Nieuwe schoenen

06.20 uur gaan de lampen op de slaapzaal aan en 10 minuten later horen we de stemmen van het gezang van de paters vanuit de kerk onze kant op komen. Nico is echter al lang wakker gemaakt. Half 6 begint de buurman van Cécile, volgens Nico, te rommelen en als Cécile om 6 uur wakker wordt is hij al vertrokken. Van de 10 kamergenoten zijn er 8 ook heel vroeg op en wij komen "pas" om half 7 ons bed uit. Onze routine en het licht zorgt ervoor dat we netjes om 7 uur aan tafel kunnen ontbijten en een half uur later zijn we na een hartelijk afscheid, ook van José die gisteren nog zo streng was, alweer op pad.
We gaan verschillende keren zeer oude pelgrims bruggen over, welke in de desbetreffende stadjes in de middeleeuwen al rijkdom brachten en komen zo in het mooie Pamplona. Wat een leuk stadje met mooie huizen en winkels in smalle straatjes en welbekend van de jaarlijkse stierenrace waarbij de bulls door de straten achter de jonge en overmoedige mannen aanrennen en eindigen in de Arena del Torres.. We nemen lekker de tijd om de Arena, de cathedraal en de citadel te bezichtigen en terrasjes te pakken, maar ook om nieuwe schoenen te kopen voor Nico. De oude waren echt finito en hij heeft ze dan ook gelijk in de winkel achtergelaten. We hebben trouwens gisteren een man gezien die op blote voeten de camino loopt. Respect. Auw, over die paden met losse keien en grind! "Dat kan ook nog, Nico", zegt Cécile. Vanaf het centrum van Pamplona lopen we langs een stadspark en verlaten de stad via de ruime universiteitscampus. Er volgt een mooie route met veel groene gewassen in een uitgestrekt landschap en in de verte zien we her en der kleine dorpjes met veelal witte huizen en rode daken liggen. We zitten nog in de uitlopers van de Pyreneeën, dus er volgen nog redelijk wat afdalingen en klimmetjes die ons goed af gaan. Op deze manier zijn de nieuwe schoenen hopelijk snel ingelopen. Zagen we, toen we in Pamplona waren nog redelijk veel pelgrims, waaronder enkele bekende gezichten, nu niet meer. We vinden het goed zo. Gezellig dat je af en toe iemand tegenkomt maar verder weer heerlijk rustig. We horen wel, in het plaatsje vóór onze eindbestemming waar we eventueel hadden willen blijven, van een ouder Nieuw-Zeelands echtpaar dat er daar geen slaapplaats meer te krijgen is. Toch maar even bellen naar ons plaatsje en Arma, de eigenaresse houdt in Alberque de Perdón een kamer voor ons vast, tot 6 uur. Het komt weer allemaal goed. In Uterga treffen we een familie-herberg dat gerund wordt met nederlandse efficiëntie. Alles wordt handig en vlot geregeld. Betalen, stempel en eten. We moeten gelijk opgeven wat we willen eten vanavond, gemakkelijk voor de kok, de moeder van Arma. De accomodatie doet denken aan een lodge aan zee, en buiten staan ligstoelen en schuifoverkappingen van stof. Na de standaard bezigheden bij aankomst gaan we daar aan onze welverdiende wijn en bier.
's Avonds laat, als we al bijna slapen wordt er nog even op de deur geklopt en komt Arma ons ontbijt-pakketje brengen. Dat waren we vergeten. Er wordt hier gewoonlijk door de pelgrims schijnbaar niet ontbeten omdat ze al héél vroeg vertrekken en deze albergue pas vanaf 8.30 uur ontbijt aanbiedt. Dat vinden wij ook te laat, maar we hebben het dus zo op kunnen lossen. Koffie kunnen we morgenvroeg buiten uit een automaat pakken. Welterusten