Karpers hebben geen tanden

Een apart nachtje. Gisteren hoorden we

onder ons raam al regelmatig een monotoon bromgeluid en dat bleef doorgaan nadat wij al op bed lagen. Gelukkig stopte dat wel rond tien uur, toen hij/zij naar binnen ging. Nico dacht dat het van een gehandicapte iemand afkomstig was.

Één van ons twee sliep en snurkte omdat die dat nodig had na de 32 km. van gisteren en de ander, die het eigenlijk ook nodig had, luisterde ernaar en riep af en toe keihard de naam van de één, hetgeen niet hielp. Er werd gewoon doorgesnurkt.

Verder hadden we een soort wegwerp-hoeslakens,-laken en -sloop gekregen. Heel netjes natuurlijk maar het lakentje was nèt 60 cm. breed dus echt lekker comfortabel eronder liggen was er niet bij. Daarnaast koelde het in de na-nacht af, maar ja, dan heb je geen zin meer om alsnog je lakenzak te pakken. Dus.... vroeg wakker en opstaan!

Met al het eten dat we hebben gekregen, oa. perenmoes, gebakken eitje op brood, franse kaasjes en fruit, kunnen we vandaag wel uit de voeten.

We willen straks Champlitte wel even bezichtigen tussendoor en hoeven daar dan alleen een baguette aux graines te kopen.

Champlitte staat beschreven als een mooi oud stadje.Dat zien we ook, maar omdat we er om 8.30 u. doorheen komen is bijna alles nog dicht. We worden voor de mairie wel aangesproken door een oudere dame die vraagt naar onze bestemming en of we een stempel willen. Ze heeft een hele mooie, zegt ze. Leuk. Ze zet 'm wel ondersteboven en verontschuldigt zich daarna helemaal. We stellen haar gerust en zeggen dat het altijd een speciale zal blijven met deze herinnering.

Het is vandaag een rustige afwisselende route met vaker een dorpje, allemaal met dezelfde (ui)vorm van de klokkentoren, en wat minder hoogtemeters. We zien ook regelmatig mooie gerestaureerde wasplaatsen. Er staat zelfs geen grafiekje bij deze etappe in ons boekje. Haha.

De grootste fysieke mankementen zijn gelukkig helemaal over en een klein pijntje hier of daar hou je toch wel. Het typische is dat die dan ineens weer gevoeld worden, maar ze mogen geen naam hebben. We klagen zeker niet! Het was een heerlijke wandeldag ondanks de 31 graden. We wennen aan de warmte!

In overnachtingsplaats Dampierre-sur-salon worden we hartelijk ontvangen door Hélène en Christophe van hotel Au Bon Vivant. Hélène kan vrij goed nederlands omdat ze duits aan de universiteit heeft gestudeerd en er les in geeft. "Het lijkt veel op nederlands," zegt ze.

Ze laten ons samen onze kamer met badkamer zien.

Heerlijk hoor, weer een keertje een écht schoon bed, lekkere badlakens, een verwen-setje en rust.

"Alleen mag je niet aan de knop van de douche, die warm en koud regelt, komen. Als je dat doet gaat je kop eraf," en Christophe maakt het bijbehorende gebaar. Ahum,..fijne humor als je iemand net drie minuten kent. "Hij is kapot, maar de temperatuur is goed, alleen laat de monteur op zich wachten."

Dat hebben we al vaker gehoord hier in Frankrijk!

We kunnen ook de was laten doen in een hele grote wasmachine, voor vijf euro, of zelf de handwas doen, en ze wijzen ons waar dat kan.

We hebben maar een klein wasje dus we kiezen voor het laatste.

"Voor vijf euro krijg je 'm helemaal schoon terug", zegt Christophe tegen Cécile, maar ze begrijpt hem niet.

Dan legt Hélène uit dat Nico in die grote wasmachine gewassen kan worden voor vijf euro. Da's dan natuurlijk wel weer leuke humor. En hij zou de rugzak er ook bij doen!

Een biertje, voor Nico, wordt later geserveerd in een grote ijsemmer.

Als we uitleggen dat Nico uit voorzorg nog regelmatig koelt met koud water of ijs zegt Christophe dat ie een cadeautje heeft voor Nico.

Aaah, zegt Nico, tu es très gentile."

Dan maakt Christophe de beweging van hakken met een bijl.

Haha, die zagen we niet aankomen.

Even later komt hij terug met het cadeau, een nieuw potje tijgerbalsem.

We willen eigenlijk even Dampierre in, maar Christophe zegt dat we morgen, als we weer op pad zijn, langs de paar bijzonderheden kunnen wandelen. Geen sprake van dus dat we weggaan en hij neemt ons mee naar de mooie tuin, met verschillende zitjes en een vijver met koi-karpers, en installeert ons in luie ligstoelen.

Eigenlijk is het ook een veel beter idee, uitrusten, en ineens voelen we de moeheid en vallen bijna ter plekke in slaap.

Hij helpt ons uitvoerig om een slaapplaats te vinden, voor over twee dagen en uiteindelijk is het gelukt iets te vinden. Een tent op een camping. Oei, Nico heeft zijn slaapzak meegegeven aan Jet en Michel, maar dat komt allemaal wel goed volgens Christophe(de patroonheilige van de reiziger).

Hij kan eindeloos vertellen over wandeltochten overal ter wereld en zelf gaat hij drie met Piet jaar naar Vietnam. Ook voor zaken.

Als Nico vraagt of hij zelf de camino heeft gelopen verteld Christophe dat hij in zijn jeugd een moeilijke jongen was. Een enfant terrible. Hij heeft lang als zwerver geleefd, op straat, en een erg zwaar bestaan gehad. "Dat is mijn camino", zegt hij. Nu heeft hij het goed voor elkaar , is gelukkig een heeft goed contact met zijn ouders.

Het is een gezellige boel bij Au bon Vivant. Familie en kennissen komen en gaan. We worden steeds voorgesteld als de pelerins, met alle gesprekken die daarbij horen, waardoor de aanvang van het avondeten niet om half acht begint maar om half negen.

We ontmoeten daarbij Paolo(28). Een Italiaan uit de buurt van Turijn, die de pelgrimstocht op de fiets naar Canterbury maakt vanaf zijn woonplaats.

Aan tafel wordt engels, frans en soms italiaans en nederlands gesproken, maar we begrijpen elkaar. Omdat Paolo in tegengestelde richting gaat, kunnen we hem helpen aan adressen en telefoonnummers om te overnachten. Hij gaat terug fietsen over Maastricht. Nederland dus; een beetje bij ons vandaan, maar hij mag altijd langskomen. Hij zegt dat we moeten laten weten wanneer we door Ivrea lopen, want dat is in de buurt van zijn huis en in februari is daar een groot feest; the battle of oranges. 'Echt mooi om mee te maken'. Alsof het naast de deur is. Haha. Eerst maar een keer googlen.

Het eten is heerlijk. Ook hier weer de verontwaardiging dat mosterd, uit Dijon notabene, in Frankrijk nauwelijks voorradig is en zeer duur. We beloven wat op te sturen en onze aankomstfoto in Rome ook tezijnertijd te emailen.

Dan nog als laatste even de koi-karpers voeren.

Hélène roept: "Wie wil er kusjes van de karpers. Het voelt héél zacht". Nou, wie wil dat niet? Wij wel allemaal.

Echt heel lief. Ze sabbelen aan je vingers en soms gaat driekwart vinger de bek in. Cécile durft het uiteindelijk omdat karpers geen tanden hebben maar vindt één 'kusje' gelijk genoeg en slaakt daarbij een gil, die mogelijk in Beneden Leeuwen te horen was.