Dag allemaal

Nog even... terugblikken op gisteren!Eergisteren was de aankomst in Rome en vandaag gaan we echt afsluiten. De treintickets hebben we een week geleden online besteld, we willen rustig aan, relaxed met de trein terug naar huis, dus die hoeven we nu niet meer te regelen, alleen wat eten voor in de trein morgen en voor vandaag wat bus- metrokaartjes. 

We beginnen, na het uitslapen, met het beantwoorden van de lieve en leuke reacties op ons blog en het 'We made it' appje met foto op het Sint Pietersplein. Daar zijn we al ruim een uur zoet mee! 

We gaan de stad in om te ontbijten, precies op een terrasje tegenover de baseliek Santa Maria Maggiore.

Je kunt er niet rustig zitten want om de haverklap komt er een verkoper met folders en kaartjes voor de 'Hop on, hop off' bus. Handig, maar omdat we niet meer naar alle standaard toeristische attracties gaan, doen we dat niet. We vinden het leuk om wat door de stad te wandelen, mensen te kijken, maar zien wat we tegenkomen en op de bonnefooi af en toe een bus te pakken. 

In de grote kerk, die weer streng bewaakt wordt door security met 'poortjes', is Tiemen Brouwer één van de biechtvaders en inderdaad, hij heeft er een eigen biechthokje met zijn naam erop en erbij staan vermeld de vijf talen waarin hij de biecht kan afnemen. 

Daarna lopen we over twee lange, brede lanen naar de Sint-Jan in Lateranen. Deze pauselijke basiliek is officieel het einddoel van de FV omdat het de oudste pauselijke zetel is en in de tijd van Franciscus de paus hier woonde. 

In 1233 kreeg Franciscus hier de goedkeuring voor zijn orderegels en in de halve koepel van de kerk zien we Franciscus afgebeeld tussen 

Petrus en Maria. 

Het is allemaal indrukwekkend, overweldigend en groots. We kunnen het eigenlijk niet bevatten, zoveel pracht en praal. Wat een 'gouden' tijd voor de machthebbers van het katholieke leven toen.

Dit is ook het moment waarbij we ons laatste kaarsje aansteken en onze gedachten wéér even alle kanten op vliegen. Ze gaan naar onze familie, vrienden en kennissen, zieken en overleden naasten, naar dankbaarheid en een geluksgevoel dat we dit avontuur hebben mogen en kunnen beleven, samen met elkaar.

Tegenover het gigantische bouwwerk staat een beeld van Franciscus met enkele medebroeders.

Als we daarvan terug lopen om de bus te zoeken richting het centrum, ziet Nico de twee nederlandse zusjes Jolande en Astrid, met rugzak op, lopen. We omhelzen en feliciteren elkaar midden op het grote zebrapad, alsof we elkaar al jaren kennen. Het is zo leuk dat we hén weer treffen! 

We hebben ze 's middags in Montelibretti voor het laatst gezien en toen elkaar bij het avondeten niet meer getroffen, helaas. Ze stralen ook helemaal vanwege hun mooie wandelervaring en willen nu eerst de stempel halen in de Sint Jan in Lateranen. We leggen uit wat ze moeten zijn en ook hoe ze in de Sint Pieter en de Friezenkerk hun stempels en testimonium kunnen krijgen.

Zij vertellen dat ze moeite hebben moeten doen om 'hun' hondje Frans kwijt te raken. Ze durfden bijna niet meer naar buiten, bang dat dan Fransje misschien nog op hen zou zitten wachten. Haha. 

Wat een ongelofelijk toeval weer dat we hen toch nog zien. 

Met de bus gaan we enkele plekjes in Rome af. Wat hebben we elf jaar geleden al veel gezien en gedaan! Ook hier komen herinneringen van naar boven; we hoeven nu niet zo nodig ergens in of op. Daar is trouwens ook geen tijd voor. De rijen voor kaartjesloketten of entree zijn zo lang, de Efteling-wachtrijen zijn er niks bij. 

We stappen bij het colloseum uit en eten in een van de gezellige restaurants in de buurt ervan. Het is overal zo druk. Auto's rijden, wel zachtjes, op een halve meter van de stoelen op het terras voorbij.

De bediening loopt overal de benen onder hun kont uit, en hup, tafeltje schoonmaken voor de volgende toerist. Wat een job, wat een leven.

Nadat we langs het Pantheon zijn gelopen en naar het Piazza Navona, zijn we met de bus naar de Engelenbrug en-burg gegaan om daar in het parkje op een bankje te schrijven, lekker om ons heen te kijken en langs de kraampjes te slenteren. 

Dan is het zes uur en mooi geweest. Met de bus naar ons hotelletje, een afsluitende pizza en proberen te slapen. 

Tot slot, we hebben met plezier geschreven over de dagen dat we onderweg zijn geweest en bovenal over de ontmoetingen met al die bijzondere mensen die klaarstaan voor pelgrims of zelf pelgrim zijn. Het zijn veelvuldig persoonlijke verhalen geworden en dat maakt ook deze Camino zo bijzonder. Misschien hebben gesprekken en verhalen sommige mensen wel aan het denken gezet of iemand meer rust gegeven.

We genieten van wat we gedaan hebben, maar het gaat niet over afstand of wedstrijd maar over het onderweg zijn. 

Alle lieve reacties, jullie enthousiasme en hartelijkheid, op welke manier dan ook, die we van jullie teruggekregen hebben, betekenen veel voor ons. Dank jullie wel daarvoor. Het heeft ons gesterkt om door te gaan en dóór te gaan met schrijven. 

We zijn nu op weg naar huis en dit was onze laatste blog over het avontuur, onze camino. 

We gaan jullie vast snel weer zien. 

Liefs van Cécile en Nico