Na pech, geluk!

Een onrustige nacht voor Nico. We hebben besloten om vandaag een rustdag te nemen en met de taxi of bus naar de volgende etappeplaats te gaan. Die hebben we immers al gereserveerd. Jammer en pech, maar het is niet anders.

Rust is het belangrijkste, denken we.

We gaan eerst ontbijten in de kantine waar we onze ogen uitkijken. We krijgen de indruk dat we in een scène van One flew over the Cuckoo's nest terecht zijn gekomen. Verschillende types gaan zwijgzaam, nadat ze eten hebben gehaald met het dienblad aan tafel zitten. Anderen halen eerst een glaasje water en sloffen langs de psychiatrisch verpleegkundige en een soort bewaker om hun medicijnen te krijgen.

Een enkeling groet en zeg: "Bonjour", maar de verpleegkundige en de bewaker groeten eigenlijk ook niet. Ze lijken wel afgestompt, vreemd hoor.

We zoeken koffie en een meneer, die er al zit, wijst ons op thermoskannen. Ah, lekker. Bij de eerste slok blijkt de koffie gewoon koud te zijn. Heeft hij ons nu gepiepeld of wist hij het zelf ook niet? Later werden we gewezen op de grote koffie tank. " Aaah, dat is beter!"

Tja, dan gaan we maar eens kijken of er bussen rijden. Helaas. Er is nog wel een bushokje in het dorp maar er komen hier geen bussen meer.

"Jullie kunnen een taxi proberen. Ik zal een telefoonnummer zoeken. Hoe laat?", zegt de vriendelijke administratief medewerkster Élodie, van les Antes.

9.00-9:30 gaat niet lukken maar om 13:45u kan er een taxi komen, om ons naar Balignicourt te brengen.

We gaan op een bankje, op het complex zitten wachten en proberen wi-fi te krijgen om een krantje te lezen. Élodie doet alle moeite en belt met de IT afdeling, maar de IP wil alsnog niet verbinden, dus dan maar niet. Ach, er komt af en toe een cliënt voorbij lopen, sommigen maken een praatje, al denken we wel: 'Jaja'.

Dan maar alvast wat shrijven voor Waarbenjij.nu. Ook leuk.

Rond half tien komt Élodie blij naar ons toelopen om te zeggen dat de taxi er om 10 uur kan zijn, omdat er een rit is uitgevallen. Nou, perfect. Daar maken we graag gebruik van. Als we nu maar zo vroeg op het volgende adres terecht kunnen!

We treffen een aardige, jonge, taxichauffeur die het een en ander vertelt over het landschap, over het gebruik van sproeiers op de akkers. Agrariërs mogen maar één sproeier gebruiken. Dat zet volgens ons geen zoden aan de dijk op zulke grote hoeveelheden grond, maar dat is zo in verband met het klimaat. Hij vertelt ook over de jeugd, die bijna geen werk kan vinden hier en naar Reims of Châlons vertrekt en over de huizenprijzen.

Hier vallen de prijzen nog mee, maar zodra er een station is en er treinen in de buurt rijden, worden de prijzen erg hoog.

We komen om half elf aan, iets buiten Balignicourt, en Odile Martín(ongeveer 57) komt naar buiten over het lange tuinpad.

Ze hoort van de taxichauffeur ons verhaal aan en vindt het is helemaal geen probleem dat we zo vroeg zijn.

Hoe kan het toch dat we zo vaak zulke aardige mensen treffen?

"Wat we willen?", vraagt ze. "Eerst naar de kamer, de rugzak wegbrengen en installeren of eerst wat drinken?"

En zo gaan de vragen maar door.

We mogen overal komen, we mogen op het terras en/of in de ligstoelen zitten,  zwemmen en/of in de hottubb. Als we dat zouden willen.

Als klap op de vuurpijl geeft Odile aan dat ze magnetiseur is een dat ze Nico wel wil helpen als hij dat wil. Hij moet maar zeggen wanneer.

Ze doet dat soms voor vrienden en kan zo, mogelijk, pijn en ontstekingen verminderen.

Hij moet maar zeggen wanneer. Ze is serieus.

"Nou, dan maar gelijk, als we zo naar beneden op het terras komen zitten", zegt Nico.

Odile houdt haar handen op ongeveer 7 cm. van de zere plek en wat hoger en lager.

Nico voelt warmte en Odile voelt tintelingen in haar vingers.

Ze doet alsof het de gewoonste zaak van de wereld is een maakt er verder geen woorden aan vuil.

Als we dan toch een verplichte rustdag moeten hebben, dan is dat op dit moment en op dit super adresje een geluk bij een 'ongeluk'.

We zijn de hele dag buiten. Odile en Didier moeten 'gewoon' werken maar komen regelmatig bij ons zitten de ene keer met koffie, de andere keer met vijgen.

Ze hebben een grote vijgenboom in hun voortuin, waarvan ze in deze tijd van het jaar de vruchten plukken.

Didier heeft (ook, net als Rene Pelouard) een groot landbouwbedrijf, van 300 ha. met vooral aardappels die geproduceerd worden voor het zetmeel. Zetmeel wordt in heel veel producten verwerkt blijkbaar, zoals oa. in plastics, medicijnen en bier.

Odile ondersteunt hem en gaat tussendoor op zoek naar personeel om mee te helpen op het land.

Cécile gaat een keer zwemmen en Nico houdt het bij pootje baden ter verkoeling. We werken achterstallige mails en apps weg en lezen over de omgeving en de gemiste route.

Gelukkig missen we daar niet zo heel veel aan want het zouden weer lange heerwegen zijn.

Toch ook weer een beetje geluk.

Odile oppert dat we twee nachten bij haar kunnen blijven en dat we etappeplaats Brienne-le-Château, naar een dag later verzetten.

We zouden met haar mee kunnen rijden en Nico zou dan nog een dag rust hebben voor zijn been. Ze zegt dat ze donderdag toch met de auto naar Brienne-le-Château gaat om op de markt verse producten te halen.

Het is een heel goed idee. We annuleren Brienne-le-Château, rijden de 28ste. met Odile mee, gaan mee naar de markt, gaan even het kasteel bekijken en proberen dan ongeveer 8 km. te lopen. Als dat mocht gaan, de dagen erna 11 en 10 km. om dáárna Bar-sur-Aube, een grotere plaats, te bereiken.

We houden om zes uur siësta, bellen met Robin en gaan om acht uur aan tafel.

Het kletsen gaat steeds beter en omdat Odile en Didier van onze leeftijd zijn is er genoeg om over te praten.

Didier is erg gezellig en enthousiast en Nico krijgt regelmatig een joviale klap tegen zijn schouder. Zelf ligt hij dan dubbel om zijn grap.

Wij moeten bijvoorbeeld terug komen om Franse mosterd, gemaakt in Dijon, mee te nemen vanuit Nederland omdat daar in Frankrijk niet aan te komen is, en superduur.

Wij kunnen dan vanuit Frankrijk hun Rosé-vin mee terug nemen.

Didiër moet om negen uur nog terug naar zijn werk. De aardappelplanten staan in bloei en moeten uitgezet worden, terwijl er een machine die daarbij helpt kapot is. De monteur nam pauze en komt er voor terug.

Juni, juli is de drukste tijd en worden er sowieso hele lange dagen gemaakt. In oktober, november hebben zij tijd om op vakantie te gaan, bijvoorbeeld naar Zuid Frankrijk of Kreta.

Nico zegt dat het iets beter gaat dan gisterenavond. We hopen op snelle verbetering.