Rust in Montecasale én Ca'Matra

Het lijkt wel een maandagmorgen vandaag, we hebben allebei moeite met opstarten. Misschien komt het van de wijn of het te laat naar bed gaan, in ieder geval kunnen we een koffie en een broodje met pudding van de plaatselijke bar, die lekker vroeg open is, goed gebruiken. 

Cécile dacht even dat we de meeste klimmetjes achter de rug hadden en dat we, min of meer, door de vallei van de Tevere naar Assisi zouden lopen.

Ze heeft het echter mis. 

Via een flinke omweg gaan we richting Lama, en komen wéér op behoorlijk hoogte, maar we komen daardoor wel bij een klooster met een bijzondere historie.

Tijdens de best steile, gevaarlijke klim over smalle richels en schuine grote rotsblokken, waar we elkaar echt moeten helpen om erop te klauteren, komen we bij een T.-splitsing. 

Je kunt hier naar de Sacco Spicio, een 60 m. overhangend rots, om een kijkje te nemen waar Franciscus met een nachtegaal heeft gezongen, maar dat laten we voor wat het is en doen op de splitsing alleen even wat bezwete kleding uit en droge aan.

Sara, een deense, komt juist van 'boven' en gaat wél naar de overhangende rots.

Van een monnik, van het klooster had ze het advies gekregen om de rugzak op deze splitsing achter te laten en zonder even op en neer te lopen. Slim natuurlijk. 

Sara loopt de duitse versie van de via Francesco, van Florence naar Assisi. Een tocht met nog meer omwegen en klimmen en dalen dan wij doen. Ontzettend knap, en dat in je eentje!

Bijna 'boven' bij het kloostertje, zien we nog een caminoganger, Richard, uit Zwitserland. Hij loopt dezelfde weg als wij, van Florence tot Assisi. Hij vertelt dat wij de eerste wandelaars zijn die hij op zijn tocht is tegengekomen, en hij vindt het dan ook leuk om een praatje te maken. Hij woont aan de Rijn, daar waar hij ontspringt, en is ooit langs de Rijn naar Nederland gefietst. "Ik heb veel wandelervaring, zegt hij, "maar de sfeer, de stilte, de rust, de fibe", die hier is, ken ik van nergens anders" Hij wist niet precies hoe hij het uit moest drukken, maar later hebben wij het er samen nog over, en we snappen het wel. Het is ook de gedachte dat hier honderden jaren geleden al mensen, in deze oerbossen, hebben gebouwd, geleefd, gelovig zijn geweest en hebben gewerkt. 

In het kleine Eremo di Montecasale wonen

tegenwoordig nog enkele kapucijner-monniken, maar de overlevering wil dat Franciscus hier heeft geslapen en drie rovers bekeerde die later zijn opgenomen in zijn orde. Ze zijn daar overleden en in een nisje liggen schedels van twee van de drie rovers.

Een bezienswaardigheid is er ook het beeld van Franciscus die uitkijkt over de Apennijnen. 

Bij het klooster is het verder opvallend 'druk' met, ongeveer, tien Fransen. 

We horen dat ze ook wandelen naar Assisi en ze verdringen zich voor een stempel in het kerkje. Ze reageren vol bewondering als ze horen dat we lopen vanaf Sansepolcro, deze ochtend.

Later zien we ze rugzakjes uit een busje halen, daarom waren zij niet bezweet. Haha. Nog later zien we ze pauzeren bij de verderop gelegen ruïne, Abbadiaccia en als ze dan horen dat we vanaf huis lopen vinden ze dat helemaal geweldig. 

Ondertussen zijn we de grens van Toscane met Umbrië gepasseerd en als we weer een stukje verder zijn, komen we langs een oud kanton gebouw met een plakkaat met de naam Garibaldi erop. Een naam van een man die we hier vaak tegenkomen; hij vervulde een belangrijke rol bij de eenwording van het moderne Italië en heeft

op 27 juli 1849 op deze plek geslapen, lezen we. 

Na enkele kilometers op hoogte te hebben gelopen volgt de prettige afdaling naar Pitigliano, vlak voor Lama. Het is weer landelijk, met olijfbomen, druivenvelden en andere landbouwvelden en we hebben weer mooie uitzichten op de omliggende bergen.

We slapen ook landelijk, een klein stukje van de route af, bij Agriturismo Ca'Matra. 

Het plekje is totaal anders dan dat van de afgelopen dagen en weken, en overtreft onze verwachtingen. 

Een grote poort geeft toegang tot een keurig onderhouden landgoed. Er staan een paar, prachtig, gerestaureerde, oude boerderijen. Tenminste we denken dat ze gerestaureerd zijn, want er zijn zulke mooie en moderne materialen gebruikt.

Olivio en Morena, de eigenaren zijn er zelf niet, maar dochter Emma(29) neemt haar ouders voortreffelijk waar. Heel gastvrij en hartelijk laat ze ons, ons gedeelte van het huis zien en vraagt of we wat willen drinken of eten. "Oja...én, je moet een eindje door de tuin lopen om bij het zwembad te komen, maar daar mogen jullie ook gebruik van maken. Het water is wel vrij koud." 

Nico gaat douchen en Cécile zwemmen. Het water is ijskoud, maar als je 'erdoorheen' bent lekker, voor twee minuten!

Bij terugkomst worden we getrakteerd en geserveerd door Emma en haar zusje Catharina(14) op pasta, koffie en een kan water. Ze zijn allebei zulke schatten en bijna verlegen met onze complimenten.

Ze zullen de groeten doen aan hun ouders van Pieter Quelle, die dat aan ons gevraagd heeft te doen. 

'Eindelijk' hebben we een netwerk beschikbaar en wifi. Het abonnement van Cécile moest ook worden uitgebreid en nu kunnen we gelukkig weer fatsoenlijk Google gebruiken, de mail gebruiken voor een reservering, verhaaltjes schrijven en foto's oploaden. Dat gaan we dan in het zonnetje, naast het droogrek, doen.

Dan komt er een man (rond de 70 jaar) voorbij lopen. Nico denkt dat het Olivio is, maar aan Cécile vertelt hij, trots, dat hij de tuinman is. Samen met een tweede tuinman zorgt hij ervoor dat het hele terrein er picobello uitziet, ook de moestuin en het stuk bij het zwembad. Als hij weer voorbij komt lopen, geeft hij Nico een trosje blauwe en witte druiven, en Cécile het dubbele en zegt iets in de trend van, "bella, buona...." "Si, si", zegt Cécile omdat ze denkt dat het over de druiven gaat. 

Later komt hij er weer aan en krijgt Cécile pruimen (Nico ook wel, hoor) en zegt lachend: "Belle gambe, belle gambe." Cécile denkt nog steeds dat het over het fruit, de pruimen gaat en zegt maar weer: "Si, si.

Als we het later opzoeken blijkt dat hij onder andere zei: "Mooie benen en mooie jurk." Oh, wat een ouwe snoeperd. Hij was gewoon aan het charmeren, zoals Italianen dat kunnen.

"Kom maar weer dichter bij mij zitten," zegt Nico. Haha, we hebben wel gelachen! 

De 'meisjes' hebben voor ons bij het dichtstbijzijnde restaurant een plaatsje gereserveerd, zodat we 's avonds, na een kwartiertje lopen terecht kunnen bij een pizzeria. 

We genieten van de rode gloed van de ondergaande zon, van het lekkere eten en op de terugweg van de sterrenhemel. 

Op het platteland is nergens een lantaarnpaal te bekennen. De maan schijnt wat bij, maar verder is het in Italië dan vaak pikkedonker.

Een dag die wat moeilijk startte, eindigt toch weer heel fijn. 

Thanks.