Lekker belangrijk

Vanmorgen een heel lunchpakket mee kunnen nemen vanuit het hotel. Het was zoveel, Cécile ontbijt thuis eigenlijk zelden, en zelfs een muffin mee kunnen nemen.

Gelukkig komen we er op tijd achter dat Cécile haar credential op de ontbijttafel heeft laten liggen en als we beneden gaan afrekenen, na tanden poetsen en een laatste toiletgang wat standaard is voor vertrek, komt er al een mevrouw ermee aanlopen.

Het zou wel erg zonde zijn deze kwijt te raken, maar er zijn ergere dingen.

Als we starten komen we langs de boulangerie, waar wij dus deze keer niets hoeven te kopen maar een Nederlands echtpaar, Nico en Netty (77 en 70+ echt nooit gedacht, zie foto) net hun gekochte waar hebben opgeborgen.

Op hun fietsen, elektrisch maar hoe logisch op hun leeftijd, gaan ze naar de bron van de Maas, naar Langres. Wij komen daar, als het goed is volgens ónze Nico, ook door op weg naar Rome.

Het super enthousiaste stel, Netty en Nico, hebben ook weer, net zoals we van de meesten horen, minstens 25 kilo aan bagage bij zich, vanwege tent en dergelijke en zelfs kleine campingstoeltjes, maar nogmaals, hoe logisch op hun leeftijd.

"Pluk de dag, een beetje geluk met de gezondheid en in het leven en een beetje doorzetten, want ik heb 2 hernia's(gehad?), dan kom je heel ver," zegt Netty.

Dat kunnen we zeker beamen, maar echt ontzettend knap van ze.

Later fietsen ze aan de overkant van de Maas en horen we ze nog keihard roepen: 'goede reis...'. Heerlijk, 'de jeugd van tegenwoordig'.

Oké, Givet 'uit' is bijna net zo saai als Givet 'in'. Het eerste stuk wel over groen langs de Maas, maar daarna ook enkele kilometers langs een weg.

We verheugen ons op het plaatsje Hierges.

Een prachtig oud typisch Frans stadje, met kasteel, waar we leuke ervaringen in een bushokje hadden toen we er ooit pauzeerden, vlakbij een dorpsput.

We gaan daar even zitten om bij te tanken en Cécile laat haar waterflesje ook bijtanken door de aardige 'patron' van het plaatselijke hotelletje.

Daar zit Vlaming Jacques, en een vriendin Cathleen, die ons aanspreekt en vraagt waar we naartoe gaan. Hij heeft stukken gelopen en zegt erg jaloers op ons te zijn. Jacques vertelt dat hij in de buurt bij Dinant, in de plaats Bouvignes een huisje heeft gekocht.

"Ha, dat kennen we wel, want daar zijn we langs gekomen, helaas wel op de andere oever".

"Klopt, zegt Jacques, "zeker jammer want het heeft het mooiste kerkje van de provincie Namen."

Vervolgens vertelt Jacques dat hij de boel in België heeft verkocht en meer rust wilde in zijn leven nadat hij 3,5 jaar geleden zijn 25 jarige zoon Michael heeft verloren, aan kanker. Vandaar ook dat lopen.

(Oh, oh.)

Hij vertelt verder dat het ontzettend zwaar was en vaak nog is, maar dat hij zulke mooie herinneringen heeft aan alles wat ze samen hebben beleefd. "Michael was zeer slecht ziende, 3% zicht, maar ik heb wel met hem de halve wereld rondgereisd, onder andere naar Rusland, Oezbekistan, Tsjetsjenië en Kazachstan, maar ook naar Syrië en Bosnië nog voor de oorlogen en met de rugzak. Allemaal samen gedaan, met z'n twee. Hartstikke fijn dat ik die herinneringen samen met hem heb kunnen maken, want zijn moeder en tweelingzussen houden helemaal niet van dat soort avontuur.

In de winter vind ik het hier te saai, dus heb ik ook een huis in Spanje gekocht".

Oei, oei, dit verhaal en verdriet komt wel even binnen.

Gelukkig heeft Jacques het een en ander een plaatsje kunnen geven maar toch....

Hij staat er op om een paar foto's te maken van ons vier samen, met de eigenaar van het hotelletje en van ons bij de waterput.

Natuurlijk vandaag ook her en der deze site van Wbj.nu. doorgegeven. Zeker als lieve mensen die we ontmoetegn Nederlands spreken en zo geïnteresseerd zijn naar ons verhaal. 

Bij het verlaten van Hierges moeten we even opletten. We zijn hier namelijk 5 jaar geleden verkeerd gelopen maar hoe dom kunnen we zijn en met zoveel ervaring nu toch weer verkeerd lopen. We kwamen helemaal terecht in een bush bush van wilde bramen met enorme doornen, verschrikkelijk, de benen helemaal geschramd. We zijn na 750 m. toch maar omgedraaid. We dachten, dit kan niet kloppen, het is niet te doen en ja hoor, nu moesten we die 750 m. ook weer terug door de bush bush.

Op een bankje even bijkomen, wat eten en een plan maken voor een alternatieve route. Dat blijkt lastig, we lopen in het grensgebied van België en Frankrijk en daar lopen geen andere routes dezelfde kant op. Er komt een man langs op het bospad die de hond uitlaat en Nico legt hem uit wat ons probleem is. " Oh, dan moet je dat bospad nemen", en hij wijst naar een weggetje 50 meter terug. We hadden de afslag compleet over het hoofd gezien door het prachtige uitzicht van Hierges aan andere kant. Nou daar zijn we dus zeker een uur mee bezig geweest.

Gelukkig snel verder op het "rechte" pad en we lopen weer lekker.

Na een viertal kilometers krijgen we de keuze om een omweg door het bos te maken of een soort van short-cut over de weg.

We lopen van Mazée naar Teignes over de N99.

Best prima, omdat we nu wat afleiding hebben van de gehuchtjes waar we doorheen komen en gelijk water aan kunnen vullen. Wel nodig met de 33 graden van vandaag.

We slapen vanavond in een oud, bijna vervallen, klassiek belgisch hotel. Een kleine kamer, waar net een tweepersoonsbed in past maar schoon en een goede douche.

Nadat Nico een powernapje heeft gedaan en Cécile alvast wat is gaan schrijven, gaan we in de kroeg beneden en biertje nemen.

Hoegaarden rosée. Cécile lijkt eraan verslaafd te raken.

De eigenaar wil duidelijkheid. We 'mogen' in het Nederlands tegen hem praten en bestellen, maar al snel blijkt dat als hij een woord niet kent, hij geen moeite zal doen om ons te begrijpen. En humor heeft hij ook niet. 

Hij is wel een dierenliefhebber, want hij heeft 'achter' verschillende dieren en als hij zijn chihuahua van 3 maanden showt en er een klein stukje mee gaat wandelen is hij helemaal blij en vertelt honderduit, in het Frans en wij moeten het maar wél snappen.

Voor het eten lopen we nog even naar het plaatselijke dorpsplein met twee kerken tegenover elkaar en een soort klooster.

Oude straatjes en huisjes, maar om dat te zien natuurlijk eerst weer een flinke klim.

Buiten op het terrasje heerlijke forel en kip gegeten. Koken kan de eigenaar dus wel.

Hopelijk gaan de voetbaldames ook wat goeds klaarmaken vanavond. We zullen er misschien even wat van zien en anders bijtijds uitrusten, voor de dagen die komen gaan.