Mysterieuze bossen

In de bergen voel je dat het buiten koud is, maar onder het dekentje hebben we heerlijk, behagelijk geslapen. Nog nèt geen bloemen op de ramen.

Voor het eerst op deze vakantie, in ongeveer 90 dagen, gaat de lange broek aan.

Na een paar honderd meter slaan we linksaf het 'oerbos' in, om daar de eerste zeven kilometer niet meer uit te komen.

We gaan over prachtige bospaadjes, kiezelpaden, bergstroompjes, soms moeten we bijna de schoenen uit doen, door soms een heel donker bos.

We proberen stil te zijn in de hoop een hert te spotten, maar beide lukt niet.

We moeten goed opletten, want het pad is natter dan dat we gewend zijn, de afgelopen weken, maar het gaat prima, het is goed te doen, deze afdaling.

Bedankt, Tinie en Cor voor het sturen van het filmpje met drie van juliie kleinkinderen;uit volle borst zingend! Geweldig! Dat doen wij hier ook regelmatig en dan liggen we zelf in een deuk.

"Het is fantastico, het is hier fantastico, jaja, fantastico en dat smaakt naar meer..! Haha.

Want dat is het namelijk.

In het kleine dorpje Villa, waar Luca en Elena wonen, van de refuge van vannacht, hopen we dat Elena thuis is. We zouden daar mooi een kopje koffie kunnen drinken, maar helaas, niemand thuis.

We kunnen er wel een pauze houden, onder hun afdak, want het is inmiddels iets beginnen te miezeren. Jammer, maar het is niet anders en we leggen de regencape maar vast klaar.

We moeten even later ook de regenbroek voor een klein kwartiertje aan, en daarna komt toch ook de zon weer. Eigenlijk kan het ons niets schelen. Het zit allemaal comfortabel en we blijven droog 'van binnen'.

En wat je dan op zo'n regenachtig smal glibberpad dan ineens weer tegenkomt!

Dit keer ineens twee jonge mensen, Silvia en Tomasso met twee ezeltjes, Fabio en Mimosa. Zo schattig.

Ze lopen voor de stichting, vrienden van de ezels en ze brengen deze ezels van het plaatsje Stia naar het 'castel Castagnaio', waar wij net vandaan komen. Een grappige onderbreking en de eerste ezels die we tegenkomen, zij het niet om de last van de pelgrims te dragen, zoals we naar Santiago de Compostela wel af en toe zagen.

Verder staat er ergens ineens een koelbox met biertjes en watertjes, speciaal voor pelgrims. Wij hebben genoeg bij ons, maar het is toch geweldig dat dit er staat! Met name voor bij warm weer geen overbodige luxe omdat er verder ook fonteintjes zijn.

We zijn vroeg in Stia. Een stadje met 3000 inwoners gelegen in de bergen. Een groot typische italiaanse piazza met loggia in het centrum van het stadje en daar zit ook onze B&B, van Olga. We komen in een mooi historisch pand, met klassieke sfeervolle inrichting.

We zien overal kunstwerken van smeedijzer. We lezen dat hier in Stia de Scuola di Forgiatura, de school voor smeden, gevestigd is. In oneven jaren worden er de WK. smeden gehouden waar tientallen deelnemers aan meedoen en welke veel bezoekers trekken.

Later vertelt onze gastvrouw, dat ze vandaag druk is met vrijwilligers werk voor dit evenement dat in 2023 weer plaatsvindt. "Er moet voor zo'n wereldkampioenschap zoveel georganiseerd worden, het is veel werk, maar het is goed om dat met velen samen te doen en goed voor de gemeenschapzin." Olga weet dat wij graag de italiaans taal wat beter willen leren, en ze praat heel rustig en duidelijk. Dan is het leuk om te zien dat de cursus op de mobiel toch wat vruchten afwerpt, alhoewel we het echt moeilijk blijven vinden.

We hebben de tijd om te rusten en eruit te lopen om het stadje te bekijken. We ontmoeten de ierse Tim, Clauda en italiaanse Mayah, die pas laat 'binnen' zijn in Stia. Ze hebben ergens een afslag gemist, zijn verdwaald en hebben uiteindelijk een flinke omweg gemaakt, wat hier snel neer komt op meer klimmen en dalen, en dat in de regen die later best fors is geworden. Ze zijn doorweekt en verlangen naar de warme douche. We vinden het vooral sneu voor Clauda, 69 jaar; deze pittige dag, zonder stokken en nu opgetrokken schoudertjes van de kou.

We gaan even op zoek naar een winkel waar ze een lange broek, voor Cécile, en een hemd, voor Nico, maar de enige winkel waar ze die mogelijk verkopen is op woensdagmiddag gesloten. Maar hopen dat we nog even zonder kunnen en we gaan terug naar onze kamer om te schrijven en te lezen.

Het restaurant wat we op het oog hadden om te eten is dicht, een andere ook en we moeten een stuk lopen voordat we een pizzeria zien. Daar zitten de twee vrienden van de ezels, Silvia en Tomasso al gezellig te eten en even later komt de 'ierse familie' ook binnen.

Ze hebben pech met hun hotel, want de verwarming doet het niet, of is in ieder geval niet aan. Ze hebben het gewoon koud op hun kamers. Gelukkig kunnen ze in de pizzeria lekker opwarmen. We kletsen nog even over de route, waarvan zij ook enorm hebben genoten. "Mooie bossen en mooie omgeving en we een paar lizards gezien!

Morgen gaan ze naar dezelfde plaats als wij. Misschien zien we ze weer.

Cécile vraagt aan Silvia of het hun werk is,  voor de ezels te zorgen. Tomasso vertelt dat de drie dagen wandelen met de twee ezels een minivakantie is, een kado voor Silvia voor haar verjaardag. Omdat het morgen slecht weer wordt verwacht hebben ze echter één dag met ezels wandelen geskipt en gaan ze morgen lekker relaxen in een 'spa'. Goed bekeken!

Ze zijn een lief verliefd stelletje, heerlijk om te zien, en als ze horen dat ze in ons blog komen, willen ze graag het adres van de site. Zaterdag gaan ze weer terug naar huis, naar Livorno, of vlak daarbij.

Wij lopen terug, kletsen nog even met Olga en gaan in het antieke bed onder de wol. Het matras is een beetje doorgezakt.

"Het lijkt wel of ik zit", zegt Nico. "Ik weet niet wat dit gaat worden vannacht."

Buona notte.