Eens kijken hoe het gaat...

Vanmorgen goed opgestaan. Zes uur ging de wekker, zeven uur aan het ontbijt, en acht uur vertrekken.

Op de ontbijttafel staat van alles al klaar, waaronder heerlijke zoete cake en nu Rene een wandeling maakt kunnen we rustig met Nicole praten. We hoeven maar twee keer €15 af te rekenen maar dat vinden we te gek. We geven €40 en dat is nóg te gek. Nicole zegt dat we altijd terug mogen komen! Haha.

We schrijven een dankwoord in het schrift welke we zelf mee hebben genomen en hebben bijna een extra koffer nodig, want we krijgen van alles mee. Vier perziken, hardgekookte eitjes, vier tomaten, een stuk van de cake, La vache qui rit en stokbrood met vispaté en jambon.

Bij de voordeur komt ze nog met twee tubes massage-gel aanzetten, superlief! We nemen alleen de aangebroken tube mee.

We worden een paar keer uitgezwaaid door Rene en Nicole, ze lopen een stukje mee tot aan de straat en als we 200 m. op pad zijn, staat Nicole nog steeds op de uitkijk en te zwaaien. Nog één keer zwaaien nu en dan niet meer omdraaien. 

Het is natuurlijk afwachten hoe het vandaag me Nico's been gaat. Vanmorgen gemasseerd en de plaats ingetaped zoals Cécile het heeft geleerd bij háár been; we hebben goede hoop. We doen rustig aan; 3 kilometertjes lopen, een pauze met lekkernij en dan zo weer door. 

"Gefeliciteerd lieve vriend Cees met je verjaardag(even geappt)." Jarig op de naamdag van Saint Jacques! Nee, nee, we vergeten ze allebei niet! 

We hebben vandaag te maken met opnieuw lange rechte wegen, maar er is wel meer afwisseling, in die zin dat we door een dorp komen, er meer bossages zijn en een enorm groot veld met zonnebloemen. Ze staan op het punt om te 'shinen' maar daar hebben ze wel wat meer water nodig, want ze zien er droog uit. Verder is er meer schaduw en bewolking vandaag en komen we nog langs heerlijk geurende, mooi in bloei staande lavendelvelden. Daar worden we helemaal blij van.

Cécile lijkt vandaag wel de personal coach van Nico. De hele dag gaat het van: "Goed afwikkelen, langzamer lopen, kleinere passen, swingend de berg af, ontspannen, kom we gaan pauze houden schat!"

Beetje overdreven, maar we proberen niets te forceren en goed naar het lichaam te luisteren. 

Bij een zonnebloemenveld houden we lunche-pauze en als we de lunch op hebben gaan we onderuit liggen. Heerlijk! In de niet te felle zon, met de ogen dicht en naar de wind luisterend doen we net alsof we aan Middellandse Zee liggen. Heerlijk! 

Nico zegt: "Aah, daar heb je de ijsverkoper".

Cécile zegt; "lk heb wel zin in een cola". (drinkt ze nooit). Helaas beide niet beschikbaar. 

Als we weer op pad gaan worden we na twee kilometer in een dorpje begroet door mensen, die in de tuin zitten, en die vragen of we water, of iets anders willen. Hij begint ons ook in het engels te bevragen. Prima, nu met Nico's blessure komt dat goed uit.

We gaan in hun achtertuin zitten en wat krijgen we; een blikje koude cola! Hoe is het mogelijk?

Dank je wel Sergine en Patrick.

Nico zegt: "Hé Cécile, ik weet nog wel iets waar je ook aan kunt denken, wie weet komt dat ook uit." Maar daar trapt ze niet in. 

De laatste loodjes zijn pittig, maar we hebben ons plekje weer bereikt.

We slapen nu op een soort grote campus. Mensen met een psychische stoornis worden hier begeleid naar een professionele loopbaan om zo terug te kunnen keren in de maatschappij. Ze leren bijvoorbeeld tuinieren, bijenteelt, tuinbouw, sierteelt en creatieve vakken. Andere groepen worden geleerd om met hun financiën om te gaan of boodschappen te doen.

Voor pelgrims zijn er kamers beschikbaar, vergelijkbaar met een jeugdherberg. 

Voor het avondeten, meestal rond 19.00 uur zouden we opgehaald worden op onze kamer omdat het gebouw een doolhof is en veel deuren op slot zijn. Half acht nog geen Joseph. Als we zelf op onderzoek willen gaan, komt hij net bezweet de 3 trappen oprennen. "Oublier", hijgt hij. Hij was ons vergeten. We eten in de lege kantine, waar gelukkig nog eten in overvloed is. We genieten elke dag volop van de Franse keuken.

Hopelijk herstelt het scheenbeen van Nico voldoende van de inspanning van vandaag en anders gaan we morgen een stuk met de bus. We zagen al een bushalte dichtbij.