op weg naar Cairns

Dag 29: 12 Augustus

Als ik dit verslagje maak, is het alweer 13 Augustus, ‘s morgens om kwart voor zeven. Ik ben altijd vroeg wakker en niet zo’n uitslaper, dus nadat ik net heb gedouched begin ik even aan het verhaal van gisteren.
Het is een strak blauwe lucht, heerlijk; beter dan eergisteren, en eigenlijk is het jammer dat het een reisdag was, want op de camping was oa. een groot zwembad waar Lynn en ik ook ’s morgens vroeg, voor het ontbijtje, al een duik in namen. Op naar Cairns, 350 km nog maar, en onze laatste reisdag! Ongelofelijk wat gaat het toch weer snel allemaal. Nico heeft het grootste gedeelte gereden en het ging weer super voorspoedig ondanks de nodige wegwerkzaamheden die hier gelukkig nog geen files veroorzaken. Het betekent gewoon dat je je snelheid moet aanpassen of even afwisselend over één rijstrook moet gaan. Er staan dan van die mannetjes met een bord op een paal in de hand met SLOW erop. Het zal je werk maar zijn! En dan is het nu nog niet zo warm als zomers . We kochten even wat lekkers bij een kraampje langs de Bruce HWY, pal aan de oceaan. Het is dan zo verleidelijk om er in te gaan, maar een wat ouder stel, dat in de buurt woont, zit daar dan relaxed aan de koffie, en waarschuwde ons dat het er dus levensgevaarlijk is. Dat weten we natuurlijk best wel en er zit van alles maar we zagen niets. We gaan geen grapjes uithalen en laten de haaien, roggen en Yellish Fishes maar mooi zwemmen.
Onderweg heb ik wat meer “ingelezen” over onze laatste reisbestemming en wat we daar eventueel nog meer kunnen gaan doen dan zwemmen, snorkelen, luieren en lekker eten.
Rond 12 uur namen we een grote stop op een rustplaats wat eigenlijk een soort weiland was en waar Nico het probleem van de overlopende afvoer oploste. We hadden namelijk gisterenavond ineens een overlopende douchecabine in de camper. Het water liep niet meer weg dus opgedweild en maar hopen dat het tijdens het rijden vandaag wel weer door zou lopen. Mogelijk zat er wat drab voor en werd dat wel losgeschud. Als Nico onder de Camper ligt, blijkt er een afvoerkraan dicht te staan. Logisch achteraf, maar daar wisten wij niets van. Het afwaswater van de afgelopen acht dagen dus maar geloosd en het probleem was gelukkig opgelost. Maud navigeerde! ons (voor de eerste keer), met behulp van de GPS, Cairns in, naar de camping die het dichts bij de kust en centrum ligt. Dat lukte heel goed en voordat we het wisten lagen we aan de waterkant bij het zwembad. Na een uurtje of twee liepen we via de receptie, met allemaal brochures over snorkelen, duiken, kanoën, en dat soort activiteiten, naar het centrum van Cairns. Het meisje bij de receptie, Roz, begreep goed dat we veel willen zien maar toch ook wel een beetje op ons budget moeten letten en uiteindelijk hebben we een mooie boottocht geboekt naar het Great Barrier Reef, om daar te gaan snorkelen. De meiden vonden het helemaal geweldig dat we dat gaan doen, helemaal na de vorige snorkelervaring, en wilden al meebetalen. Zóó lief!
’s Avonds dus een lange wandeling langs de boulevard, om zo in de city-center te komen waar weer een schitterende lagune is gemaakt net zoals in Townsville, en waar van alles te beleven valt. Er werd heel wat afgesport op de esplanade: Joggen, fietsen, skaten en steppen en er was zelf een hele trapeze-opstelling. Je kon dus gewoon inschrijven om daar in de open lucht te leren zwieren aan zo’n rekstok en over te springen. Super spectaculair, vooral als het mis ging natuurlijk!! (Er was ook een vangnet hoor!) Wij bleven steeds overal kijken en hoorden Nico maar brommen: “Zullen we nu verder lopen”. Hij had lekkere trek en wilde op zoek naar een restaurantje.
Bij één vrij sjiek restaurant wat niet zo duur was, mochten we alleen maar op picknickbanken dineren. De luxere stoelen waren niet voor kinderen onder de 18 en daar mocht gerookt worden. Rokers gaan blijkbaar voor en zit je een keer in een sjieke gelegenheid zit je nog op picknickbanken! Nou, dat pikten we niet, dus daar zijn we weggelopen. In de consternatie was ik alleen mijn fototoestel vergeten, en moest ik nog terug ook. Gelukkig hing hij nog aan de stoel. Bij Nando’s, het restaurant waar we uiteindelijk gingen eten, was de piri-piri-saus die als mild werd omschreven héél, héél, héél erg hot en hadden we pijn in de mond van de pittige smaak, maar voor de rest hebben we daar goed gegeten. Op de weg terug naar de camping kwamen we erachter dat Farah de hoed van Robin, die ze geleend had i.v.m. hoofdpijn en extra bescherming tegen de zon, was vergeten. Konden we weer terug! Rond 21.00 uur waren we bij de camper en hebben we Farah vlug onder de wol gestopt. Nog even, onder het genot van een drankje, nakletsen over de dag en daarna lekker slapen. Er heeft een verwisseling plaatsgevonden. Farah slaapt vannacht bij Robin en Maud bij Lynn, bovenin! Zal mij benieuwen? Elke morgen is het namelijk feest. Ach ja, meiden.

Liefs van ons allemaal, Cécile