we ons rantsoen, meegenomen van La Vecchia Quercia, in de berm opeten hebben we mooi uitzicht op het bergje dat we nog op moeten en waarop we Montelibretti zien liggen. Er komt eerst een vrolijk, enthousiast hondje voorbij, gevolgd door Astrid en Jolande, twee al even enthousiaste zussen, uit Nederland. Ze komen uit de buurt van Rotterdam, Zevenhuizen.

De één loopt vanaf Florence naar Rome en volgt ook het boek, de Franciscaanse Voetreis. De ander is aangehaakt, maar had pech in Nederland, vertelt ze. Ze was al op Schiphol maar vanwege een staking heeft ze pas een dag later kunnen komen.

Ze genieten volop, vooral van de laatste paar dagen, waarin wat meer te zien is.

Het hondje noemen ze Fransje, maar is helemaal niet van hen. Hij loopt al 1,5 à 2 uur met hen mee, heeft geen bandje om en lijkt echt naar hen te luisteren. Zoiets hebben wij ook ooit meegemaakt op weg naar Santiago de Compostela. Gelukkig had die hond toen een telefoonnummer aan zijn halsband, maar hoe Fransje thuis moet komen is ons een raadsel.

De zusjes slapen ook in Montelibretti en bij het afscheid zeggen we: "Nog een fijne camino en wie weet tot vanavond."

Onze B&B blijkt achter het oude Montelibretti te liggen en zelfs 800 m. achter het centrum van 'nieuw' Montelibretti. We lopen door oud en 'nieuw'.

"Hollanders, hollanders", horen we ineens roepen. Jolande en Astrid zitten al op een terrasje, aan de wijn en wachten op spaghetti, voordat de restaurantjes dicht gaan. Hun B&B zit naast het restaurant.

Een eindje verder is een straatfeest aan de gang; er is van alles te doen voor kinderen, en een mevrouw in geel T.-shirt van de organisatie, komt naar ons toe.

"Hollanders?", vraagt ze. "Si, si", zeggen wij.

Blijkt dat zij de eigenaresse is van een B&B, en dat ze dacht dat Cécile misschien Jolande is, of Carmen(van Horst, de duitsers die ons al drie dagen volgen, of wij hen). Zij slapen dus blijkbaar in B&B 'i due Gelci', waarin voor ons geen plaats meer was.

Een kwartiertje later bereiken wij 'Il Troncetto', en Novella, de eigenaresse komt zo spoedig mogelijk. We slapen op een prima adresje, al is het iets van het centrum, maar het scheelt morgen een stukje van de route, want daar ligt het wel aan.

Even schrijven, even bellen, even appen en het is al weer tijd om naar Montelibretti-centrum terug te lopen om te bezichtigen en te eten.

Het is zo fijn dat je hier bij een wijntje vaak aperativo's krijgt. Het is officieel om de eetlust op te wekken maar vandaag had het bij ons een averechts effect. De wijn zakt in de benen en de 'snacks' waren ook veel.

We hebben nu voor het avondeten genoeg aan één maaltijd.

We slenteren terug naar onze B&B.

Morgen de één na laatste wandeldag ! Niet zo'n lange, lekker vooruitzicht.