Veel druiven voor de champagne

Vandaag gaan we nieuwe wegen ontdekken. De weg naar Rome en Santiago scheiden na ongeveer 2 km langs het kanaal gelopen te hebben. We gaan eerst nog even in Reims een kleine omweg maken langs de bakker en Eglise Saint Remi, zeker de moeite van het omlopen waard, maar hij is om 7.45 u nog wel dicht.

Na de splitsing lopen wij 9 km verder langs het kanaal terwijl de route naar Santiago afbuigt.

In de boekjes wordt onze dag aangegeven als 'door de champagnevelden'. En daar is geen woord aan gelogen.

Nadat we het kanaal verlaten hebben en een snelweg en het spoor van de TGV zijn gekruist, begint een prachtige slingerende klim naar Verzenay dwars door gigantische wijnvelden.

Volgende week komt de Tour Feminin hier dwars door het dorp, dat gaat vast mooie beelden opleveren.

De zon schijnt maar is genadig, hij brandt niet hard. Er ligt een soort van filter voor, zo lijkt het.

Bij de plaatselijke bakker hebben ze gelukkig ook heerlijk koud water. We stijgen nog even verder en vooral steiler naar het volgende dorp Versy waarna we een afslag zoeken de bossen in. Er is echter geen bospad op de plaats te vinden waar deze moet zijn.

Gelukkig heeft Jacobus aan Franciscus doorgegeven dat hij nu over ons moet waken en een moeder met dochtertje, die de honden uitlaten, komen onze kant op. Ze verzekeren ons dat als we het linker grindpad volgen, we na 30 minuutjes op onze bestemming zijn. Het pad klopt, de tijd niet helemaal. We doen er ruim anderhalf uur over, maar we genieten volop van de prachtige vergezichten.

We lopen op hoogte en zien een de weg voor ons maar niet het dorpje Trepail, terwijl we er over 600 meter toch zouden moeten zijn. Dan doemt het dorp plotseling op in het dal, een vreemde gewaarwording dat je ineens een heel dorp, als een soort fata morgana, ziet opdoemen.

Mevrouw Jacqueminet, 75+, zit fanatiek de Tour de France te kijken als we aankloppen bij de oude boerderij met binnenplaats.

We gaan er maar even bijzitten met thee en een biertje. Een jong katje zit op de salontafel. Het kan allemaal hier. Als we vragen of we kunnen douchen, 'schiet' ze omhoog want ze moet de kamer nog even klaarmaken. "Gisteren heeft er een Nederlandse priester gelogeerd", zegt ze.

"En Manon Hoefnagels vorige week.

Ze liep van Rome naar huis. Zo een ontzettend aardige vrouw.

Haar vader was hier in 2006. Toen liep hij naar Rome".

Ze heeft alles bewaard. Foto's en adressen van alle pelgrims.

Nadat we uitgerust zijn, willen we nog in het dorp een historische wasplaats en het kerkje bezoeken "Oh, ik heb de sleutel van de kerk en loop wel even mee". Intussen zijn haar zoon, schoondochter en twee kleindochters ook langs gekomen . Met zijn allen lopen we naar buiten. Gelukkig is de kerk schuin tegenover want mevrouw is slecht ter been door een valpartij onlangs. Klagen daarover, dat zit niet in haar systeem. Ze weet erg veel details over alle beelden, schilderijen en relieken in de kerk te vertellen. Haar schoondochter is ook geïnteresseerd en dat komt goed uit want voor ons gaat het frans af en toe erg snel.

Bij terugkomst helpt mevrouw Jacqueminet met een adresje voor zondagavond, want toen we dat zelf probeerden ging het hopeloos mis met de communicatie. Ook weer geregeld.

Bij het avondeten, met champagne van het bedrijf van haar zoon, vertelt ze dat haar man op 38 jarige leeftijd aan een progressieve vorm van kanker is overleden. Ze bleef achter met een zoon van 7 en een dochter van 4 jaar.

Haar schoonouders hadden hun zoon een huis en wijnvelden gegeven voor hun huwelijk maar toen hun zoon overleed, haalden ze dat terug. Voor haar bleef er niets over. Er was in die tijd geen enkele opvang voor weduwen en ze kreeg nauwelijks hulp. Ze geeft toe dat ze het erg zwaar heeft gehad, maar wij zie vooral een positieve, goedlachse en vriendelijke dame.

Als Cécile vraagt waar ze zelf slaap, zegt ze, 'Hier beneden op bank. Ik slaap slecht en kijk dan af en toe TV, en ik kan de trap ook niet zo goed op met die pijn in mijn rug".

Ojee, we voelen ons een beetje schuldig omdat ze voor ons wel die trap opging om onze kamer op orde te maken. Die is verder prima en de douche héél sober, maar beneden is het wel een puinhoop, eigenlijk.

"Ik heb ook geen slaapritme door het helpen van anderen".

Dat kunnen we ons wel voorstellen. Ze helpt heel haar leven al andere mensen. Eerst haar man tijdens zijn ziekte, toen haar vader toen die ziek was en op het eind van zijn leven. En al vele jaren helpt ze pelgrims zoals wij die voorbij komen. Die mogen alles en hoeven niets te doen. Maar bed gaan en opstaan voor ontbijt wanneer ze willen, ook al is dat vijf uur 's ochtends.

Wij kiezen voor respectievelijk 10.00 en 7.00u.