Een dag van schuifelen

We mochten bij mevrouw boven, lekker vroeg, ontbijten. Net als beneden stond het huis boven vol met tierelantijntjes. Een chaos aan spullen, op het oog past niks bij elkaar, maar het is toch een gezellige boel.

Een beetje zoals bij ons thuis, maar dan erger.

Ze kan goed quilten, te zien aan mooie kleden aan de muur, en ze heeft een grote verzameling eierdopjes, die we pas zagen toen we de trap afliepen en van boven af op een hogere kast konden kijken.

Een man, we durfden niet te vragen of het nu haar (schoon-)vader of echtgenoot was, kwam aanschuifelen en ging in een sta-op-stoel bij ons zitten tijdens het ontbijt.

Hij excuseert zich dat hij daar wilde zitten, maar hij had zo'n pijn in de rug en knieën(artrose). Waar kennen we dat van?

Hij sprak nog wat Nederlands, van 50 jaar geleden, geleerd in zijn studententijd en dat was leuk want nu konden we in het franstalige Dinant toch een Nederlands gesprekje voeren.

De stempel die ze hadden willen zetten in onze credential mislukte en na wat inkt erbij werd het een grote vlek. Dan maar niet, maar zo lief dat meneer zoveel moeite deed.

Cécile had graag een foto gemaakt, van meneer en mevrouw in hun natuurlijke habitat maar ze wilden samen liever op hun balkon aan de Maas poseren liefst met de kerk erbij.

Ook heel lief, zij schuifelen naar dat balkon...haha, voordat ze er waren. Maar wel een leuk fotootje.

De route loopt nu links van de Maas verder en dat komt prachtig uit want daar is de schaduw.

We lopen langs de steile rotsen van Freyr, bekend onder de alpinisten. Er zijn veel oefenplekken om te klimmen en abseilen en er zijn verschillende mensen bezig. Zij liever dan wij, je moet geen hoogtevrees hebben. Wij hielden gisteren op de Citadel van Dinant de railing al angstvallig vast.

Dit deel van de route loopt door prachtige ongerepte natuur. We schuifelen langs de de "beroemde" overhangende rots bij Freyr, waardoor er slechts een heel smal pad tussen de Maas en de rots overblijft. Één verkeerde stap en je ligt daar in de rivier. Omlopen kost je echter een uur extra.

Het vervolg via Waulsort en Hastière is een afwisseling van kasten van huizen tot kastelen van huizen. Het kerkje van Hastière waar een jacobsschelp onder een koorbank is aangebracht, is nu op slot, met een sticker van Verisure op de kerkdeur.

5 jaar geleden konden we nog zo naar binnen. Lang leve de vooruitgang.

De laatste 3-4 kilometer naar Givet is even op de tanden bijten. Brandende zon, industrie links en rechts en we lopen een deel aan een drukke weg.

Maar dat hoort er allemaal bij. Het bad daarna in het hotelletje maakt alles weer goed. Givet heeft wel een leuk centrum met veel restaurants en barretjes.

De kerkdeur staat open dus wij naar binnen op stempel jacht. De plaatselijke koster is heel vriendelijk, hij heeft geen stempel maar schrijft in een ouderwets schoonschrift de naam van de kerk en datum op de plaats van de stempel.

Dat vinden we ook prima toch.

Daarna hebben we heerlijk gegeten met tijd voor een biertje nu, want we zijn door Hoegaarden gelopen en over de Leffe gegaan zonder deze soorten geproefd te hebben en dat maken we vanavond deels weer goed. Na het eten schuifelen we op onze croques naar ons hotel

En natuurlijk niet te vergeten te vermelden dat we nu (even) in Frankrijk zijn. Bon soir.