Naar Dinant

We kijken nog een keer om naar het grote huis waar we vannacht geslapen hebben. Ongelooflijk dat een ingenieur uit Antwerpen hier vroeger woonde, alleen met zijn vrouw en 3 kinderen, met badkamers, lounges, een bibliotheek en weten wij veel wat nog meer.

Marie-Christine vertelt dat zijzelf, in ieder geval niets bij hebben gebouwd en dat ze op deze locatie eerst het restaurant hadden en daarna, toen ze daarmee stopten, vijf kamers voor Pelgrims. Nu wonen ze er samen met twee van hun kinderen en de kleinkinderen en nog 2 andere gezinnen in bijgebouwen op het terrein.

Alles loopt(bijna) in elkaar over en iedereen loopt bij elkaar binnen, maar als wij in gesprek zijn met Marie-Christine blijven bijv. hun dochter met kleinzoon, netjes wachten, op afstand. 

Een mooie route volgt langs een rimpelloze Maas, zo glad en donker dat je bijna denkt dat het een natuur-ijsbaan is.

We zien er, heel lieflijk, een paar grote families van eendjes in een lange sliert voorbij drijven. Helaas te laat voor een foto, dus maar even hier beschreven. 

Grappig dat ons nu dingen opvallen waarvan we het ons eigenlijk niet herinnerden van vijf jaar geleden. Zo is er om de paar kilometer wel een stuw met ernaast een schutsluis. Dat schiet toch ook niet op voor de vrachtschepen? We vinden het dan ook erg rustig op de Maas, maar wij zijn natuurlijk de drukst bevaarde rivier van Nederland, de Waal, gewend.

Een enkel pleziervaartbootje zien we en een paar jongens die een duik nemen. Nederlanders zouden een rivier in zo'n mooie omgeving waarschijnlijk veel meer exploiteren. 

We nemen lekker veel pauzes en Cécile stopt de wandelstokken weg aan de zijkant van de rugzak. Het is wel spannend om zonder te lopen, wat betreft de knieën, omdat het nu juist goed gaat, maar met stokken lopen geeft in twee vingers tintelingen, nou dat weer;). 

Het loopt wel veel fijner, en ze heeft nu ook de handen vrij voor foto's, een slokje water tijdens het lopen én lekker beeldbellen met Maud en Kane. Zij waren in Puiflijk ook aan het wandelen en er is dan zo een half uurtje voorbij. 

Bij een schutsluis, waar een schip maar nèt in paste, stond een echtpaar uit Enschede vol bewondering te kijken. 

Niet naar het schutten, maar naar ons, haha.

Elsbeth en Angelo zagen ons met de rugzak en vinden het ongelooflijk knap dat wij dat kunnen. 

Zij fietsen, wat wij weer knap vinden en Elsbeth weliswaar op een elektrische fiets maar toch..., van Sluis en Brugge naar de Franse grens, dan naar het oosten, en vanaf Dinant weer richting Maastricht. Een best zware tocht met, schatten we zo, ook toch wel 20-25 kilo aan bagage. Mooi dat ze meestal in de tent slapen dat geeft nog meer vrijheid.

Ze hebben drie weekjes vakantie en moeten helaas weer aan de slag maar later zullen ze vast ook naar Santiago gaan fietsen, aan hun enthousiasme te horen over de ontmoetingen.

Nico belt, als we op een bankje zitten, met Cees om alvast af te stemmen hoelaat en waar we donderdag ongeveer afspreken om opgehaald te worden. Dit in verband met een korte onderbreking van twee nachtjes, één wandeldag, om bij Lynn haar diploma-uitreiking te kunnen zijn. Fijn om dan daarna ook met z'n allen uit te gaan eten.

Sorry Cees en Edith dat we iets verder zijn gekomen dan Dinant.

We wandelen Dinant in op de oever waarop we steeds hebben gelopen en blijven dat ook doen omdat onze chambre d'hotes iets van de route afligt en we dus niet, over zo'n stuw met schut maar de overkant hoeven.

Wr hebben daardoor juist een veel mooier uitzicht op de Citadel en dd benedenstad. Heel anders dan toen. Leuk.

Ons huis ligt aan Maas. We worden hartelijk ontvangen en heerlijk met rust gelaten, zodat we mooi ons ding kunnen doen.

Na de al standaard routine van aankomst, wifi instellen, douchen, omkleden en een handwasje, lopen we het centrum van Dinant in. De brug met daarop de grote saxofoon kunstwerken staan te schitteren in de zon.

Ja, Alfred Sax, de uitvinder van de saxofoon is hier geboren en dat wordt groots getoond.

Na een paar boodschapjes voor het avondeten willen we de Citadel van Dinant bekijken. We kunnen kiezen tussen 840 traptreden omhoog lopen of een gondeltje nemen. Dat is niet moeilijk, we hebben al genoeg gewandeld vandaag. 

Het uitzicht over Dinant is prachtig, de kathedraal mag wel een keer schoongemaakt worden maar het totaalplaatje aan huizen, netjes in een rij met grijze leidaken en daaromheen grote overheidsgebouwen waar de rivier tussendoor kronkelt is zeer de moeite waard.

Boven is er verder een museum met de historie van de citadel. In 1818 door de Hollanders als verdedigingbouwwerk ingericht om de Fransen tegen te houden. Aan het eind van WOII door de Amerikanen weer kapot geschoten om de Duitsers te verdrijven, maar nu weer helemaal in ere hersteld. 

We lopen nog even de kathedraal binnen voor een stempel, maar er is zo laat niemand aanwezig die dit kan doen. Gelukkig had de apotheek iets eerder in de middag een stempel voor ons toen we een rolletje tape kochten. Wel is er altijd gelegenheid in de kerk om bij een kaarsje even stil te staan bij onze lieve familie die nu in een moeilijke tijd verkeert. 

We gaan op tijd weer naar de kamer en eten daar onze soep, salade en toetje. Het wordt warm morgen, dus vroeg op pad.