Genieten!

De ene dag is de andere niet. We hebben allebei geslapen als een os, voor het avondeten al lagen we uitgebreid te snurken en direct erna waren we alweer naar comaland vertrokken. Het was waarschijnlijk nodig.

Vanmorgen hebben we er als vanouds weer zin in. Vandaag staat een mooie route, naar Aubonne op het progamma met veel natuur, flinke hoogteverschillen en prachtige vergezichten.

Volgens het boek was gisteren de moeilijkheidsgraad twee en vandaag vier, maar we kunnen nu al verklappen dat dit wat ons betreft omgedraaid dient te worden.

Na het prima ontbijt gaan we voor de foto nog even als kleine kinderen in de Efteling op de verlengde motor/chopper/batmobiel van Didier zitten (foto). Hij duwt hem daarvoor speciaal voor ons naar buiten. Zelf geniet hij er ook van, dat kun je zo aan hem zien. We moeten beloven de foto's op te sturen en ook laten weten als we zijn aangekomen in Rome.

We slingeren de eerste 10 km. over kleine, glooiende landweggetjes om de grotere N57 heen.

We hebben geen eten mee voor onderweg, maar er zou een bakker zijn in het plaatsje Ėtalans na 6 km. De bakker is op vakantie maar er staat een broodautomaat. Het bankpasje ertegen er er rolt zowaar een warme baquette uit. Formidable. Schuin tegenover de bakker is een kaaswinkel die wel open is. Ze hebben helaas geen fruit, maar ze maken hier allerlei streekgebonden Comté (kaas) en of we even de fabriek willen zien? Dat willen we natuurlijk wel. Achter glas zien we gigantische grote ronde aluminium ketels waar de kaas gemaakt wordt. Er wordt hier vijf miljoen liter melk per jaar tot kaas verwerkt. Het bedrijf is een coöperatie waar alle omliggende kleine dorpen in vertegenwoordigd zijn. De chef van de productie groet ons vriendelijk. We kopen natuurlijk een stuk en nemen, omdat we toch aan de pauze toe waren, een hapje buiten, zittend voor de winkel. De productie chef komt naar buiten en is geïnteresseerd in onze pelgrimage. "Willen jullie een kopje koffie?", vraagt hij. We hebben intussen geleerd om niets meer af te slaan, dus: "Ja graag." Als hij, nadat hij de koffie heeft gebracht, snel naar binnen gaat, zegt hij nog: "Denk aan ons als je in Rome bent". Dat gaan we zeker doen!

Het wordt inmiddels een hele lijst. Haha.

De eerste serieuze beklimming van de dag naar Vernierfontaine komt eraan. Het gaat ons goed af, zou de spaghetti van gisteravond geholpen hebben? Dan gaan we Italië met vertrouwen tegemoet! We dalen steil af naar Athose. Afdalen is niet gemakkelijker dan klimmen. De knieën worden flink belast, dus kleine pasjes en de stokken gebruiken.

Als we aan een pauze toe zijn, zien we een vrouw die onder een overkapping in de schaduw net wil opstaan. Wij natuurlijk direct roepen: "Bonjour" en of ze water voor ons heeft.

"Natuurlijk, kom even zitten". Daar hoopten we al op. Mevrouw Beatrice schenkt voor ons een glaasje in en vult onze flessen.

Ze is bang voor de wespen die hier de laatste paar dagen zich meer en meer melden, helemaal als we een stukje stokbrood met jam snel opeten, en ze weert zich kranig met een vliegenmepper.

"Wil je nog even naar de toilet, voordat jullie verder gaan. Ik zou niet zover kunnen wandelen zonder toiletten in de buurt."

Ach, bossen genoeg hier, en bijna niemand die we tegen komen.

Ook de tweede beklimming loopt lekker. We hebben geen pijntjes en voelen ons goed. De vergezichten zijn prachtig. We nemen op het hoogste punt een ruime pauze, we kunnen niet te vroeg aankomen, en we bellen en mailen alvast voor de volgende slaapplaatsen.

Aubonne ligt prachtig in een dal tussen glooiende akkers. Lang geleden werd hier overal wijn verbouwd, maar in 1885 zorgde de wijnluis voor een crisis, en nu is er nergens meer wijn te zien.

Als we aan het avondeten verschijnen, blijkt de partner van Dominique de burgemeester te zijn die Nico gebeld heeft voor een slaapplaats. Hij heeft dus zijn eigen adres doorgegeven. Hoe grappig. Pierre is 70 jaar en gepensioneerd als houthakker en is nu druk in het dorp als monsieur le Maire. Hij ziet er uit als een 'oude jongere', met langer haar en oorbellen en aan alles merk je dat hij sterk sociaal bewogen is. Dat levert hele gesprekken op over hoe om te gaan met de migratie, hoe het verschil tussen arm en rijk groter wordt en ga zo maar door. Hij vertelt over de politiek in Frankrijk en de indeling op bestuurs niveau; commune met de maire, die samenwerkt met andere dorpjes, dan canton, arrondissement, département, région en dan national.

"Het is zo niet te besturen, eigenlijk. De weggetjes in elke commune moet worden betaald door de gemeenschap, maar ook het onderhoud van het bos en openbare gebouwen. En op het platteland zijn er maar een paar rijken, veel zijn er arm. Het is altijd kiezen."

Als Cécile vraagt of er veel corruptie is, ontploft hij bijna, en is helemaal niet meer te stoppen met praten. Het antwoord was dus, "ja, Macron en de zijne", maar Pierre zelf niet, en dat geloven we ook wel.

Hij is zeer geïnteresseerd in het werk van Cécile, waarschijnlijk ook omdat hij zelf in het ziekenhuis heeft gelegen en een long bij hem verwijderd is. Sindsdien gaat het een stuk beter met zijn ademhaling.

We eten gezellig en lekker en de avond vliegt voorbij.

Na een laatste kopje koffie en een door de commune(dorp) zelfgestookt pruimenjenevertje schuifelen we de trap op naar ons bed.