Het klooster van La Verna, een hoogtepunt

Het ontbijt is niet overdadig in de refugio. Alles is afgemeten en erg commercieel. In het eerste en enige plaatsje Rimbocchio nemen we een koffie en een heerlijke plak noten-bananen cake; daar kunnen we de aankomende 2-3 uur klimmen wel mee vooruit. De ochtendzon doet zijn uiterste best om de mist, die in het dal hangt, te verdrijven. Het is heerlijk wandelweer, de afritspijpen gaan al snel van de broek af en het vest uit.

Het dorp Rimbocchio ligt op het laagste punt van de route en het is de bedoeling daar de bedding van de rivier Corsalone over te steken en dan aan de klim in het bos te beginnen. Het heeft de afgelopen dagen echter zoveel geregend dat dit niet meer mogelijk is zonder te zwemmen, en dat is toch iets teveel avontuur op de vroege morgen.

Gelukkig is er een alternatieve route beschreven voor deze situatie en die gaan we dan ook volgen.

Na een flinke klim over modderige en glibberige bospaden komen we in een oud en heilig bos, het Foreste Sacre.

Tijdens een korte pauze komt ineens het italiaanse stelletje van gisterenavond voorbij lopen. Later vertrokken, maar jong en snel, hè. Haha.

We zien er een man lopen die met een schijnwerper in een grot schijnt. Giuseppe, rond de 35, vertelt in goed duits dat hij gids is voor wandelingen in dit gebied. Volgende week komt er een groep duitsers en hij is de route aan het verkennen. in de grot, il Ghiacciaia, is het een stuk kouder en vroeger werden ze gebruikt als opslagplaats voor voedsel, vooral in de zomerperiode.

Iets verderop doemt een hoge kaarsrechte rotswand op met daar bovenop het klooster, het Santuario della Verna, onze slaapplaats voor vanavond.

Hier op de berg heeft Franciscus in 1224 zijn stigmata (de wonden van Jezus) ontvangen toen hij ziek en wanhopig hier verbleef. Voor vele mensen is het daarom een toeristische trekpleister en er worden dagwandelingen, met gids en overnachting, naar georganiseerd.

Buiten voor de basiliek hoort een man ons Nederlands praten en we raken in gesprek.

Guus (75?) vertelt dat hij in 2009 van huis uit, alleen, naar Rome is gelopen. Hij is nu met zijn vrouw Anneke op vakantie in Italië, met auto en caravan. Ze gaan langs plaatsen waar Guus in 2009 verbleef. Hij kan zo aan Anneke vertellen wat hij allemaal heeft meegemaakt in die tijd. Hij vindt het bijzonder om ook hier, bij het klooster, terug te zijn. Een erg lief en aardig stel die samen opnieuw het geluk hebben gevonden na het verlies van hun eerste partners. Ze gaan binnenkort, uitgesteld vanwege covid, ook voor de kerk trouwen. Prachtig toch!

Hij vertelt dat het Halleluja van Händel zowel in Assisi als in Rome gespeeld werd toen ze daar de baseliek in liepen. Deze muziek heeft een speciaal plekje in zijn hart gekregen. Dat geldt ook voor Cécile omdat haar vader deze Halleluja vroeger regelmatig heeft uitgevoerd met zijn Carmelkoor. Het brengt mooie herinneringen naar boven.

We schrijven ons in en het jonge italiaanse stel Lourenzo en Fiorenza, waar we gisteren samen bij aan tafel zaten, is er ook. Het is hun laatste wandeldag en ze zijn blij dat het een zonnige dag is geworden. Als we in de eetzaal een kopje koffie drinken, komt Michael binnen. Hij heeft een lange dag gelopen vandaag en is blij dat hij er is. Hij stond op het punt om op te geven als het vandaag opnieuw zou gaan regenen. Het lijkt erop dat het slechte weer even voorbij is, dus hij moet door, haha.

Op de slaapzaal kletsen we met Fabio, een jonge italiaan die in de Alpen woont en vandaag met de bus is gekomen. Morgen gaat beginnen en wil in 7 dagen in Assisi zijn en dient daarvoor elke dag meer dan 25km te lopen. Tsja, hij lijkt zeer sportief en hopelijk heeft hij ook nog tijd om te genieten onderweg.

Er staan 13 bedden in de slaapzaal, maar we slapen er maar met z'n zessen, omdat de covid regels niet meer toelaten op dit moment.

In het klooster kun je gemakkelijk verdwalen, het bevat een wirwar aan gangen en ruimtes. Om van onze slaapplaats naar de eetzaal te komen, moeten we eerst naar buiten, het is behoorlijk fris op 1250 meter, dan door donkere gangen en klooster-pleintjes, helemaal naar de achterkant van het klooster. In de eetzaal zijn we met ongeveer 40 personen, Michael komt gezellig bij ons zitten en hij vertelt dat hij zijn baan heeft opgezegd als vertegenwoordiger van grote printers bij bedrijven. Hij wordt eind oktober 50 jaar en wil terug zijn voor zijn feest. Hij wil dan ook iets anders met zijn leven. Hij wandelt nu om zijn gedachten op een rij te krijgen en te overdenken welke kant hij op wil. Erg knap dat hij dit doet, zoveel mensen zijn niet gelukkig in hun baan maar zitten vast in hun stramien. Zijn vader is met 58 jaar op werk met een regeling moeten stoppen, dat heeft hij nooit kunnen verwerken want werken was zijn grote hobby. Op 63 jarige leeftijd is hij overleden, zonder te kunnen genieten van zijn pensioen.