De horlogestad staat stil

De etappe vandaag gaat van Aubonne naar Pontarlier, de stad van de horloges en de op één na hoogst gelegen stadje van Frankrijk, op 835 m. Niet zo een lange route,18,5 km., maar er is niets te koop.

Gelukkig begrijpt Dominique de hint, als we vragen wat de eerst volgende winkels zijn, die open zijn op zondag, en haalt een baquette uit de diepvries.

Cécile mag ook haar yoghurtje, die ze niet bij het ontbijt opeet, meenemen. Mooi. We hebben nog één tomaat en samen met wat kaas redden we het wel tot Pontarlier.

We zien de weersvoorspelling en die geeft de hele dag bewolking aan en zelfs wat regen vanaf 11 uur. Hoera, voor de fransen en wij zijn er ook blij mee.

We zien meer dennenbossen, hele hoge bomen waarvan de onderste 20 meter kaal zijn, en dan beginnen magere takken.

Ook de huizen lijken iets te veranderen. Niet allemaal natuurlijk, maar er komen meer zwitserse invloeden. Met hout bewerkte balkonnen bijvoorbeeld en meer gestuct.

Rond kwart voor één lopen we de stad binnen en we strijden erover wat er te doen zal zijn. Nico denkt dat het meeste dicht is op zondag en Cécile verwacht wel wat leven in de brouwerij, juist op zondag. Er staat immers in het boekje: een heel leuk plaatsje waar het goed toeven is!

Nou, Nico heeft dus gelijk. Bij het eerste restaurant waar we willen gaan zitten worden we weggestuurd want die sluit om één uur. Ze verwijzen ons wel naar het enige restaurant 'de la Poste' dat open is.

Verder is alles gesloten.

Als we langs een Casino lopen, mogen we daar nog naar binnen voor een paar boodschapjes, maar ook hier worden we nog nèt niet met een stok opgejut, omdat ze om één uur sluiten.

Het probleem is dat we pas om vijf uur in de Auberge de Jeunesse terecht kunnen.

Om de tijd te overbruggen nemen we eerst wat te drinken en later wat te eten op het overdekte terras van 'de la Poste'.

Alles bij elkaar regent het tien druppels, dus dat schiet voor de natuur nog niet zo op.

Het terras zit vol ondanks een sjacherijnige ober, ook met zeker 3 andere pelgrims-stellen.

We spreken ze niet, maar we zijn benieuwd of zij ook de tijd moeten doden en straks in dezelfde Auberge slapen.

Als we richting VVV lopen zien we dat deze ook dicht is en de hoop dat de Auberge misschien toch al open is, is tevergeefs.

We lopen een rondje en wie komen we tegen? Nancy en Louis. Zij hebben een andere route gekozen naar Pontarlier en slapen in dezelfde Auberge. Ook zij moeten wachten en lopen met ons mee naar de kerk om die te gaan bezichtigen. Zij nemen daar wat langer de tijd en wij gaan verder.

In het park (grotendeels dicht)kiezen we een bankje om ons blog alvast bij te werken.

De Auberge lijkt vrij nieuw en het is er netjes georganiseerd. Op de kamer staan twee stapelbedden en we nemen mooi de onderste. We hadden nu nog de tijd en ruimte om lekker douchen. Later wordt er op de deur geklopt en blijkt dat we de kamer delen met Sandrine en Pascal. Tja, nu moeten zij in de bovenste bedjes.

Het is een beetje behelpen op de kleine kamer van 4x3 m. maar we zijn alle vier gemakkelijk en het is ook wel komisch.

In de kleine douche kun je je kont niet keren, laat staan ook nog aan en uitkleden, wat Sandrine netjes doet, maar ze komt er eigenlijk bezweet weer uit.

Pascal is stijf van het fietsen en als je 'm dan dat bed op en af ziet komen schiet je wel in de lach.

Het stelletje van rond de 50 jaar hebben sinds tien maanden een relatie en zijn een week door de bergen aan het fietsen. Nog helemaal verliefd dus.

Sandrine is ook verpleegkundige, heeft in verschillende franse steden in ziekenhuizen gewerkt, oa in Nice en Annecy, bij prematuren. Nu werkt ze in Laussanne en verzorgd vooral portacath's

(Voor de leek: een aanpriksysteem onder de huid voor bijvoorbeeld een infuus).

Beneden gaan we in het keukentje onze soep maken, een magnetron maaltje opwarmen en eten in de grote eetzaal. In de zaal zit en gezelschap van één heer en negen dames gezellig bij elkaar te eten. Ze komen uit de Bourgogne en maken een driedaagse wandeling in deze omgeving. De man is de gids. 

Ze beginnen spontaan voor ons te klappen als ze horen dat we van huis uit naar Rome lopen. We krijgen van hun een heerlijk, warm chocolade-toetje en daarna komt de meneer ook nog met een fles witte Bourgogne en twee glazen. Santé!