Van loodzwaar naar vederlicht

We starten vroeg, zonder ontbijt, in verband met de warmte en de kans op een mooie zonsopgang, maar we zijn allebei niet vooruit te branden. Het lijkt wel alsof de warmte van de afgelopen dagen en het drukkende weer van vanochtend nu invloed op ons heeft, of het is de wijn die naar onze benen is gezakt want die voelen super zwaar. Wat een raar gevoel. We hebben het nu allebei tegelijk en eigenlijk helemaal nog niet eerder gehad. Daarom besluiten we om de eerste stop maar snel te nemen. Tijdens het opeten van ons meegebrachte broodje, helaas zonder koffie, zien we bekende gezichten voorbij komen waaronder Tine, die aarzelt maar toch maar verder loopt. Tjonge, wat een klein broodje en een banaan niet met je kan doen. Blijkbaar moeten wij gewoon ontbijten want na de pauze lopen we als een tierelier. We genieten van het landschap, de wijnvelden waar de Rioja vandaan komt, de verschillende kleuren in de berm en graanvelden, van groen tot geel tot wit, en de bergen. Wat een prachtige vergezichten weer.
De rest van de dag lopen we wel samen met Tine, nadat we in Navarette elkaar weer tegengekomen zijn, en nu vliegen we met zijn drietjes helemaal over de paden. Het lijkt of we elkaar na gisteren al jaren kennen en praten de hele tocht vol. Ze is geen fysiotherapeute, zoals we, enkele dagen geleden in Uterga, dachten omdat ze daar aan het masseren was, maar ze doceert communicatie op de universiteit van Kopenhagen. Vorig jaar heeft ze een week alleen gelopen zonder haar man en kinderen en dat is zo goed bevallen dat ze het dit jaar weer doet. "De Camino is uiterst geschikt om over dingen na te denken en plannen te maken", zegt ze, en zo ervaren wij dat natuurlijk ook steeds.
In Najèra aangekomen gaan we op zoek naar een slaapplaats en dat zal moeilijk worden deze keer omdat het voor de meeste pelgrims, wat afstand betreft, dit plaatsje het beste uitkomt, dus druk. We staan een uur te wachten voor een alberque als uiteindelijk een slimme vogel gaat tellen hoeveel bedden bezet zijn en tot de conclusie komt dat het vol is. Minstens 15 wachtenden waaronder wij kunnen op zoek naar een ander onderkomen. Het wordt een survival of the fittest en dat is minder leuk.
Tine en wij gaan samen op zoek en in een hotel horen we, na lang rekenen door de receptioniste en haar moeder, dat er geen plaats is op een hotelkamer maar dat we terecht kunnen in een soort appartement, helemaal voor ons drie alleen. Hij is meer dan perfect en we zijn erg blij. Hoe is het mogelijk?
Najèra, gelegen aan de rivier de Najerillo, was vroeger hét centrum van de streek Navarro en hier hadden de koningen hun residentie. Via de kerk van het oude monastrie komen we bij de grot waar de mausoleums staan van de koningen en hun familieleden, zelfs nog uit de 11de eeuw. Een mooi en indrukwekkend museum. Na de bezichtiging hiervan gaan we terug naar de plaza en halen Alexandra, Tine en Nicolai op, om eerst boodschappen te doen voor morgen en daarna te gaan eten aan de kade bij de rivier. Het is er erg gezellig en zoals we inmiddels gewend zijn van de spanjaarden, is iedereen van jong tot oud buiten, maar het is ook zaterdagavond. Het lijkt feest te zijn op het de grasstrook voor de kade, met barbecue, muziek en wijn. Het wordt een latertje. Als we zelf terug zijn in ons appartement aan de overkant van de rivier horen we het geroezemoes op de achtergrond. Lekker om bij in slaap te vallen.