Arrivati a Roma

Tjonge, we gaan écht Rome en Vaticaanstad binnenlópen!

Alles voor een laatste keer. Nico trek zijn broek, die hij morgen weggooit, aan. Na het ontbijt, welke Antonella klaar heeft gezet, even afwassen en de keuken netjes achterlaten.

Tanden poetsen, rugzak pakken, de kamer checken en vroeg vertrekken.

We zijn van plan om het advies van vele lieve mensen op te volgen en te genieten.

Om 7.00 u. Gaan we op pad, een van de vroegste keren, en het is nog niet licht, maar de temperatuur is weer goed, Cécile start in T.-shirt en Nico's jas kan ook snel uit. Het is flink mistig, maar als we heuvels over gaan, lopen we boven die flarden.

De omgeving laat ons in het begin nog mooie hoge bamboebossages zien, en we wanen ons nog even in de pampas van Argentinië. Daarna lopen we over de laatste zandweggetjes, langs de weilanden en door een natuurpark.

Op 20 kilometer afstand zien we Rome vaag liggen en op 15 km horen we de eerste geluiden van de stad. De ochtendgeluiden van de vogels en het gerinkel van de bellen die de schapen om hun nek hebben, worden begeleid door een steeds luider wordend, monotoon bromgeluid. De grote wegen rondom Rome zijn reeds te horen.

We benaderen Rome vanaf het noordoosten, gelukkig geen industrie deze keer, en vanaf de rand van de stad is het nog ongeveer 15 km om in het centrum te komen.

We lopen onder andere via de wijken Cinquina, Tuffelo, Monte Sacro, Trieste, Trevi en MunicipioI I over de Ponte Cavour richting het Sint Pietersplein.

We willen de Santa Maria Maggiore, dat op de route van de FV ligt, morgen bezoeken, net als de Jan van Lateranen, de eerste pauselijke zetel. Ze liggen vrij dicht bij ons hotel, dus dat kan morgen gemakkelijk.

Het hotel ligt niet ver van Stazione Termini en het is tien minuten van de route die wij nu als laatste stuk hebben gekozen, maar we vertikken het om eerst de rugzakken weg te brengen.

We zijn ook gek ook;

Je kunt de bus nemen, vanaf de rand van Rome en dan sta je binnen een half uur op het Sint Pietersplein. Om de 5 minuten komt er een bus voorbij, waar we zo bij in kunnen stappen, maar dat is onze eer te na.

We willen per sé met de rugzak op het Sint Pietersplein aankomen en alles gelopen hebben. Het hoort er ook bij.

We vinden het niet erg. Het is een rechte weg, het loopt makkelijk, meestal een beetje naar beneden en er is toch altijd weer wat boeiends te zien.

We zijn bezig met onze laatste 8 à 9 kilometers en we krijgen een steeds grotere glimlach op ons gezicht.

We zien de enorm grote eikenbomen, platanen en pijnbomen, die een mooigezicht vormen en soms boven de hoge huizen uitsteken. Als we verder Rome inlopen worden we steeds meer welkomd door oudere, bijzondere gebouwen, in Romeinse stijl.

We lopen langs de russische ambassade die goed beveiligd, langs de Porta Pia en langs de engelse ambassade. Indrukwekkende gebouwen met overal bewaking.

Ineens gaat het allemaal heel snel en lopen we door de straten in het centrum van Rome. We komen bij de Via del Spagna vlakbij de Spaanse trappen. Die laten we even voor wat ze zijn. Het wordt drukker en de gebruikelijke taferelen, die bij de grote stad 'horen', komen we steeds meer tegen. Bedelaars, mensen die zandsculpturen maken of schilderijen, kraampjes met eten en souvenirs.

Voordat we het Sint Pietersplein op gaan, eten we tegenover 'de Engelenburg' ons laatste broodje met tonijn uit blik en een beetje mayonaise. We zijn hier elf jaar geleden geweest, maar het lijkt allemaal nog groter en grootser dan toen. Het is nu nog ongeveer 20 minuutjes lopen en zoals afgesproken laten we de kinderen en familie weten dat we iets na tweeën aankomen op het Sint Pietersplein. We kregen namelijk de tip van Hans en Maya dat je via een webcam de gebeurtenissen op het plein live kunt volgen.

Als we het plein op lopen, gaat er vanalles door ons heen. Dit is het einde van onze camino, we zijn er! Een emotioneel en vreemd gevoel komt over ons en we krijgen glazige oogjes en een brok in de keel. We kussen en knuffelen elkaar en kijken elkaar aan. Onze droom is uitgekomen!

Dan lopen we verder naar de obelisk.

We zwaaien en juichen naar de webcam en krijgen gelijk al zulke lieve reacties op de WhatsApp. De bevestiging dat ze ons zien staan.

Dit is zó leuk. We voelen ons opgewacht en niet alleen, zoals bij aankomst in Santiago de Compostela. Het is echt de eindstreep, met een dun draadje naar huis.

Een Amerikaanse priester staat te wachten op mensen en wil wel foto's maken. Die kunnen we straks mooi rondsturen.

We weten dat we via de rechterkant van het plein snel naar binnen kunnen om het testimonium te halen, een soort van oorkonde voor pelgrims dat ze Rome hebben bereikt, en dat we dan de Sint Pieterskerk in kunnen. Alles wordt zwaar bewaakt en het blijkt dat we niet samen naar binnen mogen. We moeten één voor één, zonder rugzak, het papiertje halen. Het verloopt heel onpersoonlijk en kortaf. "Hier zijn de stempel en het formulier en zelf je naam straks ergens anders maar invullen", krijgen we te horen.

Teleurgesteld na dit onthaal zoeken we de Friezenkerk die links van het Sint Pietersplein ligt. Hopelijk krijgen we daar een warmere ontvangst. Eenmaal gevonden worden we door Sunil, een vriendelijke man van Srilankaanse afkomst, welkom geheten en natuurlijk wil hij ons een stempel en de nederlandse oorkonde geven.

Cècile vraagt of hij de nederlandse priester Tiemen Brouwer wellicht kent.

"Jazeker", zegt Sunil, "Daar staat hij". En hij wijst op de priester die tien meter verderop in gesprek is.

Wat een toeval, het blijkt dat Tiemen Brouwer(77), de ex-rector één keer in de week op dinsdagmiddag nog een paar uurtjes in de Friezenkerk is, gewoon omdat hij dat zelf zo leuk vindt. We zijn er op precies het goede moment. Cècile stelt zich voor en haalt herinneringen op van de tijd dat ze rond de tien jaar was en in het kinderkoortje zong waar twee broers van haar muziek maakten en dirigeerden.

Tiemen Brouwer was in die tijd pastor in dat kerkje in Nijmegen en hij kan het zich nog goed herinneren.

"Ik zal jullie testimoniums persoonlijk invullen en ondertekenen", zegt hij. Zo komen we van een koude ontvangst bij de Sint Pieter in een warm bad in de Friezenkerk.

We nemen de metro naar ons hotel Piumith, dichtbij Termini. Als we ons aanmelden komt Stephan direct naar buiten en roept naar de tuinman: "Hoor eens, zij zijn te voet uit Nederland komen lopen". Hij begint te lachen en te klappen. Na het inchecken zijn we helemaal toe aan een douche en moeten we wel even bijkomen; en natuurlijk iedereen een appje sturen met de foto op het Sint Pietersplein.

We hebben contact met het aardige zweedse stel Ann-Charlotte en Per. We hadden bij het afscheid in Greccio bedacht dat we misschien nog af konden spreken. Wij, en zij eigenlijk ook, twijfelen nu want we zijn alle vier moe en hebben nauwelijks eetlust. Zij zijn vandaag de drukte van Rome ontvlucht en hebben de metro genomen naar het eindpunt Battistine, om daar in de natuur te wandelen. We beslissen dat we het elkaar om vijf uur laten weten want we vinden het wel heel leuk.

Dus...en jawel;

We hebben om half acht afgesproken bij de Trevi fontein om samen te gaan eten en wat is het een gezellige laatste avond geworden.

Het is ook hun laatste avond in Rome, morgenmiddag vertrekt hun trein. Vanaf Verona gaat hun nachttrein naar Stockholm.

Ze vertellen honderduit over hun dagen dat ze gewandeld hebben in de natuur en de bijzondere overnachtingsplaatsen die ze hebben gehad. Ze hebben net als wij ook in Farfa geslapen maar in het hotel tegenover het klooster waar wij sliepen.

Ze maken een foto van onze credential want ze zijn erg geïnteresseerd hoe dat allemaal werkt en ze willen zeker ook een keer op die manier wandelen.

Per hoest een beetje en vertelt dat hij gisteren nog even op de eerste hulp is geweest omdat hij zekerheid wilde over het feit dat het niks ernstigs was. Alles was gelukkig goed en hij heeft geen Corona.

Ann-Charlotte vraagt nog even of én zo ja hoeveel kilo we zijn afgevallen. Ze is diëtiste en in juni met pensioen gegaan.

Nico vertelt onze BMI's, die hij toevallig nèt een paar dagen geleden heeft uitgerekend.

"Nou, dat is bij beide toch perfect", zegt ze.

Wat wil je nog meer.

We nemen afscheid met een camino-hug en wensen elkaar het allerbeste. Soms wil je dat een contact langer duurt. Helaas, de ontmoetingen zijn vaak intens maar vluchtig, wie weet zien we elkaar nog ooit.

We wandelen rustig in een half uurtje terug naar ons hotelletje.

Ons mooie avontuur als pelgrims is voorbij, morgen zijn we toerist in Rome.