Aftellen

Voor vandaag hebben we een ander plan verzonnen. Een banaan en yoghurtje op de kamer als voorafje. Dan staat Robin ook vroeg op om ons weg te brengen naar het eindpunt van gisteren, bij de fontein in Boente, waarna zij nog lekker een paar uurtjes naar bed kan in Arzua, voordat we daar samen ontbijten. Lynn en Robin hebben vandaag eigen plannen en gaan met deze hitte op zoek naar zwemwater bij watervallen. Wij hebben begrepen van de bewoners hier dat het ongekende weersomstandigheden zijn, waar deze hoek van Noord-Spanje nu mee te maken heeft. Na een paar uur lopen, door schattige boerendorpjes en talrijke beekdalen bereiken we dus weer Arzúa en genieten daar van bocadillos, pan con pasas en jus. Daarna vervolgen wij de Camino. We krijgen te maken met dubbele gevoelens. Het einde nadert. We beginnen nu af te tellen maar tegelijkertijd komt er dan een einde aan een prachtige tijd die we eigenlijk willen vasthouden. Eerst was het "onze" Camino vooral in België en Frankrijk. Daarna deelden we hem met meerderen, dat was wennen en na een paar dagen ook prima. Veel mensen ontmoet en gesproken die we ook steeds weer opnieuw tegen kwamen. De laatste dagen is het de Camino geworden, van iedereen. We merken dat we er niet meer zo op ziten te wachten om mensen aan te spreken of als we gevraagd worden, waar we vandaan komen, ons verhaal te doen. Velen lopen de laatste 100 kilometer met geen of een klein rugzakje en vopral de jongeren "rennen" ons voorbij. Het is duidelijk, iedereen doet en heeft zijn eigen Camino. We besluiten om bijna iedereen, die we passeren of die ons passeert, buen camino te blijven wensen en gewoon opgewekt te blijven, ook al wordt het "toeristischer' en meer commercieel. Langs de kant van de weg staan kraampjes met simpele pelgrimsstokken en souvenirs en er wordt een foto gemaakt die je voor 5 euro kunt kopen. Het is heerlijk dat de kinderen nog zijn gekomen om de overgang naar het normale leven alweer wat te verkleinen. Het einde nadert en we vinden het goed zo.
De weg blijft gelukkig wel prachtig, zoals de laatste dagen. Bloemen aan laurierstruiken? Het blad lijkt in ieder geval erop. We zien de eerste muilezel, met aanhangertje voor de hond, waarover we hadden gelezen. Sommige pelgrims doen de Camino op die manier, alleen gaan die beestjes niet harder dan 3 k/u. en kunnen ze erg eigenwijs zijn. Helaas weten we niet wie bij deze ezel hoorde.
Op terrasjes in Pedrouzo ontmoeten we enkele bekende, waaronder Renate, de sloveense, die we ruim 2 weken geleden voor het laatst zagen. We worden ook begroet door Jolanda van gisterenavond en ze zegt meteen tegen haar 6 tafelgenoten uit verschillende landen, "That is the dutch couple i told you about who started in the Netherlands." Het blijft vreemd dat er soms over gesproken wordt onderweg en dat we dat dan zo terug horen. Nog even kletsen en dan verder want daar zitten Robin en Lynn al te wachten en de sangria en biertjes die we nuttigen gutsen er aan alle kanten gelijk weer uit. Douchen en een siesta op twee aparte slaapkamers met eigen badkamer deze keer is lekker luxe.
We hebben een gezellig avondje met de stoere signorita die ons bedient. Ze is schijnboos als Nico haar de eerste keer aanspreekt met signora en daarna ook als onze spaanse uitspraak niet juist is. Dus voortdurend. Haha. Niet zo slim van ons om paella te kiezen als secundo plato want dat wordt geserveerd op die gloeiend hete paella-pannen, maarja. Na nog even op de bedden bij paps en mams te chillen sluiten we weer een fijne dag af.