La douce Reims

Zo, wat ziet de wereld er anders uit als je goed hebt geslapen, uitgerust aan een ontbijtje kunt beginnen en een lunchpakketje mee krijgt.

Het is heerlijk wandelweer, bewolkt, 20 graden, geen wind.

Onderweg zien we het allebei weer helemaal zitten. Zin in Reims, zin in de route die we nog niet kennen, de Alpen, en de Bernhardpas, Italië.

Hoe kon het dat we het gisteren zo anders voelden?

We praten nog over onze verklaringen, maar het zal, naast de hitte, ook komen doordat we nog niet in ons ritme zitten, omdat we twee keer naar huis zijn geweest.

Op de akkers wordt onkruid verwijderd. Met z'n zessen lopen ze op een rij, alsof ze naar een moordwapen zoeken, en doorkruisen zo een onmogelijk groot gebied. Ook voor hen gelukkig geen brandende zon, maar wat een werk.

We zien hertjes en hazen. Zo leuk.

Na een kilometer of acht ziet Cécile in de verte al de torens van de kathedraal van Reims.

"Hu, zijn we al zo dichtbij?

Als we een voorstadje van Reims,  Betheny inlopen zien we de grote fiets van vijf meter hoog weer waar Cécile vijf jaar geleden op is geklommen.

"Dat ga je niet weer doen hoor. Dat mag niet. Het is een kunstwerk", zegt Nico.

Je zou toch denken dat hij Cécile inmiddels wel kent.

Nu hebben we een leuke foto om te vergelijken.

We houden gelijk maar pauze en een man, met vier rotte tanden en een halve kies, stopt met een hek schoonspuiten en vraagt of we frans spreken.

Als we zeggen een beetje, begint hij in het redelijk goed nederlands en zeg dat hij in Denemarken heeft gewoond en in Nederland. Eerst in Hoogezand Sappemeer en later ook in andere plaatsen.

"Iedereen kent mijn naam, want ik heet Weiland, maar ik heb wel veel kennissen in Nederland". Ahum....?

Wat hij nú precies voor een werk doet krijgen we niet duidelijk, maar hij heeft een ongeluk met zijn bakfiets gehad, total loss, en die had hij nodig voor zijn oude werk.

Hij is in ieder geval door heel Frankrijk gefietst, met 2 aanhangers achter zijn bakfiets en zeker 50 kg. Bij de Tour de France kennen ze hem allemaal, daarvan, maar dit jaar misten ze hem, omdat zijn bakfiets kapot is. Ahum...?

Vroeger was hij herder en daar is echt geen werk in te krijgen.

Hij was heel erg vriendelijk en wijst uitgebreid de route naar de kathedraal van Reims, die we ook gewoon op onze gpx hebben.

De kerk van Reims is gigantisch met 2300 gebeeldhouwde figuren, binnen en buiten de kerk, en heeft prachtige gebrandschilderde ramen. Er zijn verschillende koningen gekroond, waaronder Karel X, de laatste koning van Frankrijk. Er staat ook een beeld van Jeanne d'Arc in een soort kapelletje.

We zijn er al om 12.30 u. en de persoon, de presbytère, die pelgrims ontvangt en een stempel zet is er pas om 14.00u. We gaan daarom eerst naar het Maison Diocésaine St. Sixte, waar we in de oude seminarie kunnen slapen. De ingang is verplaatst en een deel is nu gymnasium. Even navragen en we worden de goede weg gewezen.

Geen oude nonnen meer bij de receptie maar, denken we, een studente.

We krijgen de sleutel en een tag voor de grote poort, en verder mogen we het zelf uitzoeken. Gelukkig weten we de weg nog want het is best een doolhof in zo'n klooster.

Verder ook geen ontbijt, want het is vakantie. Logisch....

15.00u. zijn we terug in de kathedraal krijgen we van Hedwig de stempel voor in onze credential.

Op het pelgrims formulier vullen we onze naam in, waar we naar toe gaan en via welke weg.

We kunnen zien wie ons allemaal voor zijn gegaan en uit welk land ze komen.

Weinig Nederlanders, de laatste weken en helemaal weinig die naar Rome lopen.

De rest van de middag hebben we heerlijk op een terrasje gezeten, gegeten en wat rondgewandeld (niet teveel) in de stad. 

Een goede dag, als vanouds!