Eind goed, al goed

We hebben alle spulletjes al een beetje op de gang gezet zodat we zachtjes om 6 uur uit de slaapkamer kunnen vertrekken en Raphaelle, Hans en Maya niet hoeven te storen of in ieder geval zo min mogelijk. Als wij op staan blijkt Raphaelle al een uur wakker te zijn dus voor haar hoeven we niet zachtjes te doen. Sterker nog, zij zelf praat gewoon keihard zonder rekening te houden met Hans en Marja in de kamer ernaast. Ach, dat hoort er allemaal bij. Zij zet koffie voor ons en wij hebben wat jus d'orange voor haar en uiteindelijk krijgen wij nog twee joghurtjes van haar omdat zij die over had van gister. "Nee dat wordt allemaal veel te veel van mij." Geen probleem dat kunnen we wel gebruiken.

Een goed begin van de lange wandeldag die eraan zit te komen.

Halverwege is Nico door zijn watervoorraad heen en hij wil graag in het dorpje dat we passeren water zien te regelen. Op de favoriete plaats, de begraafplaats, is er geen waterkraantje zoals gebruikelijk, maar we zien van daar wel een paar auto's met Nederlands nummerbord staan. Maar waar is nu de ingang van het huis? Dan maar weer verder. Iets verderop staan weer twee auto's met Nederlands nummerbord. Eens kijken of we hier iemand zien. En ja, in de heerlijke tuin van een groot landgoed zitten drie jonge mensen en we roepen of ze wat water voor ons hebben. "Natuurlijk, kom maar. Hebben jullie ook nog iets anders nodig?" Dat is niet nodig, maar we mogen bij hun aan tafel komen zitten en vertellen ons verhaal.

Thomas een van de twee zonen des huizes heeft een gigantisch blauwe schouder en borst, omdat hij met zijn mountainbike is gevallen, al in Nederland.

Waarschijnlijk is er niets gebroken, maar mogelijk gescheurde banden of pezen van zijn sleutelbeen

Hij mocht ermee op vakantie naar het huis van zijn ouders, jeu in Frankrijk, maar moest heel voorzichtig doen. Woensdag as. gaat hij terug naar huis en wil dan een chirurg raadplegen, omdat hij denkt dat het misschien toch geopereerd moet gaan worden.

"Wat is het hier prachtig en wonen jullie hier al lang?", vraagt Cécile.

Het blijkt dat de familie hier al bekenden had wonen en ongeveer 15 jaar geleden hoorden ze dat het "kasteel" met omliggende gebouwen te koop kwam. Samen met vrienden hebben ze het gekocht en het gesplitst. Ze wonen zelf in het bijhuis, wat ook al groot is met een prachtig uitzicht over het dal. Onlangs hebben ze nog een stuk grond ernaast bijgekocht, voor weinig. Slim; dat is mooi de garantie dat er niks wordt gebouwd.

De glazen water drinken we op en onze flesjes vullen we en we kunnen weer door.

De rest van de route is veel bergaf. Bij Grandchamp, een dorpje waar de canadezen Nancy en Louis gaan slapen, houden we even grote lunchpauze en als we net weer op pad zijn, komt er een nederlandse man naar buiten. "Jongens, jongens willen jullie water of koffie, want ik hoor altijd dat er nergens water is, dus loop ik nu zelf naar buiten als ik pelgrims voorbij zie komen". De man was architect in Nederland en op zijn 50ste gestopt. Hij heeft het huis in Frankrijk helemaal op laten knappen, door nederlandse aannemers. Over de franse had hij geen goed woord over, over hoe zij zaken aanpakken. We willen weer verder omdat we net weer zijn opgestart en het wordt warmer en warmer! We beloven de volgende keer dat we langs lopen om koffie te komen drinken, haha.

De laatste 10 kilometer lopen we gelukkig veel op aarde en niet op asfalt. Al met al hebben we in vergelijking met 5 jaar geleden al best veel op asfalt moeten lopen, en dan zijn de landweggetjes met hun mooie vergezichten een welkome afwisseling.

We komen aan bij de Moulin de Papetérie, net buiten Leffond, en het is best spannend of de telefonische reservering wel goed is gegaan. De eigenaars zijn op vakantie, maar we kunnen terecht en hebben een code voor de sleutel gekregen. Dat was zo'n beetje alles wat Nico begrepen had uit het gesprek. Het grote huis staat in het dal aan de rivier, de Salon. Afdalen dus, nog een flink stuk maar dan zijn we klaar voor vandaag. Er zitten wat mensen in de tuin en één ervan komt naar ons toe. "Ik ben Noël en pas op het huis want de eigenaars zijn op vakantie. Nee, hier is geen slaapplaats. Wel in het dorp drie kilometer verderop. Dan moet je dit nummer bellen". Cécile speelt alsof ze een rolberoerte krijgt. "Drie kilometer verderop?"

Gelukkig is het nummer hetzelfde wat Nico al eerder heeft gebeld voor de reservering en Noël wil wel voor ons bellen om de situatie uit te leggen. Fransen onder elkaar, dat praat toch gemakkelijker. "Ja, de gîte is in het dorp en het is bekend dat we komen. We brengen jullie er wel even naartoe met de auto." Heeft het toneelspel van Cécile toch een beetje geholpen! Mark, de man die bij Noël op bezoek is, rijdt.

Daar zijn we heel blij mee want Noël ademde aardig naar alcohol. Het is met de auto inderdaad maar even, 1,5 km. maar wij waren echt wel klaar met lopen voor vandaag.

Er staat al iemand te wachten bij het huis die mee naar binnen loopt. Het blijkt de burgemeester zelf te zijn die alles laat zien, de stempel zet en zegt dat hij zo terug komt met eten voor vanavond. Wauw, dat is toch nog goed gekomen. Een half uurtje komt hij terug met een koeltas en een grote mand met van alles en nog wat voor het avondeten en het ontbijt. Zo veel dat we het zeker niet allemaal op krijgen en er zitten zelfs een paar Heineken biertje bij. "Ja, dat was de sponsor van de rugby club toen ik nog speelde", zei hij. We genieten er volop van, en later ook van ons gekookte maaltje; steakburger, spaghetti met heerlijke saus, en tomaten, die we ook hebben gekregen, gooien we er ook nog bij. En zo is het ook vandaag "eind goed, al goed".