Naar de Sint Jan en verder....

Goed uitgerust opgestaan. We hebben er zin in.

Bij vertrek maar gelijk de regenbroeken aan gedaan, vanwege de slechte weersvoorspelling. Da's niet echt fijn en helemaal niet als het niet regent, want het broeit snel. Waar we echter bang voor waren, hele dag regen, blijkt een redelijk perfecte wandeldag te zijn geworden.

Cécile heeft helaas haar eerste blaar, onder de bal van de voet, en in het bushokje van Rosmalen, tijdens de eerste pauze wordt die verzorgd met compeed.

Omdat we nog niet op de officiële pelgrimsroute zitten moeten we een beetje de mooiste route zoeken naar Den Bosch zoeken. We komen via de saaie provinciale weg, wel onder de bomen, langs een grote nieuwbouwwijk waarvan we weten dat Kim(vriendinnetje van Lynn) er woont, maar we hebben haar niet gezien.

Na de pauze lopen we het kanaalpark in, bij Rosmalen. Een prachtig groot natuurgebied, waar we allerlei soorten vogels zien en horen. Blijkbaar ook een leerzaam gebied, want we komen een groepje middelbare scholieren tegen die met hun biologie leraar veld-onderzoek doen. Mooi toch?

Na een poosje lopen langs het Maximakanaal, dat boven Den Bosch loopt, moeten we even de weg vragen. Dit kan aan een man die op zijn rollator zit te genieten van de omgeving.

"Waar gaan jullie naartoe dan en waar komen jullie vandaan. Oh, van Beneden-Leeuwen, dat ken ik wel van die overdekte markt en een scheepsbouwer. Oh, gaan jullie naar Rome? Ga je intreden?"

"Haha, ja", zeg Cecile en wijzend naar Nico, "en hij brengt me weg."

"En dan krijg je een kapje op je hoofd. Zonde van die mooie haren".

De aardige oude man heeft duidelijk behoefte aan een praatje en vertelt in een klein half uurtje over zichzelf.

"Ik ben 95 jaar en het was niet allemaal even leuk wat ik heb meegemaakt. Oh ja, jazeker, de oorlog meegemaakt.

Ik heb met de rug tegen de muur gestaan. Een Duitser notabene heeft mij gered.

Ik ben jaren bij de brandweer geweest en heb meegemaakt dat er in een jaar tijd 18 zelfmoorden zijn gepleegd. Mensen voor de trein, verschrikkelijk. Het staat nog op mijn netvlies".

Hij verteld met regelmatig tranen in de ogen.

Later verteld hij, meneer Ties van Grinsven, nog meer over zijn leven in de oorlog.

Cécile herkent het wel van haar werk; oude mensen vaak denken aan hun verleden. Ties geeft ook aan dat hij er steeds vaker niet van kan slapen.

"Er was een Duits vliegtuig bij ons op het erf neergestort. Er waren 2 piloten dood, daar heb ik de pistolen van gepakt en aan de ondergrondse gegeven, en er was één gewonde piloot met zijn been eraf. Bij hem heb ik ook zijn pistool gepakt en daarna mijn zwager gehaald. Die was hospik en hij heeft hem gered door zijn been af te binden.

Mijn vader had op de deel van onze boerderij een muurtje extra gebouwd zodat er onderduikers konden 'wonen'. Op het einde van de oorlog bleek dat één van die mannen een Duitser was. Hij werd direct gevangen genomen en naar kamp Vught gebracht. Hij heeft maar 3 dagen vast gezeten want we hebben hem vrij kunnen krijgen omdat het een goede Duitser was. Hij is later op de begrafenis geweest van mijn moeder.

Toen de oorlog voorbij was waren we zo blij en feliciteerden we elkaar omdat we de oorlog overleefd hadden, dachten we. We stonden met z'n achten bij elkaar toen er een granaat ons groepje trof. Drie Engelsen overleden, bij een nicht van mij was het halve gezicht weg en een ander nichtje kreeg een granaatscherf in haar been. En daar stond ik; ik was de enige die niks mankeerde.

Mijn vrouw leeft nog gelukkig en die is 92. Ze is even in het ziekenhuis geweest maar is toch weer aan het opkrabbelen gegaan en ze mocht weer thuis komen wonen met behulp van thuiszorg".

Pffft. Kijk, daar doen wij verpleegsters het voor, maar tjeetje, wat een verhalen.

Vlak voordat we op het marktplein komen krijgen we te maken met een enorme stortbui. Gelukkig is er nét een portiek om te schuilen.

Ingrid en Geertje uit België blijken een week voor ons uit te lopen. Dat vertelde Ineke, een aardige mevrouw in de Sint-Jan, die bij de informatie balie stond en die ons de officiële eerste stempel in onze pelgrimspassen gaf. Zij wil ons gaan volgen.

Hier natuurlijk een kaarsje opgestoken.

Tegenover de Sint-Jan de tijd genomen voor een goede lunch, dat wandelen vreet energie.

Vervolgens zijn we de bordjes van de LAW route van het Pelgrimspad gaan volgen richting Vught. Een mooie route langs de Zuidwal van Den Bosch.

We zijn lekker op tijd bij ons adresje van Vrienden op de Fiets, waar we gelukkig direct terecht konden (was eigenlijk vanaf 17.00 u.).

Het is een prima plekje bij Marie-José, een lerares economie, die haar schuurtje tot een compleet appartement heeft verbouwd. Ze heeft niet veel tijd; ze is druk met examens economie , tweede tijdvak, nakijken.

Vinden wij niet erg want de beentjes van Cécile en Nico willen graag weer omhoog.