.... en gelukkig weer code geel

Met zijn zessen op één kleine kamer. Wij kwamen gisteren als laatste binnen dus bleven de bovenste bedden, van vrij gammele stapelbedden, voor ons over. Ondanks een Calvados van 45%, een afzakkertje na de thee, helaas een mindere nacht maar gelukkig vandaag een minder lange trip. Na goede adviezen van de ervaringsdeskundige gastheer en droge spullen vertrekken we bijna allemaal tegelijk maar al snel zien wij de anderen niet meer. Het is een prachtige route door bos en met weinig asfalt. De onverharde weggetjes zijn soms erg modderig en glad dus we moeten goed oppassen dat we niet uitglijden. Dat is Pieter gebeurd, met rugzak en al, boem op de rug.
Weinig foto's want het is net zo'n "fijn" weer als gisteren. Regenbuien! Geen code oranje maar meer code geel. Kledingkeuze is nu lastig. Wat doe je onder de poncho aan? Te veel kleding met jas gaat zweten, vooral bergop, en maakt de binnenkant van de poncho ook nat en te weinig kleding is weer te koud. Na een uur regen is het dan ineens zonnig en warm, wat kun je blij zijn met de zon, en word je droog en kan alles weer uit. Vandaag was het twee keer zo. Net een uurtje droog, begint het gezeik weer opnieuw. Ach, we kunnen er tegen en we houden de body warm, Ruben!
We komen om 13.30 uur droog aan, op de sokken en schoenen na, op camping Le Relaise en we delen de mobile home met Tjalling, Pieter, die er al waren, en Theo, die 6km. verkeerd is gelopen en nog veel meer regen op zijn hoed heeft gekregen dan wij. Het is best een mooie natuurcamping vlak bij de stad Thiviers met leuke hoogteverschillen en een overdekt zwembadje en je zou hier in de zomer goed kunnen verblijven.
Verder vandaag: herhaaldelijk droogrek naar binnen en buiten, voeten-en schoenverzorging, blog bijwerken en met de kinderen appen, na dagen WiFi-loos te zijn geweest en nog wat kletsen. Van Tjalling weten we al dat hij erg sportief is en nu horen we dat Pieter een enorme wielrenliefhebber is, die vele zware klassiekers heeft weggetrapt waaronder Parijs-Roubaix en zelfs in Thailand 1200 km heeft gefietst in 2 weken. Nico is niet snel jaloers maar nu zit hij er toch dicht tegenaan!
Nu we het toch over fietsen hebben, geïnspireerd door een foto van de ballonkuiten van Ruben heeft Nico zijn benen aan een gedegen onderzoek onderworpen. En wat was de uitkomst? Geen ballonkuiten meer te vinden! De benen zijn getransformeerd van stevige fietsbenen in smalle pezige loopbenen als die van een jong reehert. Helaas met een mager gezichtje er bovenop van een oude bok. Haha. Daar moeten we het nu mee doen.
Pieter en Tjalling gaan niet mee eten en we zien ze helaas na terugkomst niet meer, maar horen doen we ze wel, zoals we inmiddels wel een beetje van hen gewend zijn. Tja, dat hoort er ook bij. Zij gaan morgen 40 kilometer maken, liggen vroeg op bed om ook vroeg te vertrekken.