Leven in de brouwerij op zondag

Uiteindelijk waren we met 8 personen op de slaapzaal. De drie bandleden hoorden we nauwelijks thuiskomen om 3 uur 's nachts, maar toen ze eenmaal op bed lagen, begonnen ze aan een 'snurk-concert' en gingen ze door met muziek maken. Je moet maar proberen je er zoveel mogelijk van af te sluiten maar dat lukt niet altijd dus we hebben niet zo goed geslapen.

Bij ons gaat de wekker om 6:30 en we vertrekken natuurlijk muisstil.

Gisteren hebben we van Filippo geleerd hoe we het expresso apparaat moeten bedienen en nemen in het ostello een caffée Americano en enkele cereale koekjes, die er toevallig liggen, met jam en een paar snoeptomaatjes. We gaan op pad 10 minuten na Robert.

We hebben gezien dat we de eerste 8 à 10 kilometer langs een grote weg moeten lopen, daar zien we wel een beetje tegenop, maar als we er zijn beseffen we dat het zondag is en er bijna geen auto's zijn en zeker geen vrachtauto's. Een fijne meevaller.

Na een paar kilometer worden we via het dorpje Pontenure geleid, even wat afwisseling. Aangezien we steeds meer mensen zien lopen, bedenken we dat die waarschijnlijk naar de mis van 9 uur gaan, maar als we dan een hoek omgaan is het ineens een drukte van jewelste. De maandelijkse rommelmarkt is in volle gang.

Leuk, want in Italië zijn in de meeste kleinere en middelgrote plaatsen de winkels dicht en is er niks te beleven. Je merkt wel dat veel mensen echt zoeken naar bruikbare spullen, om goedkoper uit te zijn. Ook hier wordt alle dagelijkse leven duurder.

Bij een barretje gaan we zitten om een kopje koffie en een croissantje te nemen en daar komt Robert naar buiten. Hij heeft net afgerekend en gaat de kerk bezichtigen voor de lezing thuis.

Onderweg, in de middle of nowhere, bij een huis is een mevrouw in de tuin aan het werk en Cécile vraagt of we misschien onze flesjes water mogen vullen. Ze doet gelijk de poort open en we mogen binnenkomen. Ze heeft hier een mooi gerestaureerd huis en ze heeft ook twee ruimtes beschikbaar als bed-en-breakfast. Ze kent in Nederland de plaatsen Haarlem en Den Haag want ze is er geweest voor haar werk. Verder woont ze officieel in Piacenza. Eigenlijk een welgestelde Italiaanse.

Verder zien we onderweg, in de verte al de Apenijnen dichterbij komen, zien we regelmatig tomatenvelden, ze worden liggend op de grond verbouwd en passeren we droge of bijna droge rivierbeddingen, een triest gezicht.

Als we in Fiorenzuola zijn is er op het kerkplein een feest gaande. Veel mensen zitten aan schragen op bijbehorende bankjes te eten, te drinken en gezellig te kletsen. We horen regelmatig gesmiespel, "Pellegrini en Via Francigena."

We lopen maar door naar onze verblijfplaats, echter lopen we eerst naar een verkeerd adres.

In Google Maps kijken we altijd of de slaapplaats een beetje op de route ligt, voordat we bellen en slaan het op. Deze had Cécile opgeslagen, op de mobiel, maar niet verwijderd. Gelukkig was het maar 250m teruglopen naar het goede adres, bij het parochiehuis, naast de kerk! We kunnen er pas over anderhalf uur terecht dus gaan we maar eens bij de drukte kijken

Bij de kassa, waar je bonnetjes kunt kopen horen we dat iedereen mee mag doen en mag gaan zitten waar je wilt.

Het is best duur, maar wel voor het goede doel. We kopen twee biertjes en lopen langs de eettentjes. Het ziet er lekker uit en bij één tent krijgen we uitleg, van een Indiër, over de bereiding van deeg in olie tot een soort oliebolbroodje en een couscous hapje

.

Met ons biertje schuiven we aan bij

drie vrouwen. Twee ervan zijn missionaris zusters en helpen migranten. Één zuster komt uit Duitsland en de andere uit Albanië. De derde is italiaanse en leidt ze rond. Ze laten het programmaboek van deze week zien en het blijkt dat er een 'Festa Multietnica' is, met internationale keuken en muziek. Veel mensen om ons heen horen ons gesprek en knikken bewonderend. Zo grappig.

Dan komt de Indiase man die ons uitleg gaf over het eten zet een bordje met brood bij ons neer en later ook de couscous met heerlijke saus en vlees, chisulini e salame. Hij Pieter, woont hier 25 jaar, en is technicus.

Als Nico vertelt dat hij veel met Indiërs heeft gewerkt en wij er geweest zijn in 1991, is het natuurlijk helemaal gezellig. Een aardige man.

Als we er een half uurtje zitten, komen Robert en Alessio er aan. Alessio is helemaal enthousiast als hij ons weer ziet en geeft Nico een stevige hand en Cécile een knuffel. Hij heeft vandaag, maar 10 km. gelopen en wil wel voor ons koken, want er zit een goede keuken in ons verblijf. We zullen het meemaken.

Om 15.30 u. brengt Robert ons naar het pelgrimshuis. Hij zegt: "Jullie kunnen er vast al eerder in dan vier uur.

Als we daar zijn 'kruipt' een Braziliaanse zonder credential 'voor'. "Aah, jullie zijn de vrienden van Chiara, zij komt later," en ze denkt van alles eerst te kunnen regelen en zou het liefst ook Nico's bed inpikken, maar dat laat Nico niet gebeuren. Haha.

Marcia is een vlotte dame, en bleek later best aardig maar dat is niet de eerste indruk.

Ze heeft al verschillende camino's gelopen, vertelt ze, en is coach van het braziliaanse nationale team handboog schieten. Een van de vijf en zij verzorgt het mentale vlak bij deze sport. Daarom heeft ze de mogelijkheid om over de hele wereld te werken en er soms vakanties aan vast te knopen.

Ze coached ook het Olympische team handboogschieten.

Na douchen en een wasje lopen we Fiorenzuola in. Ook weer een stadje met een oude geschiedenis, een mooie kerk, kerkplein en oude gebouwen

Alessio komt weer bij ons zitten op het terras op het kerkplein en we besluiten dat het toch maar een pizzeria wordt vanavond.

Robert er hij gaan eerst nog naar de avonddienst en daarna treffen we elkaar in het restaurant.

Het is wederom een hele gezellig avond. Onder andere families, politiek, formule 1 en natuurlijk voetbal wordt besproken. Alessio is voor Juventus en Robert voor Manchester. Ze zitten elkaar te plagen over het voetbal en Alessio zegt dan: "Hierbij eindigt dan onze vriendschap, ik zal je niet meer zien."

Dit is waarschijnlijk ook onze laatste avond samen.

.