Hoe natter hoe beter

We zijn vannacht een keertje wakker geworden van het flinke onweer en van het luidruchtig Brabants uitgaansvolk, ja de Brabantse nachten zijn hier inderdaad lang, maar verder heerlijk geslapen op wederom perfecte matrassen.

Beneden is de ontbijttafel gedekt en we laten het ons prima smaken, zeker de scrummbled eggs. Er liggen boterhamzakjes om een lunchpakket mee te nemen. Fantastisch.

We gaan weer verder met kletsen waar we gisteren eindigden, over het wandelen en hun huis, welke ze vaak als overnachtingsplek beschikbaar hebben gesteld.

Het blijkt dat Riet van Laake en Guus Wesselink hier ook vaker hebben gelogeerd. Zij hebben in hun boek 'Vier vrije voeten' over hun voetreis naar Rome geschreven. Op de boekenmarkt bij de abdij van Berne hebben we begin juni Riet zeer toevallig ontmoet. 

Haha, we praatten over Riet en Guus alsof we ze al jaren kennen.

"Hoe natter hoe beter". Dat willen we natuurlijk niet wat het weer betreft maar dat is wel het motto van 'de Landschotse heide'. Een groot heide- en vennengebied waar we de eerste zes, zeven kilometer doorheen wandelen.

Heerlijk ruimtelijk en rustig. Niet doorvertellen aan de Randstad hè.

Vlak voor Vessem eindigt het Pelgrimspad voor ons. Wij gaan hier de via Monastica volgen die tot Reims loopt. We zitten even op een bankje een boterham te eten en wie komt daar aan met een big smile? Loes! Net iets later dan wij is ze vertrokken vanmorgen. We hadden op een zandpad onderweg al een groet voor haar achtergelaten en die had ze gezien en daarvan weer een foto gemaakt en via de App doorgestuurd. "Ik werd helemaal blij van jullie groet. Je wordt sowieso zo blij van kleine dingetjes", zei ze. Ja dat is onderdeel van de camino.

Nu dan definitief afscheid genomen, want Loes blijft het Pelgrimspad volgen richting Maastricht.

Onze weg volgt de meanderende stroom van "de Kleine Beerze". We lopen zo'n 7 km over de drassige paden en natte oevers. De rivier is in het verleden "rechtgetrokken" maar snel is niet altijd beter. Dus nu wordt de rivier gehermeanderd. Voor de mensen die scrabble spelen lijkt ons dit een prachtig woord. De bordjes op de route zijn nu zeer spaarzaam aanwezig, misschien ook gehermeanderd? Gelukkig hebben we een digitale versie op de mobiel.

Mooi op tijd zijn we op ons plekje in Duizel

Gastheer Ton toont ons de kamer. "Ja mijn vrouw is gisteren gevallen met de fiets, want zij doet dit altijd". Gisteren een gebroken heup en nu een valpartij.

Hopelijk zijn we geen onheilbrengers.

Na een douchen en bijkomen van de dag op pad voor wat warm eten. We slagen bij een cafetaria. Tip van Nico: in Duizel altijd de kleine portie frites nemen, de grote is voor wel 3 personen.

Als we terug zijn drinken we in de achtertuin met Ton en Truus nog een bakkie koffie. Truus met haar knie omhoog een koude compressen erop. "Ze heeft al alle 4 de ledematen gebroken gehad" zegt Ton. Wel echt pech gehad, voetballen in de tuin met kleinzoon Jack en op de bal gestapt. Pols een knie tegelijk gebroken. Ze zijn al dik in de zeventig, met prachtige hobby's .

Nadat Ton complete keukens, tuinbanken en stoelen heeft gemaakt is hij gestopt met houtbewerken en is hij gaan fotograferen. In de kamer hangen foto's die mensen prikkelen tot nadenken. Aan de wand in de garage hangen nog veel meer composities van op het eerste oog "normale" foto's. "Ik moet wel mijn fantasie er in kwijt kunnen", zegt Ton. En dat is zeker gelukt. 

"Morgen zijn er geen winkels", zegt Truus. "Jullie lopen de hele dag op de Cartierheide. Ton maak jij wat extra's bij het ontbijt voor onderweg"?

Onze armen en benen zien er niet meer uit. We lopen de laatste 2 dagen door natuurgebieden met veel water. De muggen en steekvliegen hebben ons goed te pakken gehad. Dan is het wel heel fijn als er een flesje "prikweg" op de badkamer staat.