Langs de kanalen van de Marne

Als we 's morgens beneden komen is er helemaal niemand thuis. We beginnen maar vast met koffie zetten, en de kopjes schoon maken, en na 10 minuten komt Vivianne met 4 stokbroden.

Stokbrood met één potje confiture en Saint Môret is het ontbijt. Bordjes of een mes gebruiken veel fransen niet, waarschijnlijk omdat ze verder ook geen ei, vlees of kaas eten, alleen zoet. Als we de eerste baguette op hebben komt er een tweede baquette op tafel. "Voor onderweg", zegt ze.

Het kleine poesje van vier maanden moeten we goed in de gaten houden. Ze zit continu op schoot bij madame maar het liefst zou ze op tafel springen, wat ze vast had gedaan als wij er niet waren.

We mochten blijven overnachten en eten voor een donativo; altijd lastig om te bepalen wat je geeft. Vivianne leek helemaal in haar nopjes met de 50 euro die we geven. Ze was echt lief en dan gun je het haar ook. Zeker als we horen dat haar voorouders "van Gelder" heetten en uit Nederland komen.

Als Cécile vraag of ze iets in het 'live d'or' zal schrijven zie je haar gezicht opfleuren.

"Oja graag, wil je dat doen".

Een gouden boek is een boek waarin gasten hun ervaringen, dank of wat dan ook inschrijven. Bedoeld voor de gastfamilie.

Dan heeft ze een vraagje aan ons.

Of we een schriftje, ze laat het zien, mee willen nemen naar ons logeeradres van over twee dagen, bij madame Pelouard.

Het schiftje wordt het gouden boek voor die mevrouw, omdat ze er nog geen had, toen Manon daar twee nachten voordat ze bij Vivianne sliep, dáár was geweest. (Manon loopt dus 'terug'). Natuurlijk doen er dat, maar voordat we begrepen wat de bedoeling is, waren we een kwartiertje verder.

Mevrouw Vivianne verteld dat ze veel aan Manon denkt, omdat ze zo aardig was en ze zou graag nog eens contact met haar willen hebben.

Nu zijn wij er via LinkedIn achter gekomen dat Manon een docent is aan de lerarenopleiding frans, in Rotterdam. We beloven moeite te doen om haar op te sporen en te vragen of we haar telefoonnummer door mogen geven aan Vivianne.

Ze vertelde trouwens gisteren nog dat er veel nederlanders, of mensen van over de grens komen om zelf flessen wijn op te halen. Ze mogen dan 48 flessen per persoon meenemen en dan hoeven ze geen belasting te betalen. Zo'n fles champagne kost normaal meer dan €60.

Als we gaan, krijgt Cécile krijgt een speciale afsluitdop voor champagneflessen met opdruk van het huis Beauford zelf. Van de familie.

We nemen hartelijk afscheid, maar niet nadat Nico zijn eerste nieuwe rubberen dop onder zijn ene stok heeft gedaan. Dat gaat hard.

We lopen door twee rijke wijndorpjes die prachtig tussen de wijnvelden liggen (inderdaad Toine). Grote luxe wijnhuizen hebben hier hun basis.

In het eerste, in Ambonnay, zijn alle 'straatnaambordjes' in sierlijke letters van dik (1 cm. doorsnee) ijzerdraad gesmeden. Heel sjiek.

In het tweede, Conte-sur-Marne, is de Mairie open en vragen we water en een stempel. Allebei gekregen.

Vanaf nu volgt het kanaal van 16 km. naar Châlons-sur-Champagne. Het hart van de champagnestreek, die rijkdom en voorspoed blijft voortbrengen. Het is verder een beetje Reims in het klein. In vroegere dagen een knooppunt van pelgrims routes waardoor behoefte was aan vele kerken, kloosters en hospitalen.

Waarom is het toch altijd leuk als je richting een stadje of dorpje loopt, je de kerktoren of mooie kathedraal van vere ziet? Waarschijnlijk omdat je dan een richtpunt hebt en weet waar je heen moet? Dit soort vragen komen naar boven lopend langs het kanaal.

In ieder geval laat de route ons ook een paar kilometer aan de andere kant van het kanaal lopen, misschien om een wat ander beeld op je netvlies te krijgen. Ineens lopen we daar weer langs graanvelden en een stuk met vrij jonge aangeplante berkenbomen.

Handig is wel dat we langs een huis komen waar we water kunnen vragen aan de man die in de tuin werkt. "Ik heb al 3 weken covid, maar wacht even", zegt hij. Hij komt terug met 2 flessen gevuld met water die we voorzichtig overgieten in onze eigen flessen. Even niet de handen bij onze monden houden.

Onze Auberge de Jeunesse is niet makkelijk te vinden maar een man in de straat, laat gelijk zijn gesprek met twee anderen voor wat het is een wijst ons de weg.

Met behulp van de code komen we binnen en wijst de klaargelegde enveloppe ons de weg naar onze kamer. We zien twee andere enveloppen liggen, dus twee andere kamers zijn straks ook bezet.

Omdat we bijtijds zijn, kunnen we na het douchen en een wasje lekker de stad bekijken. Eén kathedraal is vandaag genoeg. Wel prachtige gebrandschilderde hoge ramen over de hele, lange, zijkant.

Er komt net een stel binnen met enkele familieleden. Het lijkt wel of ze willen trouwen maar ook dat niets is voorbereid, alleen hun mooie kleren.

Een pater die van voorin de kerk, helemaal naar de ingang loopt, kijkt ook verbaasd.

Later zien we ze toch naar voren lopen, maar op de rest hebben we niet meer gewacht.

Boodschapjes bij de Carrefour, een terrasje, en terug naar de jeugdherberg.

We eten in de flinke eetzaal met keuken.

Prima; uiensoep, komkommersalade, combi nasi en spaghetti. Delen namelijk en een toetje. Ja, een pelgrim moet goed eten en drinken dus ook een sjuutje erbij.

Natuurlijk nog even de voetbaldames volgen tegen Frankrijk en dan, hop in de lakenzak.