Een dag van nadenken en herinneringen

Voor het ontbijt staat alles al klaar in het keukentje, voorverpakte croissantjes en cakejes met de bekende cupjes jamsoorten en met onze eigen gemalen koffie sachets, is het goed opstarten. 

We hebben allebei onrustig geslapen, er gaat van alles door ons hoofd nu Rome dichtbij komt. Vreemd is het toch hoe dat werkt, je gedachten. Ze gaan weer uit naar dingen die geregeld moeten worden als je thuis bent. 

Alle lieve reacties op de blog, via e-mail en WhatsApp-jes lezen we aan elkaar voor, ze zijn hartverwarmend en geven ons een fijn gevoel. We merken ook dat we mensen aan het denken hebben gezet en dat is natuurlijk nooit verkeerd. Even stilstaan en naar je eigen situatie kijken kan erg verhelderend werken.

De route is rustig, er zitten lange, rechte, stukken tussen, waardoor we in gedachten raken en terugdenken aan wat we allemaal hebben meegemaakt. We hebben straks onze blog zelf hard nodig om alles terug te lezen en te herbeleven. Het is, zo uit het hoofd, teveel om te overzien. 

Rond de middag zijn we in Monterotondo en we besluiten om nu al goed te eten. Onze B&B, Antonella, ligt ruim een kilometer verder in een woonwijk waar geen eetgelegenheden zijn. Dus als we nu warm eten, hebben we vanavond genoeg aan een soepje en broodje in de B&B.

We bestellen beiden een salade met kip, althans dat denken we. Nico nog een spaghetti carbonara en Cécile gebakken aardappeltjes.

Er zit slechts één letter verschil tussen pollo en polpo, maar als je een salade polpo bestelt, krijg je geen kip, maar een inktvis salade. Superstom want we weten dit eigenlijk wel. Blijkbaar had onze zin in een kipsalade onze werking van de hersenen sterk beïnvloed.

Tsja, dan dat maar eten, tenslotte hebben we het ook besteld. Cècile vond het lekkerder dan Nico, zullen we maar zeggen. 

De spaghetti en gebakken piepertjes maken daarna veel goed. 

We zoeken ons plekje voor de nacht, en net als eerder doen we dat terwijl we, toevallig, beeldbellen met Maud en Kane en weer kunnen we dan ineens het adres niet meer vinden. Haha.

Omdat we tussen twee bergjes komen, valt de verbinding steeds weg. We hangen op en vinden de B&B midden in een woonwijk. 

We kijken uit op de tegenoverliggende heuvel waar het oude centrum van Monterotondo op gebouwd is. De duomo torent erboven uit samen met het gemeentehuis.

Op straat laten twee vrouwen en een man een labrador puppy van twee maanden oud uit. Nico mag het hondje "Kika" wel even vasthouden. Ojee, als onze dochters dit zouden zien, die smelten.

Als we verder lopen, komt hij direct achter ons aan. Dat is echter niet de bedoeling want een huis verderop zit een grote zwarte pitbull achter het hek al verlekkerd te kijken.

We lopen er nog even uit naar een buurtwinkeltje 500 meter verderop voor wat pinda's en bananen. Terug op de kamer eten we ons soepje en broodje.

De Friezenkerk is er een die we gaan bezoeken omdat het de Nederlandse kerk in Rome is en een van de plaatsen waar we ons testimonium kunnen halen.

Als we erover lezen, komen we de naam Tiemen Brouwer tegen. Hij is rector van de Friezenkerk geweest en nog biechtvader in de Maria Maggiore.

"Huh", zegt Cécile, "die heb ik gekend!

Toen ik op het kinderkoortje zat, in de Heilige Hart kerk in Hees, was hij daar pastor." Er komen allerlei herinneringen naar boven.

"Met mijn broers Eugène, dirigent en multi-instrumentspeler, en Vincent, orgel (voor-)zingen in de kerk en op de terugweg nog, steeds zingend, samen op de fiets, terug. Heerlijk.

Tiemen woonde op de route naar huis, in de Krayenhofflaan. Altijd zwaaien als we voorbij fietsten. Op de spelletjesmiddag op zaterdag kwam hij ook meestal even langs. Goh, wat zou er geworden zijn van de vriendinnetjes en waar zouden ze zijn...."

We wilden morgen door de parken naar het Vaticaan lopen, anders dan de Franciscaanse Voetreis, maar nu lopen we die route wel, omdat we dan langs de Maria Maggiore komen. Wie weet zien we Tiemen Brouwer nog!

Met zulke herinneringen ga je wel lekker slapen!

Morgen Rome.