De grote afdaling

We hebben niet zo goed geslapen omdat het franse echtpaar Dominique en Sylvie behoorlijk snurkten en de oordopjes er onvoldoende tegen bestand waren. Ze stonden om 5.45 uur al op om de dekbedden te ontdoen van hun hoezen. Gisteren zei Dominique al dat het vandaag flink zou gaan omweren dus waarschijnlijk kozen ze daarom voor het vroege ontbijt, vóór de mis en voor 7.00 u. Zij zijn trouwens geen pelgrims maar, zoals de meesten hier, mensen die grote dagwandelingen maken. We spraken 'oudjes' die een dagtocht maakten van 7 à 8 uur; vanaf de pas juist naar boven, over toppen rond het meer. Echt respect!

Cécile krijgt van Nico een 'ontbijtje', een sneetje brood meegesmokkeld van het avondeten van gisteren, met la vache qui rit erop. Dat was ook wel nodig, want zonder eten naar bed maakt je slapjes.

Gelukkig was de koffie en het echte ontbijt prima. Genoeg om voldoende aangesterkt weer op weg te gaan. We hebben er weer zin in. Veel afdalen, 2000 meter naar beneden. Moet te doen zijn! Het ontbijten was trouwens gezellig. We zitten net als bij het avondeten met rond de 30 personen aan tafel. Allerlei nationaliteiten jong en oud, maar een enkele pelgrim, dus we krijgen de nodige aandacht.

Iets te laat, naar onze zin, vertrekken we en na 100 m. passeren we de grens met Italië waar ook een mooi standbeeld staat van San Bernardus, zoals hij aan deze kant van de grens heet.

Het stukje over de weg verlaten we al snel om over rotspaden, links van de autoweg, door de Vallei van Aosta af te dalen. We moeten weer echt stil gaan staan om te genieten van de adembenemende uitzichten en om af en toe een foto te maken, wetende dat je het eigenlijk niet vast kunt leggen met een mobieltje.

We komen Dane en, een stukje erachter, Sue weer tegen. Ze zijn zo enthousiast over wat ze zien en vinden het ook leuk om ons weer even te spreken. Zij hebben in de Auberge op de pas geslapen, tegenover ons gebouw, en zij lopen vandaag tot Echevennoz, ongeveer de helft van wat wij gaan doen. "Slim!", zegt Cécile.

We nemen in het eerste schattige dorpje, Saint-Rhèmy-en-Bassos, waar we doorheen komen in Italië een cola met cake. Energie, energie, energie!

We merken dat het begint te waaien en na 15 minuten begint het te druppelen en te rommelen. Wat zijn we weer blij met onze regenkleding die we de volgende drie uur hard nodig hebben. Heeft Dominique toch gelijk gehad met zijn weersvoorspelling. Flink onweer en bliksem; de zielige 'droge' bergstroompjes en afwateringen veranderen op slag in kolkende stromen. Dat gaat ineens heel hard.

Gelukkig zijn we alweer zover afgedaald dat we onder de boomgrens wandelen en veel meer beschut. Dat is ook wel een veiliger gevoel dan boven op die open bergen. Tussendoor is er in het dorpje Saint-Oyen een mooi plekje om te schuilen.

Als we een beetje zijn bijgekomen zien we pas dat het een echte pelgrims(-schuil)plekje is, met in de vloer een grote pelgrim afbeelding.

Her tweede deel van de route daalt, een kilometer of acht, geleidelijker en is heel lieflijk. Het kiezel/graspad 'loopt' met de berg mee, naar beneden, met aan de ene kant een afwateringstroom en aan de andere kant de diepte van de berg. Dit is wel lekker lopen na dat schuine stuk, zeker als na een poos de regencapes weer uit kunnen en de zon begint te schijnen.

Dan het derde deel. Weer afdalen, en flink.

Voor de kenners van Nijmegen: je moet het je voorstellen als afdalen van de St. Stevenskerk, over de trappen, naar de Ganzenheuvel, en nog schuiner, en dan weer acht kilometer. Het laatste uur was eigenlijk echt te veel.

In Aosta, moeten we zoeken naar nummer 36. We zijn pas bij nummer 6 en 7 maar de straat is 'op'. We worden gelukkig vrij snel geholpen door een oudere dame die ons ziet zoeken, en waarschijnlijk ook ziet hoe moe we zijn. Ze zet haar fiets aan de kant leest mee in ons boekje en loopt met ons mee naar de juiste voordeur. Het moet weer zo zijn.

Het blijkt een nonnenklooster te zijn en een jonge zuster, Bernadine, schrijft ons in en heeft voor ons een mooie stempel in onze credentials.

We besluiten ter plekke om te vragen of we twee nachten kunnen blijven. Ten eerste om bij te komen en ten tweede omdat Aosta het hoofdstadje van de regio is en we gelezen hadden dat het beslist de moeite waard is. Het kan. We zitten op een mooie rustige locatie midden in de stad op twee minuten lopen van het gezellige grote plein waar ook het stadhuis aan ligt en allemaal gezellige restaurants met terrasjes.

Helaas kunnen we daar vanavond niet meer van genieten want we zijn total loss en Cécile hélémaal. Ze heeft koorts van de inspanningen en kruipt, na de douche, gelijk in de lakenzak.

Nico haalt eten bij de 'hamericano'. Die was het dichtstbijzijnde eettentje, 100 m. en prima eten voor nu.

Snel na het eten en een paracetamol weer naar bed. Vandaag de tocht overschat?

Waren we maar zo slim geweest als de Amerikaantjes en vandaag in tweeën gehakt. Echt een leer voor de volgende keer.

Gelukkig morgen een rustdag en weer een nieuwe dag.

(27/8: 's morgens: allebei goed hersteld opgestaan en aan een heerlijke rustdag in het prachtig gezellige Aosta begonnen.)