Hemelvaart

Hotel Christina midden in het centrum van Estella wordt "gerund" door een oude vrouw, genaamd Christina. De ontmoeting met haar en haar man was weer een klein feestje die grote glimlachen op onze gezichten toverden. Met keukenschort aan opende ze, na een paar minuten, op de eerste verdieping de deur van het hotel, een etage in een groot pand met verschillende kleine kamers. Je zou denken dat ze zelf in een verzorgingshuis hoort want ze schuifelde, voetje voor voetje, om ons voor te gaan naar onze kamer en de prijzen waren ook niet meer van deze tijd. Ze ratelde spaans, waar we wel iets van begrepen maar niet veel, maar ze keek er steeds heel vrolijk bij en ze bedoelde het echt goed. Een schatje en heel zorgzaam. Als we willen betalen moesten we haar zoeken en we vonden haar samen met haar man in hun kleine woonkamer, op dezelfde etage, samen op de bank.
In spanje komt het leven 's middags na 5 uur weer op gang en het was een genot, gisteren, om op de plaza op een terrasje te zitten met het mooie weer en alles af te kijken. Iedereen is, en alles gebeurt op de plaza. Kinderen spelen voetbal en skeeleren, oudere jongeren staan in groepjes te kletsen en de terrasjes zitten vol, maar... de dag voor hemelvaart maken de Spanjaarden het laat met veel gezelligheid én..... ze beginnen de volgende ochtend vroeg, om half zes te zingen in verband met Hemelvaart. Zoals wij dauwtrappen kennen, lopen hier jongeren met spaanse gitaar en koeienbel luidkeels te zingen door de straten. We wilden vroeg vertrekken, maar niet zó vroeg.
We hebben leuke ontmoetingen onderweg. Het is leuk dat we regelmatig dezelfde mensen zien soms is het dan zo'n hartelijk weerzien dat we een poosje samen oplopen, ervaringen en verhalen delen en elkaar helpen met het vinden van een slaapplaats. In Arcos willen we een keer de kerk voorbij lopen maar we worden door een spanjaard bijna gedwongen om erbinnen te gaan omdat hij zo mooi zou zijn. "Ach we hebben er al zoveel gezien", zeggen we, maar we doen het toch maar. En hij was inderdaad toch wel echt bijzonder, met veel barok, goud en verder volledig beschilderd. "En?" , vraagt de Spanjaard als we naar buiten komen.
Lachen, duimen omhoog en weer verder.
De bermen langs de route staan opvallend mooi in bloei. We herkennen sommig soorten wel maar de namen weten is andere koek. In ieder geval staan er veel klaprozen, distels, margrieten, allerlei klokjes en lelies. De gele brem doet het ook goed. De geuren zijn heerlijk, als je hier loopt heb je geen parfum nodig. Het shirtje een keer langs de brem strijken zou wonderen doen!
We lopen John(65) voorbij en vragen of alles goed gaat. Hij zegt van wel maar Cécile ziet dat hij het erg zwaar heeft in de hitte. Later ontmoeten we hem weer bij een tienda, (klein winkeltje/barretje) dat helaas gesloten is, en we waren zo toe aan iets te eten. Samen in de schaduw onze biscuits gedeeld en in het gesprek hoor je dan dat hij een halve mexicaan is, wonende in California en gepensioneerd scheikundeleraar/biochemicus. Het is steeds zo leuk. Er is altijd wat te bepraten en te leren. Hij geeft ook toe dat het pittig is vandaag, maar het feit dat iemand vraagt hoe het gaat is alweer fijn, zegt ie. We spreken af om vanavond elkaar te ontmoeten en een pilsje te pakken.
We hoeven nog maar een paar kilometer naar het volgende dorpje, waar we al wat gereserveerd hebben. Bij het eerste het beste hotel dat we passeren staat een "propper" ons naar binnen te lokken en we trappen er graag in want wat we gereserveerd hadden was iets met veel personen op een kamer en hier slapen we, voor maar twee tientjes meer, met zijn tweetjes op een kamer en is er een zwembad. Het is een nieuw hotel en staat nog niet in de boekjes.
Aan tafel zitten we met Tine, de deense, Alexandra en nog twee duitse meiden. Het is sneu maar het wordt een "afval-diner". De ene duitse (ca. 23) vraagt al na de primera, het voorgerecht, of ze geëxcuseerd is omdat ze heel erg moe is. Ze lijkt niet goed voorbereid op de Camino. Ze is gestart met 19 kilo! in haar rugzak en heeft al 4 kilo teruggestuurd naar huis.15kg. lijkt ons nog veel te veel voor het tengere meisje, en waarschijnlijk is ze is er gewoon ziek van. Na de secundo plato, hoofdgerecht, trekt Alexandra helemaal wit weg Ze heeft last van de darmen en gaat ook vlug van tafel. Nico vraagt aan de anderen of ze het verhaal van de tien beertjes of tien kleine negertjes kennen, maar dat grapje snapt niemand. Ach, wij zijn ook moe, maken geen wandelingetje meer en kruipen niet onder de wol, maar op het laken liggen om te proberen de slaap te pakken te krijgen. Buen Camino!