Langs het kanaal

Vannacht in slaapzakken geslapen in de Abdij van Postel, we hebben ze niet voor niets bij ons. De wekker bijtijds gezet. Cecile moet namelijk bij zichzelf onderzoeken hoe het lopen gaat en of ze met behulp van tape het 'gekke geknoep' onder de knie kan verminderen of, liever zelfs, stoppen.

De tape ziet er best professioneel uit, maar of het helpt?

Bij het ontbijt zitten we vanochtend met dezelfde groep aan tafel en we raken weer in gesprek met de kunstenaars, Ad en pater Bennie.

Het gaat over oa., de overspannen woningmarkt, de individualisering, de milieu problemen en natuurlijk, de boeren. De dagelijkse onderwerpen intussen. "Ze hebben er hier in België ook allemaal mee te maken, maar hier lopen ze overal mee achter, tenopzichte van de Nederlanders. Onze politici zijn zo een slappe hap', zeggen sommigen, en de rest knikt.

We krijgen van pater Bennie een mooie stempel in onze Rome pas en vooral Shihiro is daarin geïnteresseerd. Ze vertelt boeiend over de Japanse cultuur en gewoonten, over Shinti en Boedishme en het feit dat ze eigenlijk 3 talen kennen. Ze leven heel dicht bij de natuur en hebben respect daarvoor en voor hun (voor-)ouders.

Ze vertelde ook dat begrafenissen 2 dagen duren en dat, bijv. zoals bij haar vader, alle familie en kennissen blijven slapen in dezelfde ruimte als waar de overledene in een open kist staat. Iedereen lacht en maakt plezier, maar er is ook zeker ruimte voor verdriet; iemand staat ineens op, gaat naar de kist, huilt en legt iets in de kist.

'Dat is allemaal ook een cultuur shock, hoor', zegt Koenraad, 'als je dat als Belg meemaakt en helemaal niets van de taal kent'.

Waarom vond Shihiro onze stempelkaart nu zo interessant? Alle Japanners krijgen bij alle tempels waar ze geweest zijn ook een bewijs, een stempel, die allemaal meegaan in de kist, op de borst.

Misschien is een stempelkaart iets voor daar?

Je zou bijna Japanse taal en cultuur gaan studeren.

Zelf zijn ze trouwens enorme fan van Pauline Cornelissen, onze hollandse Japan kenner en schrijfster.

Pater Bennie zegt dat Cécile haar rugzak op de kamer mag laten en na de dagtocht op kan halen, zodat ze zonder veel ballast kan lopen en ze maakt graag gebruik van dat aanbod.

We mogen nog een appel en wafel meenemen voor onderweg en met een klein tasje, en stok nemen we afscheid van het hartelijke gezelschap om te kijken of het überhaupt lukt om een paar kilometer te wandelen.

Het is prachtig weer, het begin van de route sowieso prachtig door de bossen en brede sloten bij Postel en het gaat redelijk.

Van de uiteindelijke 23 kilometers hebben we er 16 langs het kaarsrechte kanaal gelopen dat van Dessel naar Kwaadmechelen loopt, met de nodige pauzes. De kaarsrechte route was voor de knie ook een uitkomst

Het lijkt saai, maar zo kon Cécile zich helemaal concentreren op het 'goed' lopen.

Dirk is beheerder van " de PeeZet", een soort dorpshuis en bar tegelijk naast de St. Hubertus kerk in Hulsen, onze eindbestemming voor vandaag.

Hij loopt toevallig buiten wat prullen op te ruimen want ze zijn alleen op zondag open. We moeten op onze neef Ivo wachten die ons op komt halen, maar dat duurt nog 2 uur. Geen probleem, Dirk regelt een heerlijk frisdrankje en chips en koekjes voor ons. Wat kun je daar toch blij mee zijn.

"Willen jullie ook een stempel?", vraagt hij. Hee, een pelgrim die geen stempel wil zijn wij nog niet tegengekomen. "En misschien willen jullie ook de kerk van binnen zien?", vraagt hij. Dat willen we wel. "Dan bel ik even iemand". Die iemand blijkt zijn vader Theo (79) te zijn die de kerk beheerder is.

Na het eten komt ie speciaal voor ons de kerk even open doen. Kunnen wij mooi een kaarsje opsteken, want er is vandaag van alles gebeurd. Gelukkig allemaal goede berichten maar die waren zeker ook een kaarsje waard.

"Ik heb altijd bij 'den hollanders' gewerkt. Bij DAF. Eerst in Eindhoven en later hier in de fabriek in Weerselo". Ook hij verteld van alles...

Onderweg zeiden we nog tegen elkaar dat we onderweg nog geen mensen hebben ontmoet vandaag en dat gisteren zeker voor 2 dagen aan ontmoetingen was. We hadden geen rekening gehouden met deze 2 zeer aardige uitsmijters van de wandeldag. En als klap op de vuurpijl onze hele lieve neef Ivo die even op en neer rijdt naar een plaatsje Hulsen (of all places). "Rijdt lekker Ivo, die oude volvo, jammer dat ie zoveel dorst heeft". En natuurlijk de rugzak van Cécile bij de abdij weer opgehaald. Dat die daar kon blijven was voor vandaag onze redding.

We zitten nu weer in onze eigen vertrouwde keukentje dit verhaal af te maken.

4 juli gaan we terug naar Hulsen om de weg te vervolgen. Hopelijk tot dan.