We zitten weer in de bergen

Na het gezellige avondje met Alessio, Marcia, Joëlle en Chiara hebben we vannacht heerlijk geslapen en vanochtend nog een ontbijtje genomen. Er ligt niet veel in de kastjes, enkel twee verpakte croissantje en een brood. We kunnen dus maar beperkt wat nemen, maar gezellig is het al wel weer. We wisselen telefoonnummers en foto's uit via WhatsApp. 

Chiara zegt dat als we ooit in de buurt komen van haar dorpje, ongeveer 30 km. vanaf Ancona, we welkom zijn.

We vinden dat ze er in de afgelopen vijf dagen steeds meer ontspannen en beter uit is gaan zien. Je ziet het aan haar ogen en lach. Ze zegt ook zelf dat de ontmoeting en gesprekken met Robert, Alessio en ons haar goed hebben gedaan. Ze was er echt dankbaar voor. Mooi toch, heel fijn voor haar.

We geven Joëlle een stuk van onze Pelgrims voetwol. We vinden het zo dapper van haar dat ze het toch weer gaat proberen met zulke grote blaren. Sowieso dat ze, na alles wat zij de laatste jaren heeft meegemaakt, de ziekte van haar man Jean-Michel en het overlijden, dit doet op 66 jarige leeftijd in haar uppie!  

Tijdens het afscheid omhelzen we elkaar met een camino hug en als Joëlle Nico drie kussen geeft moet ze hard lachen. "Oh jeee, je prikt", zegt ze. Haha, ja, dat klopt. Hij had ik zich net twee dagen geleden weer geschoren dus nu alweer zo'n stoppelbaardje.

Voor het hek draaien we ons nog even om, want Alessio en Marsha staan ook 

te zwaaien. "Buen viaggio, buen viaggio." Wat hebben we een leuke tijd met ze gehad en jammer dat we afscheid moeten nemen, maarja, zo gaat dat, we gaan weer door. 

Poort uit, linksaf en gelijk klimmen.

Poepoe, flinke ochtendgymnastiek op de vroege ochtend. We genieten van de prachtige omgeving, het groen, de uitzichten met de echte bergen in de verte, en van elkaar. We zeggen het te weinig maar we zijn dankbaar dat we dit mogen doen en hier lopen. "Toscane here we come", zegt Nico. 

Het is weer een hete dag, boven de 30 graden en op de één of andere manier stikt het hier enorm van de vliegen en muggen, waar DEET ook niet tegen bestand is. Je wordt er gek van. 

In Medesano, het eerste plaatsje dat we tegenkomen, kopen we tomaten en sinaasappels en we nemen bij een bar koffie, natuurlijk van een chinese eigenaar. Nico kijkt met verbazing naar een man die om de vijf minuten een stapel krasloten koopt en volgens ons kapitalen hieraan uitgeeft. 

We kijken in het kerkje van Medesano, waar net een uitvaartdienst is afgelopen. We voelen ons bezwaard, dat we er nu net zijn, maar een mevrouw komt naar ons toe en neemt ons helemaal mee naar haar pelgrimshuis om een stempel te geven. 

Dat was nou ook weer niet de bedoeling en nodig, maar goed. 

Onderweg worden we vandaag regelmatig aangemoedigd Roma, Roma? Dat is best leuk en het stimuleert ook weer. Het geeft je een goed gevoel.

De route is afwisselend en je ziet weer wat veranderingen aan huizen. Het 'gebied' wordt rijker wat te zien aan meer afgewerkte huizen en mooiere tuinen. De muren zijn vaker afgemeerd en in kleur. Ineens zie je ook meer oude, sjieke stenen zuilen met zware ijzeren poorten ertussen

Op een gegeven moment komen we bij de rivier de Taro en lopen 5 km. door de uiterwaarden van de Taro. Soms weer wat verder van de rivier af, soms wat dichterbij. Het lijkt erop dat het van 'dijk tot dijk' wel twee kilometer breed is, nu staat er echter ook weer weinig water in. Als we Fornovo di Taro binnenlopen, over een hele lange brug en bij het eindpunt van deze etappe komen, bij de kerk, zitten daar twee duitse pelgrims te picknicken. Weer nieuwe ontmoetingen, het leven van een pelgrim. Deze twee dames uit Duitsland heten Alexandra en Brigit, zijn gestart in Lausanne en tot Ivrea gelopen. Daar hebben ze de trein genomen tot Piacenza en lopen nu door naar Rome. De etappe in de po-vlakte hebben ze dus maar overgeslagen. We zullen deze twee duitse vriendinnen misschien wel vaker tegenkomen. Zij hebben Joëlle, waarbij wij vannacht geslapen hebben, ook ontmoet. Grappig zoals dan de informatie weer heen en weer gaat. In het plaatsje waar we straks slapen, kunnen we niks kopen dus we moeten goed nadenken wat we nu al inslaan en wat niet teveel weegt voor als we straks gaan koken. We moeten nu nog 7 kilometer naar Sivizzano-Parma. 

We hebben eigenlijk wat water nodig en Cecile staat op omdat ze stemmen achter zich hoort. Er is echter niemand buiten.

Toevallig staat ze bij een deur waaruit een grote sleutelbos in het sleutelgat steekt. Het blijkt het toerist office te zijn. "Ja", zeggen de dames, "dat hadden wij ook al gezien. Wij wilden daar een stempel halen en zagen het ook. We konden er wel naar binnen en de stempel zoeken, maar dat hebben we maar niet gedaan." Als Alexandra en Brigit weg zijn, komt een kwartiertje later een mevrouw van de VVV en knikt dankbaar dat de sleutels nog in het slot zitten. Net alsof wij op de winkel hebben gepast. We krijgen een stempel van de tegenoverliggende kerk en als Cécile om water vraagt om de flesjes te vullen krijgen we zelfs nieuwe flesjes water. Super lief. 

We doen in deze plaats boodschappen want in het overnachtingsplaatsje is niks te koop en B&B Strada Sully zorgt alleen voor het ontbijt natuurlijk. 

We lopen 6 km. lang aan de straat waaraan ook de B&B zit we gaan slapen.

Eigenlijk ging het vandaag weer soepeltjes en voor we er erg in hebben zijn we op nr. 135.

We moeten ter plekke wel even zoeken want door het slechte bereik op de mobiel kunnen we de foto's met instructies om binnen te komen, niet openen. 

Gelukkig hangt er bij de voordeur een briefje, dat we achterom moeten lopen. Afzender: Veronica 

Achter zit een vrouw in de patio.

"Buen Giorno", zeggen we netjes, omdat er denken dat het Veronica is. 

Ze blijkt Veronica niet te zijn maar ook een wandelaarster, Angela(47), en na de eerste kennismaking komen we er achter dat ze ook een nederlandse is, uit Groningen. Angela loopt regelmatig een week, echt om haar hoofd 'leeg' te maken. Ze loopt nu een keer op een 'luxe' manier. Ze laat namelijk een gedeelte van haar bagage steeds naar het volgende adres brengen. Helemaal prima dat ze zo een manier vindt om even helemaal los te komen van haar werk, alhoewel we merken dat dat (nog) niet helemaal lukt. 

We stellen voor om gezamenlijk te eten, wij hebben toch genoeg soep en tortellini met spinazie. 

Bij het avondeten vertelt ze verder over haar werk en over haar andere banen die ze gehad heeft. Ze vertelt boeiende verhalen en heeft veel meegemaakt in haar werk. "Veel, zo niet alles draait om geld, maar ik ben er wel al lang achter dat geld niet gelukkig maakt", zegt ze. 

Het wordt wéér een latertje. 

De B&B waar we zitten is trouwens super. Een oud vrijstaand woonhuis, opgeknapt, maar niemand woont er. De woonkamer, keuken, 2 slaapruimte, alles is gezellig ingericht alsof er wél iemand woont. Iemand die theepotten spaart, de keuken staat er vol mee, en voor het ontbijt is de tafel al netjes gedekt. 

We blijven nog een poosje kletsen, zonder thee.

Het wordt wéér een latertje.