Verder over de 103

Vandaag, na de gezellige rustdag in Aosta, durven we de 29 km. naar Châtillon wel weer aan.

Aosta is de stad van de Romeinse keizer Augustus. We gaan augustus ook bijna verlaten, grapt Nico.

We gaan heerlijk vroeg op pad, nadat we op de kamer in Casa Manzetti, van de nonnetjes, war eten. Helaas zonder koffie, maar met de overgebleven etenswaren die we gisteren hebben gekocht, kunnen we stevig ontbijten en hebben we ruim genoeg voor onderweg.

Op zondagochtend om 7 uur is het rustig in de stad en is de temperatuur nog perfect voor de klim.

Vaak ligt zo'n groter stadje in het dal en om uit een dal te komen moet je normaal gesproken klimmen en dat geldt voor ons, maar ook voor twee fleurig gekleurde luchtballonnen. We horen ze eerst, dat vullen met gas, en dan zien we ze in de diepte opstijgen. Een mooi gezicht tegen de achtergrond van de groene bergreuzen. Heel nietig klein, maar ze gaan ook zóó hoog. Ze varen kilometers met ons mee, richting de zon. Als dat maar goed gaat....

Het wandelen gaat ons gemakkelijk af. We zitten al 150 m. hoger voordat we het weten. Het bospad loopt naar het oosten, dus ook richting de zon, en op de noordelijke bergzijde van de Aostavallei en als we omkijken, hebben we een prachtig uitzicht op Aosta. Haha, dat zullen die ballonvaarder ook hebben gehad.

Het geluid van de Strada, de snelweg, in het dal is de hele dag aanwezig. Het geluid kan niet weg tussen de bergen en gaat omhoog, tsja, daar lopen wij.

Na de klim blijven we een tijdje op dezelfde hoogte lopen, van bergdorpje naar bergdorpje. Een oudere pelgrim passeert ons, tijdens onze eerste pauze. Aan de schelp en andere tekens op zijn rugzak zien we dat hij al heel wat camimata heeft gelopen. Tijdens onze tweede pauze passeert hij ons weer en blijft even staan voor een praatje. Hij is vanuit Calais vertrokken, daar woont hij ook ergens in de buurt, en is nu op weg naar Rome. Hij vertelt dat hij inderdaad op verschillende manieren naar Santiago de Compostela is gelopen oa. vanaf Madrid en dat hij Utrecht kent omdat zijn dochter er woont met twee kleinkinderen. Dan gaat hij er vlot weer vandoor, zijn eigen weg gaande.

De ruïne van het kasteel van Quart staat helaas in de steigers en we kunnen het alleen van een afstand bekijken. We blijven ons erover verbazen hoe ze alle bouwmaterialen zoals zo'n machtige hijskraan zo hoog in de bergen bij het afgelegen kasteel opbouwen, maar mooi dat ze dat culturele erfgoed herstellen.

Het is trouwens leuk om te zien hoe de bouwstijl hier in Italië er zo anders is dan in Zwitserland. De daken zijn van grote leistenen platen gemaakt en vooral de schoorsteentjes zijn grappig; torentjes van het lijkt willekeurig gestapelde stenen, waardoor elk torentje er anders is.

Halverwege de route, als we bijna bij het plaatsje Nus zijn, dalen we flink steil naar beneden, het is weer oppassen geblazen. Je hoeft maar één keer op een rollende kei te stappen en verliest je evenwicht, omdat de rugzak je dan nog fijn een duwtje meegeeft. Intussen hebben we wat ervaring opgedaan in het afdalen, maar het blijft dus opletten.

Bij het verlaten van Nus ligt het pad links en rechts vol met beschilderde grote keien met fleurige kleuren en allerlei teksten die we helaas niet begrijpen. Wel erg leuk en feestelijk in er zo doorheen te lopen.

Omdat we op de noordkant van het dal lopen schijnt wel de hele dag de zon op deze helling en er is weinig beschutting, af en toe wat bomen, dus veel in de zon lopen bij 28 graden. Cécile heeft gisteren geen nieuw hoedje kunnen kopen, vandaar dat ze provisorisch van haar shirt een hoofddeksel heeft gemaakt. Het ziet er niet uit, maar we moeten niet hebben dat de zon opnieuw parten speelt.

In Chambave is de bar open, tijd voor een pauze met een cola met ijsklonten voor de een en een hete koffie voor de ander. Wat kun je toch genieten van een simpel drankje! Én pauze.

We kunnen kiezen hoe de laatste 6 km. te gaan. Langs de gevaarlijke autoweg, met de bus of de route volgen, maar wéér klimmen. Natuurlijk wordt het optie drie, de route volgen. Op deze route, met de overgens steeds prima gemarkeerd gele bordjes met daarop de plaatsnaam, met de tijd hoelang nog te gaan naar en routenummer, nummer103 in ons geval, zitten inderdaad nog drie venijnige klimmetjes en afdalingen, maar het is toch weer de moeite waard. We lopen nog door wijnveldjes en gaan door superkleine gehuchtjes waar je nauwelijks met een auto kunt komen. Het is maar goed ook dat we zo lopen anders hadden we een compleet met 'kunstschilderingen' behangen huis gemist. Er ligt een groot schrift buiten waar pelgrims in kunnen schrijven. Altijd leuk om te lezen of we bekenden tegenkomen in het schrift. We lezen dat Nancy en Louis gisteren een boodschap hebben achtergelaten. We zitten dus een dagje achter het snelle canadeze stel. We schrijven onze namen erin en doen via het boek alvast de groetjes aan Maya en Hans, die een paar daagjes achter ons zitten.

Als we klaar zijn en willen gaan, komt de 'kunstenaar' zelf naar buiten, in blote bolle buik met half afgezakte korte broek, voor een praatje. Marcello spreekt zelfs wat Nederlands. We krijgen een heuse stempel van hem en hij vertelt dat hij getrouwd is geweest met een nederlandse vrouw met achternaam 'de Vries' Ze zijn echter al langer uit elkaar en hij woont nu alleen hier in Italië, in dit gat. Hij is nog verdrietig dat het mis is gegaan maar, zegt hij, "zo is het leven."

Tegen de aangewakkerde wind in lopen we de lange, rechte hoofdstraat van Chatillon in. De rivier Dora Baltea loopt diep onder het stadje in de kloof door. De brug hangt links en rechts vol met bloemen. Wat een mooie aankomst.

De naam Chatillon is afgeleid van het kasteel Baron Gamba die in de bergen voor in het stadje staat.

De partner van Melanie, onze gastheer en gastvrouw, geeft wildwater kano sessies over de rivier. Hij kent wat Nederlands woordjes zoals vooruit, achteruit, links en rechts. Haha allemaal nodig voor de instructies op de kano

Nadat we opgefrist zijn, doen we wat inkopen bij de carrefour en lopen een pizzeria binnen om af te halen. De wachttijd is echter een half uur, dan maar in het restaurant gaan zitten.

Binnen een kwartier kunnen we eten, ook wel weer eens lekker zo.