Een fris voetje halen

We hebben heerlijk geslapen op de gezellig ingerichte kamer. Pino heeft de tafel voor het ontbijt al gedekt en gaat gewoon verder met verwennen waar hij gisteren gestopt is. We krijgen kopjes voor de koffie waar wel twee liter in kan. Hij lacht alweer en maakt foto's die hij ons direct via WhatsApp doorstuurt.

Anna is ook al op en samen poseert het stel, waar de liefde voor elkaar vanaf straalt, nog even voor een foto.

Er melden zich een tiental witte ganzen met een druk 'gak-gak' bij de ingang van het restaurant. Pino haalt een halve krop sla en deelt stukjes uit aan de ganzen. Ze komen vaker naar het restaurant en ze weten precies wanneer het eten op is en ze moeten stoppen met herrie maken. Dan draaien ze om en waggelen rustig weg.

Pino loopt, als we helaas moeten gaan, met ons mee naar de weg en wijst nog even naar de richting die we moeten lopen. We nemen afscheid met een hartelijke camino-hug en een gemeend grazie mille.

Wat een pure en heerlijke mensen zijn ze hier.

We zijn al snel in de plaats Selci, waar een aantal muren van gebouwen zijn beschilderd met grote tekeningen, zoals de voeten en onderbenen van een pelgrim.

We dalen af, de weg gaat langzaam over in een bospad en daarna belanden we in een pad van nat gras, onkruid en brandnetels. We zijn gewaarschuwd om een lange broek te dragen, het was vanmorgen echter al zo warm(en benauwd) dat we dit helemaal vergeten zijn. Gelukkig staan de brandnetels laag en leveren ze geen problemen op. Cécile kan eindelijk de twee plastic zakken uit de supermarkt gebruiken die ze voor deze situatie heeft meegenomen, haar schoenen zijn namelijk niet waterdicht. Het is een mooi gezicht, net als de kinderen op de kleuterschool die slofjes over hun schoenen moeten dragen als ze de gymzaal in gaan.

We klimmen naar Poggio Mirteto, een plaats met een dubbel gezicht. Vanaf de kant dat we de plaats inkomen, geeft het een oude, historische aanblik, vanaf de kant dat we de stad verlaten, is het een stadje dat alles heeft aan winkels en 'moderne' gebouwen.

We dalen weer flink af, en lopen door olijfboomgaarden waar ze volop bezig zijn met het oogsten van de olijven. Ze hebben hier meer groene netten die ze onder de bomen uitspreiden dan Urk en Volendam aan visnetten bij elkaar!

Dan komen we in een natuurreservaat waar we aan onze rechterkant een flinke kloof zien, de kloof van Farfa. De vegetatie is duidelijk al anders vandaag. We lopen meer naar het zuiden en ook niet meer op grote hoogte. We zien meer palmbomen, cactussen, die bloeien en de bamboebossen zijn er ook weer.

Het water in de rivier de Farfa staat te hoog om met de schoenen aan te doorwaden, omlopen over asfalt is ook zoiets, we gaan liever over de bospaden. Dus: de schoenen en sokken gaan uit, de crocs gaan aan en er doorheen! Er is bijna geen stroming, anders hadden we het risico van omvallen erbij gehad. Nu is het heerlijk even de voetjes te laten afkoelen in het water, om daarna de laatste klim voor vandaag naar Castelnuova di Farfa te beginnen.

Eenmaal boven vinden we dat we minimaal een ijsje hebben verdient en dan is er toevallig ook een barretje met ijs. Zo heerlijk kan dat zijn op zo een moment.

We dalen flink steil af door een zee van olijfbomen, overal waar we kijken zien we de mooie lichtgroene kleur, wat is toch dat een prachtig gezicht.

De laatte zandweg waar het regenwater flinke geulen heeft achtergelaten, brengt ons bij onze slaapplaats, de zusters van Santa Brigida, naast de abdij van Farfa. Er staat een lieve zuster, met een grote glimlach buiten die ons opwacht en de naam Cecilia roept. Wat een hartelijke ontvangst.

De glimlach blijft ook op haargezicht tijdens het avondeten, we worden overladen met spaghetti, heerlijk gebakken kip, gebakken aardappelen en groentes, eigenlijk veel teveel voor ons.

Morgen maar eens laat ontbijten en uitslapen.

Er staat trouwens een webcam op het Sint Pietersplein. Even zoeken misschien en wie weet zijn we dinsdagmiddag te zien.