Een asfalt-dag.

Laten we vandaag beginnen met jullie, alle lieve lezers van onze belevenissen. Jullie reacties via de blog, whatsapp mail, of hoe dan ook, doen ons goed. Dank jullie wel!

De laatste broodjes, een yoghurtje en een appel gaan op bij het ontbijt.

Het verblijf en vooral het uitzicht waren meer dan prima. De reis gaat echter verder.

De ene dag is de andere niet blijkt al snel. We lezen in "de weg van de Franken" dat de

Rood-witte route "pittige hoog gelegen omzwervingen" maakt. Omdat we gisteren al voor twee dagen geklommen hebben, doen we dat maar niet. Het alternatief blijkt asfalt, asfalt en nog eens asfalt op drukke sp-wegen. We volgen letterlijk de vf-route voor fietsers de hele dag. Tja, misschien was die rood-witte route dan nog niet zo slecht, dat gaan we niet weten. Of je moet van asfalt houden natuurlijk.

Maar genoeg gezeurd, het is droog en wat bewolkt. Helemaal prima. Pontremoli is een prachtige plaats en het bezoek meer dan waard. Je voelt je er alsof je een paar honderd jaar terug in de tijd gaat met de smalle straatjes, oude gebouwen en hobbelige wegdek.

Het heeft gisteren erg veel geregend en dat kun je merken, de lucht is vochtig en dat geeft een drukkend gevoel.

Na een km. of 6 zijn we bij een barretje in Ponte Teglia toe aan een bakje koffie met een croissant (hier een brioche). We hebben geen proviand meer een gelukkig is in het volgende plaatsje Stallone-Talaforno een winkeltje met brood, yoghurtjes, appels en de onmisbare heerlijke tomaten. Daarmee komen we de dag wel door.

Langzaam maar zeker wordt het weer donkerder en dreigender in de lucht. We blijven optimistisch, hopen dat het overwaait totdat het te laat is en we als de wiedeweerga onze poncho's over ons heen moeten gooien en in de regen de regenbroeken aan moeten trekken. Dat gaat bij Cécile wat vlotter dan bij Nico, die moet zijn schoenen eerst uittrekken en we kunnen nergens zitten. Gelukkig kan Cécile al snel een handje helpen en als we alles net aan hebben, stopt het met regenen. We lopen wel even met spullen aan door zodat alles snel weer droog kan worden. 

Na het hogergelegen dorpje Lusuolo, vanwaar je op de rumoerige snelweg uitkijkt kan de poncho weer uit en daarna blijft het droog.

De laatste 4 km. lopen we elke kilometer door een dorpje met mooie namen als Barbarasco, Ponte-Massa,Terrarossa en Masero.

Het eindpunt voor vandaag Aulla is een middelgrote stad met alle voorzieningen aan de rand die daarbij horen.

We slapen in het parochiehuis, speciaal voor pelgrims, naast de kerk. Beneden is een museumpje ingericht met oudheden die opgegraven zijn uit de crypten van de kerk.

We zijn nog niet binnen of Marcha uit Brazilie komt ook binnen. Ze heeft niet gereserveerd maar kletst zich naar binnen nadat ze ons begroet heeft alsof we elkaar al jaren kennen. Vreemd vinden wij het allemaal maar.

We eten mooi op tijd een pizza en gaan vroeg naar bed. Het was al met al een vermoeiende dag.