Voorbij Tongerlo

Het eerste wat we tot nu toe gedaan hebben voordat we op bed gaan liggen is de dekbedden uit hun hoezen halen, we vinden het anders veels te warm, en ook in Geel was het daardoor lekker slapen in het mooie huis van Tinne.

Het gesprek aan het ontbijt gaat verder waar we gisteravond gebleven zijn. Fijn om te horen dat ze na een flinke burn out nu relaxed kan zijn en er door het 'niks moeten gevoel', zin heeft in tuinieren en er tijd is voor creativiteit, massages geven en de natuur.

Tinne biedt aan om ons met de auto op de juiste route te zetten maar dat vinden we helemaal niet nodig.

Ze fiets dan maar een stukje met ons mee om ons de kortste weg te wijzen, terug naar de route.

Volgens ons zou ze graag met ons mee wandelen en het liefst helemaal mee naar Rome.

Het pad dat we lopen is niet heel spannend.

De Monastica, zoals dit pelgrimspad naar Reims heet, maakt vaak een omweg omdat hij dan langs een bezienswaardige kerk loopt, maar ze zijn altijd dicht. Soms vragen we ons wel eens af of die 500 meter omweg wel de moeite waard was,  maarja, het hoort nu eenmaal bij 'de Weg'.

Soms lopen we ook wel weer over een lief bospaadje of landweggetje dat helemaal overdekt is met groen en dan kijken we elkaar als vanzelf aan. We noemen dat onze vrijerspaadjes en dan kan een kus natuurlijk niet uitblijven, ;)

Wat zeker wel de moeite waard was, is de prachtige abdij van Tongerlo, gebouwd in de 12de eeuw en betrokken geweest bij veel oorlogen en belegeringen, waardoor het ook regelmatig van eigenaar is verwisseld.

We hebben getracht hier vorige week een overnachtingsplaats te regelen, hetgeen mogelijk zou moeten zijn volgens ons routeboekje, maar helaas kregen we van een zuster Norbertijn als antwoord op onze mail dat je er persé 2 nachten moest blijven slapen.

Op de tweede mail, met de opmerking dat we het pelgrimspad lopen en dat we dóór wilden, hebben we niet eens meer antwoord gehad.

Deze ongastvrijheid hebben we nog nooit eerder ervaren en we besluiten om het door te geven aan de makers van het boekje, zodat ze het logeeradres eruit kunnen halen.

We hebben wel een stempel gevraagd én gekregen voor in onze pelgrimspas.

Van het aardige patertje dat de stempels gaf, hoorden we dat er in het gastenverblijf sowieso geen lopers meer mochten blijven slapen. Waarschijnlijk dan alleen nog maar mensen die in retraite gaan?

We lopen vandaag verder langs de kleine en grote Nete, en komen langs het stadhuis van Westerlo, welke gehuisvest is in een schitterend kasteel.

Een volgend kasteel, het kasteel van Merode, ligt helaas helemaal verscholen en we hadden geen zin om daarvoor om te lopen.

Het lopen gaat trouwens goed, gelukkig.

We houden ons overal aan (Wilma en Toine), alleen was de afstand een paar kilometer verder dan dat we gedacht hadden. Toch een krappe 20.

Onze slaapplaats is in de B&B van Walter, Zinnen en Minnen genaamd, in Herselt.

Het is in één woord fantastisch. Een moderne boerderij met manege, met paarden in de achtertuin, die je vanuit je accomodatie ziet. Overal zitjes in de tuin en picknicktafels om te ontbijten, dineren of om zomaar te chillen in de (ondergaande) zon.

Walter, een manusje van alles die hier de hele mikmak runt, maakt voor ons heerlijke biologische lasagne, terwijl hij ondertussen ook een vismaaltijd voor de andere 3 gasten maakt, de paarden verzorgd en zijn lieve hond Wietse roept om te komen eten.

We zijn best moe en maken het niet laat.

Tot morgen