Een dag met zijn drieën

Paolo, de kunstenaar, heeft zijn best gedaan om een prima ontbijt klaar te maken en dat is uitstekend gelukt. Het ziet er ook smaakvol en gezellig uit, in het oude torentje van zijn huis. Er is koffie, thee, zelfs warme melk en jus d'orange. We hebben de keuze uit allerlei verpakte cakejes en broodjes en fruit. We proberen vandaag eens een keer koffie met melk maar het zal bij deze enige keer blijven, tjonge wat is dat vies als je altijd de koffie zwart drinkt. 

Als we net buiten lopen zien we Michael bij een groente en fruit winkeltje naar buiten komen. Hij loopt vandaag dezelfde route en we besluiten samen te lopen. 

De zon komt al goed door en na elk half uur lopen gaat er een kledingstuk uit. Eerst de trui, dan een shirt, en daarna de beenstukken. Michael kan goed kletsen, hij heeft in het buitenland, Amerka, gestudeerd en veel van de wereld gezien en vanalles ondernomen. Het risico op verkeerd lopen is dan groot en we nemen dan ook in de bossen van het reservaat Statale Poggio Rosso een verkeerde afslag. Na 500 meter komen we erachter; het had erger gekund. 

Halverwege de route steken we het kunstmatig aangelegde meer Lago artificiale di Montedoglio. De vorm van het meer is een kruis, maar dat zal toeval zijn. Sint Franciscus zal toch niet ook nog dit soort wonderen verrichten? 

In een klein, landelijk gelegen dorpje Santa Croce staat een vrouw buiten op het balkon. We vragen of er ergens een bar is met bier, koffie of cola. Nee helaas, maar we kunnen wel wat water uit de kraan buiten pakken. Daar moeten we het nog even mee doen en we lassen direct een pauze in op het trappetje bij het huis.

Onder de overkapping hangen grote bladeren te drogen. We hadden al planten met deze grote bladeren op de akkers zien staan en we vroegen ons af wat het waren. Nu viel het muntje, het moeten tabaksplanten zijn geweest.  

Op onze digitale route kaart staan vlaggetjes met bijzonderheden; zo ook een teken van een bierpul. Met dank aan de schrijvers, een perfect moment, want we zijn helemaal toe aan even zitten en wat drinken. We stellen wel het bier drinken uit, dat moet wachten totdat we op onze bestemming zijn. De route is nu vlak en dat is lekker na zoveel dagen klimmen en dalen. 

Onafhankelijk van elkaar hebben Michael en wij dezelfde B&B geboekt. Toevallig, maar er was ook niet zoveel keus.

Na vijf minuutjes wachten, nadat we onze gastheer Mario hebben gebeld, krijgen we allerlei informatie omtrent goede restaurants, we moeten beslist biefstuk van de grote toscaanse witte koe eten, en de historie van de plaats Sansepolcro. Er is verder ook veel te vertellen over deze oude historische, middeleeuws uitziende stad. Er zijn veel gildes, zoals het gilde van de vaandelzwaaiers en van de kruisboogschutters. Elk jaar zijn er wedstrijden kruisboogschieten.  

We frissen ons op en verkennen de Sansepolcro, nadat we ons verdiende biertje hebben genomen.

We zien een mooi standbeeld van een vrouw die aan het kantklossen is. We zijn verbaasd, zou hier de historie van het kantklossen liggen en niet in Zeeuws Vlaanderen, Texel of België?

Even verderop zien we dat de beroemde schilder Piero della Francesca, uit de 15de eeuw, hier geboren is. 'De wederopstanding van Jezus' is een van zijn belangrijkste kunstwerken en verder hangen zijn schilderijen over de hele wereld. 

Als we verder door het stadje lopen, ziet Cécile een heuse sportwinkel. Nico heeft al een tijdje een nieuw shirt nodig en een extra hemd. Het oude shirt is na ruim 90 keer met de hand wassen helemaal op. De zomerse zon heeft het gigantisch verkleurd en de gaten zitten erin door de gesp van de rugzak. Wij naar binnen. Ze hebben de perfecte lichtgewicht shirts en nog alles halve prijs ook. De verkoopster weet precies wat we nodig hebben. Nico helemaal blij. Michael koopt ook een shirt en stokken. Hij heeft veel last van zijn knieën, vooral na al het dalen en op advies van Nico is hij overstag. Eerst vond hij stokken maar niks. "Voor oudjes", zei hij, maar na een dag met ons meelopen en ze geleend te hebben van Cécile heeft hij het verschil gezien en gevoeld.

We gaan uit eten ter afscheid van Toscane, morgen lopen we Umbrië in en neemt Micheal we een andere route. Het eten en de wijn in het restaurant zijn heerlijk, de Tiramiso zo mogelijk nog lekkerder, maar wel prijzig. Het is laat als we in bed kruipen. De blog moet even wachten.