Blaffende honden bijten gelukkig niet

Met zijn zessen op een slaapzaal en toch stilte, dat is wel uniek. We hoorden alleen, af en toe bij het draaien, de lakenzak van Cécile een stukje verder kapot scheuren. Hij moet het nog eventjes volhouden want waarschijnlijk hebben we hem nog wel een keer nodig.

Om vijf voor zeven beginnen de klokken te luiden en kan de grote lamp aan, want dan zijn we toch allemaal wakker.

Wij gaan ons opfrissen, maar de rest kleed zich vanuit bed, zwijgzaam, aan, pakt hun boeltje bij elkaar en zijn weg. Het ontbijt is toch echt pas om acht uur, dus alle tijd.

Als wij bij de eetzaal aankomen, is de deur zelfs nog dicht en gaan we in een ruimte ervoor, waar wel wifi is, de WhatsApp-jes van onze kinderen maar even beantwoorden.

Het ontbijt is zeer, zeer karig; twee kleine verpakte toastjes, twee biscuitjes, een jamcupje en een kopje koffie. Je moet dankbaar zijn, grapt Michael, maar hierop kan een pelgrim niet 'leven'. We trekken de stoute schoenen aan en vragen om nog wat koffie en brood en we krijgen warempel nog ietsiepietsie brood erbij en een half kopje koffie.

We nemen afscheid van Laurenzo, Fiorentina, die gaan naar huis, Fabio en de Taiwannees, Tin, die te hard gaan voor ons, en van Michael, die vanavond ook in Pieve San Stefano slaapt, maar in een hotel.

Hij vertelt dat hij heeft besloten niet, zoals in zijn duitse gids staat, vier dagen erover te doen om in Sansepolcro te komen, maar, net als wij, over Pieve San Sefano naar Santsepolcro te gaan.

Dat snappen we wel, 80 km. korter en veel minder hoogtemeters!

Het weer is fantastico, al hangt er in de hele vallei nog de ochtendmist. We kunnen niet ver weg kijken, maar da's nu niet zo heel erg want we dalen af over flink scheve paden, waar we onze aandacht bij moeten houden.

Er komen ons de eerste twee kilometers veel mensen, met kleine rugzakjes, tegemoet die de zondagochtend gebruiken om de klim door de bossen naar het klooster van La Verna te maken en het te bezoeken.

Ze gebruiken het dorp Chiesa La Verna, welke ineens opduikt en waar meerdere barretjes zijn, als vertrekpunt, maar de barretjes komen voor ons te vroeg, helaas.

We duiken de bossen weer in en na een uurtje of twee verlaten we ze weer en komen voor het eerst sinds dagen in een land-en veeteeltgebied.

Enkele grote loslopende koeien versperren ons de weg en voor de zekerheid gaan we er met een bocht omheen.

In het bijbehorende dorpje Gregnano nemen we pauze op een muurtje.

We zitten echter niet op ons gemak. Binnen de kortste keren lopen er vijf loslopende, deze keer, continue blaffende honden voor ons.

We gaan snel weer op pad, maar ze blijven ons even volgen en het geblaf in het dal horen we, na drie km. zigzag stijgen, nog steeds. Dit was geen fijne ervaring en ongehoord dat niemand zich met die honden bemoeit.

De route wordt steeds minder ruig, lieflijk zelfs en soms wanen we ons in de duinen van Zeeuws Vlaanderen of Bergen aan zee. Alleen ligt er hier geen zee achter, maar nieuwe bergen.

In de verte zien we op de top van 'onze' berg een groot houten kruis, waarvan we hebben gelezen dat als je even van de route afwijkt en omhoog klautert, je een prachtig 360 graden zicht hebt.

Dat doen we dan ook.

Precies op dat ommetje ziet Cécile een donkergroene, ruim één meter lange slang door het 'duingras' glijden. Gelukkig is hij er snel weer vandoor, want Cécile heeft het niet zo op slangen, maar het was wel een bijzondere ervaring. Later hebben we hem opgezocht en mogelijk was het een jonge groene zweepslang.

Na de pauze, met brioche crema en abrico, hoeven we alleen nog maar over een gemakkelijk grindpad zes km. te dalen om in Pieve San Stefano te komen. Op dit stuk lopen we langs een wei met schapen waar speciale 'waakhonden.' de kudde beschermen.

Prima natuurlijk maar naar ons wordt weer flink geblafd.

Ons slaapadresje, bij de kunstenaar Paolo, eigenlijk heel bijzonder, maar het is primitief en in het boek voor pelgrims wordt hij niet meer aangeraden.

Het gebouw stamt uit 1225, net als de naastgelegen huizen en de kerk, dus echt een sjieke of moderne stek kan je ook niet verwachten.

Gastheer Paolo is echter super gastvrij. Hij biedt gelijk water, jus d'orange en koffie aan en we krijgen alle drie.

Aan de muren in zijn huis hangen zijn eigen kunstwerken en een echte Brunni.

We zijn nog geen tien minuten binnen of hij heeft twee boeken van kunstenaars voor ons gepakt, van Brunni en Pietro di Francesca, drie namen van andere kunstenaars genoemd en de openingstijden gegeven van het kleine museumplein, hier in Pieve San Stefano, welke we beslist nog even moeten gaan bezoeken. Wij hebben nog nooit van ze gehoord, en gaan liever eerst douchen, uitrusten en gewoon het dorpje in.

Natuurlijk googlen we wel op de schilders en hun werken, en blijken ze behoorlijk beroemd. Een afbeelding van Francesca staat zelfs in het boek van de Franciscaanse voetreis.

s Avonds, na het verkennen van het dorp en een drankje in de plaatselijke bar, waar door fanatieke supporters een wedstrijd uit La Liga op TV. wordt gekeken, gaan we in het hotel waar Michael overnacht, eten.

Het is heerlijk en gezellig, alleen is de te veel bestelde wijn iets té veel van het goede. Nico helpt na zijn bier, Cécile met het opmaken van de karaf wijn en daarna gaan we lekker slapen in de rode kamer van de kunstenaarswoning.