Een relaxte, gezellige dag

Ah, helaas gaan we vandaag Lucca weer verlaten. Wat een heerlijke stad bleek het weer; rustig en er is veel te zien. Na ons ontbijtje op de bijzondere locatie, een fotostudio, lopen we door de oude straatjes, natuurlijk met hoge panden, balkonnetjes, Louvre-deurtjes en grote oude poorten en passeren we twee stadspoorten, Lucca uit.

Het blijft ook bijzonder om aan de buitenkant van de huizen, elektriciteitskabels, waterleidingen en schoorstenen te zien.

We komen al snel een 'verse' pelgrim tegen, Christian uit Frankrijk. Hij is vandaag in Lucca gestart en loopt naar Rome. Misschien zien we hem onderweg of morgen nog, maar dan scheiden sowieso onze wegen, omdat wij over Assisi lopen.

De zonnebril kan gelijk weer op want we lopen pal naar het oosten en hebben de zon recht in onze snufferd. Nico doet om negen uur zijn bandana ook alweer op zijn koppie.

Op de route, het is maar 17 km., zien we veel herkenning van de afgelopen dagen, mooie natuur en soms een drukke weg, soms een lekkere rustige weg.

We komen door het dorpje Capannori.

Wat daar bijzonder is, is de bouwvorm van de schuurtjes. Die hebben we niet eerder gezien. Vaak zitten ze aan het woonhuis vast. De muren ervan zijn op een speciale manier gestapeld en gemetseld, met gaten. We lezen dat ze zo voor een optimale ventilatie zorgen voor het graan, dat erin opgeslagen wordt.

In het gehucht Pozzeveri, bijna op het einde van de etappe, stond vroeger een beroemde abdij. Er zijn opgravingen naar gedaan en de laatste jaren is de refuge voor pelgrims in ere hersteld. Die zien we inderdaad, bij de kerk, San Pietro met een kerktoren in de stijgers, maar verder is er geen abdij meer. Het ziet er allemaal een beetje somber uit, net zoals de koster in het hostel waarvan we, met moeite, een stempel krijgen.

We zijn bijtijds in Altopascio, en lopen eerst een rondje door het historisch stadje, achter middeleeuwse stadsmuren. Het had in de tiende eeuw al een hospitaal, San Jacopo, voor de opvang van pelgrims, maar ook voor de (burger-)slachtoffers van de militaire strijd.

We gaan opzoek naar het 'Tau'- teken, wat in de stad terug moet zijn te vinden. Waarschijnlijk in de kerk.

Even een historische les: De Tau, laatste letter T uit het hebreeuwse alfabet, staat voor zegen en vrede, betekent ook compleet zijn, volledig.

Het wordt in de derde eeuw gebruikt door Antonius, toen blauw gekleurd, en later het Antonius-kruis genoemd, omdat zijn ordebroeder in de elfde eeuw, pestlijders van de T voorzagen.

Later heeft Franciscus van Assisi de 'Tau' als zijn roeping herkend en deze aangebracht op muren, bomen en brieven en gebruikt om mensen hun zegen te geven.

Als we voor tweeën bij onze B&B aankomen, la porta di San Rocco, worden we hartelijk ontvangen door Carlo en zijn vrouw Estelle.

Hij legt alles zeer secuur uit, met behulp van de vertalingsapp. Carlos en zijn vrouw zijn namelijk van oorsprong Argentijnen, maar zijn opa is spanjaard, en hij is bang dat we hem niet goed begrijpen.

Het is een beetje omslachtig, maar na een half uur kennen we zijn hele levensverhaal.

Hij heeft gewoond in: zuid en noord Argentinië, zuid Italië, Barcelona en nu, sinds drie jaar, hier. In noord Argentinië heeft hij een zwaar machine-ongeluk gehad op zijn landbouwbedrijf. Estelle was bang dat het weer zou gebeuren en daarom hebben ze alles verkocht en zijn ze naar Europa gekomen, naar zijn roots. Het meest houdt hij van Italië, vandaar dat ze nu hier wonen.

Hun vijf kinderen wonen overal in de voorgenoemde landen. "Video-bellen maakt een hoop goed, maar ik mis het knuffelen, ook met de kleinkinderen," zegt Estelle, die onderwijzeres is. Nou, dat herkennen we helemaal, hoor!!

Bij de inmiddels gebruikelijke rondwandeling door onze overnachtingsplaats lopen we de kerk binnen en zien we de 'Tau' boven het altaar, in de koepel. Grappig dat we eerst bijna niks erover wisten en nu we erover nadenken dat teken regelmatig zijn tegen gekomen in boeken en websites over de Via Francigena.

We drinken wat op één van de vele pleintjes en Nico gaat eindelijk naar de kapper.

In de spaghetteria kunnen we nog nèt een tafeltje bemachtigen. Dat komt ook omdat de eigenaar een relatie heeft, sinds drie jaar, met een vlaamse en hoort dat wij Nederlanders zijn. Samen hebben ze een zoontje van één, Leonardo.

Zij komt even met ons praten. Ze legt uitgebreid de menukaart uit, heel handig. Zo kunnen we een goede keuze maken.

Ze heeft het getroffen met haar schoonfamilie en haar eigen ouders zijn momenteel ook hier op bezoek. Ze is bezig om haar werk als psychiatrisch verpleegkundige hier voort te zetten, maar ze moet eers haar diploma in Italië erkend krijgen. Dat gaat lukken en de taal gaat ook goed, want dat is natuurlijk wel een dingetje in dat vak.

Als antipasta krijgen we twee borden met allemaal verschillende hapjes en daarna krijgt Nico zijn spaghetti met zalm