Flaneren langs de Meuse

Vannacht durfden we niet teveel (bij) te drinken want het leek ons geen goed idee om midden in de nacht met zeer stramme beentjes en gevoelige voetjes de twee stijle trappen naar beneden te moeten nemen.

Vanuit ons zolderkamertje konden we wel prachtig uitkijken op heel Namen, op de verschillende kerken met koepels en torens, het nieuwe grote trein/busstation met nieuwe aanvoerbruggen in het dal en op de Citadel, juist aan de andere kant van de stad, op een berg.

Die zouden we later nog trotseren.

Aan het ontbijt, samen met Annemarie kunnen we ruimschoots het vocht tekort, dat we eventueel nog hadden, aanvullen.

Lekkere koffie en sapjes en brood met verschillende smaken zelfgemaakte jam.

Annemarie is halverwege de 70 jaar en heeft 4 zonen. Eén woont in de Loire streek en daar rijdt ze nog zelf naar toe. Een andere in Madrid en daar is ze vanwege Covid-19 al lang niet meer geweest omdat dat wel te ver is geworden om zelf te rijden en vliegen was niet mogelijk. "En ik ga zeker niet met Ryan Air". Dat personeel wordt zo onderbetaald en er gaat vaak van alles mis"

Hieruit blijkt al haar sociale betrokkenheid met minderbedeelden en bijvoorbeeld vluchtelingen. Ze zingt in de kerk in de buurt en is volgens ons daar verder ook actief.

Ze heeft veel bevriende paters/priesters, zelfs in India, waar ze twee keer is geweest om die priester daar te bezoeken en samen te reizen, en in Malawi. Daar durft ze niet meer heen, maar als ze in België in de buurt zijn, slapen ze bij haar in huis.

Zóó gastvrij en aardig.

Wij hoeven maar erg weinig te betalen, ook dat weer uit goedheid.

Rond 9.30 u nemen we afscheid, Annemarie zit en beetje op de schopstoel want ze moet om 10.00u in de kerk zijn, en dalen we de avenue af naar het centrum van Namen.

Zo op de zondag is het heerlijk rustig en hebben we geen last van auto's die anders op de randwegen veel drukte zouden veroorzaken.

Het leven in de stad begint op gang te komen, maar de kerk waar Annemarie ons op wees om even te gaan kijken is dicht.

De Kathedraal is wel open maar daar is de heilige mis bezig, zo te horen aan de orgelklanken, dus besluiten we de tijd te nemen om met Robin en Teun te bellen.

Bijna een uur hebben we de tijd voordat de mis is afgelopen dus we zijn weer goed van alles op de hoogte.

Na de mis treffen we de bisschoppelijke vicaris Jean Marie Huet, die we om een stempel vragen.

Hij gaat even omkleden en komt terug met een mooie stempel met ook zijn naam erop. Hij vertelt dat hij eerst 5 jaar als jurist bij een verzekeringsmaatschappij heeft gewerkt en toen zijn roeping is gaan volgen. Binnen het bisdom is hij nu ook rechter bij zowel de Vlaamse als de Franstalige regio. Hij wil graag weten wat Nico heeft gedaan en wanneer hij met pensioen is gegaan. Voor Cécile had hij minder interesse, haha.

De tocht gaat na een koffietje verder naar de Citadel. We kennen het van vijf jaar geleden maar vinden het zeker de moeite waard om het opnieuw te bezoeken.

We nemen als test voor de knieën de trappen naar boven. Pffft, een flinke klim maar het gaat goed en we worden beloond met mooie uitzichten. Als we daarboven zijn zien we dat er nu een kabelbaan naar de top gaat. Als we dat hadden geweten!

We raken ondanks duidelijke bewegwijzering de weg kwijt en lopen maar lukraak maar beneden. Daar stroomt tenslotte de Maas en daar moeten we straks een poos langs op lopen.

Bij het huis waar we ooit hebben geslapen bellen we aan om gedag te zeggen. Helaas is er niemand thuis en kunnen we ook de onderbroek die Cécile hier vijf jaar geleden heeft laten liggen niet ophalen, haha.

Het is druk. Op zondag wordt er veel relaxed gewandeld en gefietst langs de Meuse en de meeste terrasjes zitten vol.

Wij lopen er lekker rustig tussendoor, we hoeven vandaag tenslotte niet zo ver, en we genieten van de prachtige kapitale villa's en een heerlijk ijsje.

Op ons logeeradres, La source fleurie,  worden we wederom hartelijk ontvangen door Marie-Christine, die al even bloemrijk eruit ziet als haar tuin, en haar man Georges.

We mogen overal komen, we moeten door de woonkamer en keuken naar de achtertuin en er wordt van alles aangeboden.

Na 15 jaar in de verpleging te hebben gewerkt, heeft Marie-Christine samen met Georges 25 jaar een restaurant gerund en dat merken we wel aan het avondeten dat we op hun terras geserveerd krijgen. Kok Georges heeft heerlijke jambon met meloen, lekkere bio-kip met groente-tomatensaus, salade en frietjes gemaakt. Natuurlijk een wijn en biertje erbij. Wat een verwennerij.

We kunnen mooi de franse taal weer ophalen omdat Marie-Christine goed Engels spreekt en daardoor gemakkelijk het Frans zonodig even kan vertalen.

Rond 20.30 uur gaan we naar onze kamer om nog even TV. te kijken en te schrijven.

Lekker slapen.