Dag allemaal

Nog even... terugblikken op gisteren en vandaag echt afsluiten
Gisteren, de aankomst in Santiago, is inderdaad een gekke dag geworden. We hadden verwacht veel bekenden weer te zien, maar dat was alleen het geval met Dieneke en Clarissa, moeder en dochter uit Mijdrecht. We feliciteren elkaar hartelijk en onder het genot van sangria vertellen ze dat ze vroeg genoeg gearriveerd waren om de H. Mis bij te wonen, en het wierookvat ging!
Nadat we onszelf ontdaan hadden van de rugzak wilden we in de pelgrimsoffice de Compostela, het officiële pelgrimscertificaat, gaan halen en de treintickets regelen, alleen zat het een en ander een beetje tegen. Een wachtrij van meer dan een uur voor het diploma vonden we te lang en we besloten regelmatig langs te lopen voor een gunstiger tijdstip waarop de rij hopelijk minder lang zou zijn. Dan wachten voor de treintickets! Er stond een rijtje van 6 mensen maar na een half uur wachten, een zuchtend en steunend meisje achter het bureau en nog steeds 6 mensen voor ons, bleek internet eruit te liggen. Daarna werden er mensen enorm traag geholpen, moest een ticket geannuleerd worden omdat het meisje de verkeerde reisdatum had ingevuld en kroop er een idioot voor. Grote consternatie natuurlijk. "Wat heb jij op de camino geleerd?", werd er gevraagd waarna hij stevig wegbeende en een bevriende medepelgrim voor hem het kaartje liet betalen. Na twee uur waren wij aan de beurt. Hè, hè, eindelijk. Echter, internet viel weer uit en het bureau sloot. Ach, we laten ons niet meer gek maken. We zijn lekker een hapje gaan eten en daarna in 20 minuutjes naar het station gelopen want we willen het liefst toch rustig aan, relaxed, met de trein terug naar huis. De bussen rijden trouwens niet in verband met een staking, dus mensen die met de bus naar fisterra wilden of naar huis, zitten hier 2 dagen vast.
Na informatie te hebben ingewonnen op het station bleek de beste optie 21 juni via Barcelona(12 uur) naar Parijs te zijn. Ook hier bij het loket een lange rij en een "erg coöperatieve" ambtenaar, maar om 19.30 hadden we alles geregeld. De Compostela ook, want tegen sluitingstijd was de wachttijd op het pelgrims bureau geslonken tot 5 minuten. We hebben voordat we terugkeerden naar ons hostel nog wat door enkele toeristische straatjes in het echt mooie Santiago gelopen met het idee om vandaag wat te bezichtigen, de mis in de kathedraal bij te wonen en hopelijk nog wat bekenden te zien.

Vandaag beginnen we met ontbijt bij de straat richting pelgrims poort. We zien hier de een na de andere pelgrim de laatste loodjes afleggen en heel soms kennen we er een van gezicht. Ongelofelijk dat het maar door gaat, dag in dag uit. Nico is van de statistieken en leest op Google dat er vorig jaar ca.260.000 pelgrims Santiago de Compostela hebben bereikt, te voet, te paard of op de fiets.
Als we opnieuw omhoog lopen, richting de kathedraal zien we Mark en zijn zoon Railly, die overgekomen is vanuit Francisco. Wat geweldig vinden we dat! We omhelzen en feliciteren elkaar en het is zo leuk dat we in ieder geval hén treffen. Zij hebben de laatste kilometers samen gelopen en hebben in tegenstelling tot hun aanvankelijke plan gisteren en niet in die vreselijk saaie massa Albergue geslapen, maar zijn de laatste 5 km. doorgelopen. Het is goed te zien dat beiden trots zijn op elkaar en enkele verhalen worden aan Railly verteld. Dan komt Chayenne onder de arcade voorbij. Wat leuk en wat heeft zij een andere uitstraling dan de eerste keer dat we haar zagen. Misschien hebben onze gesprekken haar wel meer rust gegeven. Felicitaties ook voor haar, maar zij gaat door naar Fisterra.
We lopen bijtijds samen met Mark en Railly de kathedraal in om een mooi plekje te zoeken voor de ceremonie. Mark weet dat we in de zijbeuk moeten gaan zitten want áls het wierookvat gebruikt wordt gaat hij dwars door de kerk. De pelgrimsmis wordt dagelijks om 12.00u gehouden en de kerk zit ook vandaag helemaal vol. We schatten 700 mensen.
We kunnen de mis in het spaans en de latijnse liturgie een beetje volgen, maar we genieten vooral van de mooie zang van een non. Tijdens het te communie gaan zien we bekenden, Marnix, Frank, Georgia, Sammie en Maria. Geweldig. Dit is ook het moment waarbij we onze gedachten alle kanten op vliegen. Ze gaan naar onze familie, vrienden en kennissen, zieken en overleden naasten, naar dankbaarheid en een geluksgevoel dat we dit avontuur hebben mogen en kunnen beleven en naar elkaar.
Mark straalt van geluk als de "swingers" richting het zware touw lopen waarmee het wierookvat in beweging moet worden gebracht. "Are they going to do it!", vraagt hij nog vertwijfeld en roept dan helemaal happy, "YES" , als ze met 7 man ritmisch aan het touw trekken en het vat van de ene zijbeuk naar de andere kant laten schommelen, over de hoofden van de pelgrims. We zijn getuige van een ietwat commerciëel geworden ritueel maar voor ons is het indrukwekkend, zeker ook door het luid klinkende orgelspel en de prachtig zingende non. Mark stoot ons aan en ook bij hem wordt een traantje weggeveegd.
Een mooiere afsluiting hadden we niet kunnen wensen. Na afloop omhelst en feliciteert iedereen elkaar en op het kerkplein, aan de noordkant, praten we na en zien we nog meer bekenden.
De middag gebruiken we om souveniertje te kopen en om in het park te picknicken en te niksen. Heerlijk, lekker napraten en we hebben het gezellige vooruitzicht om 's avonds met Marnix te eten. Hoe toevallig kan het zijn dat we daarvoor onze lieve belgische medepelgrims Gilbèrt en Hugo ontmoeten, na het eten Mark en Railly nogmaals treffen en onze "jonge" medepelgrims, zoals oa. Rebecca, David, Alexandra en Theresia weer zien, bij een laatste keer over het kerkplein vóór de kathedraal lopen. Enthousiasme en hartelijkheid alom en natuurlijk de knuffel en felicitaties. Zij genieten van hun behaalde prestatie, van muziek, wijn en elkaar. De uitnodiging om erbij te komen zitten moeten we helaas afslaan. Het is inmiddels laat en morgenvroeg moeten we op tijd op voor de trein naar Barcelona.

We zijn nu op weg naar huis en dit was onze laatste blog over het avontuur, onze camino.
We hebben met plezier geschreven over de dagen dat we onderweg zijn geweest en bovenal over de ontmoetingen met al die bijzondere mensen die klaarstaan voor pelgrims of zelf pelgrim zijn. Het zijn veelvuldig persoonlijke verhalen geworden en dat maakt de Camino ook zo bijzonder. Het gaat niet over afstand of wedstrijd maar over het onderweg zijn.
Alle lieve reacties, op welke manier dan ook, die we van jullie teruggekregen hebben, betekenen veel voor ons. Dank jullie wel daarvoor. Het heeft ons gesterkt om door te gaan en door te schrijven.
We gaan jullie hopelijk snel weer zien.

Cécile en Nico