Terug in de Apennijnen

We verlaten Pontassieve via de middeleeuwse bogenbrug, de 'Ponte Mediceo' over de rivier de Sieve en gaan daarna direct klimmen.

We gaan weer de Apennijnen in! Dit gebergte ligt van noord tot zuid verspreid over heel Italië en we gaan er nu voor de tweede keer overheen, naar 1000 meter hoogte, waar de plaats Consuma ligt. Dit is onze bestemming voor vandaag.

We merken dat we het heerlijk vinden, de afwisselende omgeving, de natuur, de olijfboomgaarden, de dennenbossen en de fysieke uitdaging. Het gaat ons nog goed af en steden zoals Florence zijn wel even leuk, maar we verlangen dan snel naar de afwisseling van de bergen.

Vandaag komen we niets te kort. Het eerste deel van de route lopen we langs grote druiven- en olijf boomgaarden. In een barretje in het dorp Diacetto nemen we onze dan al ruim verdiende caffee-americano.

Er liggen heerlijke vlaaien, maar 3 euro voor een klein puntje is duur hier. We hebben ook genoeg bij ons, dus we laten her bij een brioche crema, een puddingbroodje. Daarnaast hebben we genoeg fruit en brood bij ons.

Na een redelijk vlak tussenstuk passeren we het kasteeltje van het bergdorp Ferrano.

Dan gaat de klim flink steil worden door de naaldbossen. Het weer is herfstachtig vandaag, met aardig wat wind en hoe hoger we komen, hoe frisser het wordt.

Tot nu toe hebben we niemand gezien of gesproken, maar als we voor de laatste 1,5 km. onze regenbroeken aantrekken, komen er 3 andere 'rugzakkers' aanlopen. Ze stoppen want als ze onze grote rugzakken zien willen ze wel weten wat wij voor een wandeltocht maken.

Mayah, Tim, en zijn moeder Clauda zijn gisteren begonnen en lopen vijf dagen de Via Francesco. We lopen gezamenlijk verder, hun eindpunt is namelijk ook Consuma. Mayah is van geboorte Italiaanse en opgegroeid in Londen. Ze is professioneel violiste en komt 21 oktober naar Tivoli, Utrecht, voor uitvoeringen. Ze gaat vijf keer per jaar naar Utrecht. "Utrecht is erg actief op het gebied van muziek en concerten", zegt ze.

Haar Ierse vriend Tim schrijft nieuwe muziek, is dus componist en heeft net op de biënnale in Venetië van zijn werk mogen laten horen.

Twee creatieve jonge mensen. De moeder van Tim (en van 3 andere kinderen) was erbij in Venetië, houdt van wandelen en kan zo een paar dagen meegenieten.

We kletsen de laatste kilometer waardoor we een afslag missen en zo toch nog verkeerd lopen, gelukkig niet ver.

Hun hotelletje ligt 100 meter voor onze slaapplaats en we nemen afscheid met het idee dat we elkaar morgen vast weer zien, we lopen dan dezelfde route, ook naar dezelfde overnachtingsplaats.

Als we bij de refuge komen is er niemand. Gelukkig kunnen we wel zo naar binnen, de deur, met een telefoonnummer erop is gewoon open. Luca, komt over een kwartiertje, zegt zijn vrouw Elena na ons belletje.

Intussen kunnen we onze natte spullen vast uit doen en zetten heet water op voor koffie. Als Luca er is verontschuldigt hij zich omdat het zo lang duurde, maar zijn dochtertje van 12 heeft griep, vandaar. Hij steek direct de allesbrander met papier en hout aan; een goed idee want we moeten het een en ander laten drogen.

Luca neemt uitgebreid de tijd om ons welkom te heten, drinkt en kopje koffie mee en vertelt wat over zichzelf. Hij is architect, de laatste jaren vooral op het gebied van restauratie-projecten van oude gebouwen, maar ook planologie van een groot park. Hij heeft vier jaar les gegeven in Nieuw-Zeeland op het gebied van agricultuur. Vandaar dat hij heel goed engels spreekt. Verder heeft hij nog een gemengd boerenbedrijfje en B&B, samen met zijn vrouw, een dorpje verderop.

Luca blijkt veel te doen voor de Via Francesco, en hier ligt zelfs het boek van de Franciscaanse voetreis. Dat vinden we heel leuk om te zien, want de nieuwste papieren versie hadden we zelf nog niet daadwerkelijk gezien, want die is naar ons huisadres gestuurd. Kunnen we mooi vanavond in neuzen en gebruiken voor de planning van de aankomende dagen.

Voordat Luca gaat, zegt hij nog even tussen neus en lippen door, "Oh ja, de kans is groot dat je morgen wolven tegenkomt. Er zijn nu veel herten en de wolven komen daar op af. Als ze jullie zien, wees niet bang, zij gaan jullie uit de weg". Slik, een hele geruststelling.

's Avond, om zeven uur komt Luca weer terug met het avondeten. Een andere bewoonster, Ariane, eet ook mee. Ze spreekt niet zo goed engels, maar we begrijpen van haar dat ze op dit moment geen eigen woning heeft en ook geen werk. Ze is zoekende maar dat valt nog niet mee. Het is uit liefdadigheid van Luca en Elena dat ze in deze refuge kan verblijven, buiten het seizoen.

Het eten is heerlijk en er is van alles in overvloed, het meeste komt uit de eigen tuin van Luca.

Cècile zegt dat het brood hier in vergelijking met Nederland zo weinig zout bevat. "Helemaal geen zout", zegt Luca, "hier wordt met andere specerijen zoveel smaak toegevoegd aan het eten en dan is zout in het brood niet nodig".

Omdat de dochter van Luca ziek thuis is, kan hij niet te lang blijven en moet op tijd naar huis. Elena is ook druk en met één van de ander die kinderen naar voetbal.

We kletsen nog wat na met Ariane, doen de afwas en kruipen onder de wol, nu voor het eerst onder dikke dekens. Het is een stuk kouder op deze hoogte.

Er is weer een boeiende dag voorbij.

Morgen voor het eerst de beenstukken aan de korte broek